به گزارش شهرآرانیوز، چند روز پیش، امیرحسین فشنگچی با مصاحبهای جنجالی بار دیگر نام حسین هوشیار، دروازهبان مشهدی سابق پرسپولیس، را بر سر زبانها انداخت و داستان مشکل بینایی این دروازهبان را دوباره وسط کشید. این موضوع را پزشکان رد کرده بودند، اما باعث ایجاد حاشیههای فراوان در فضای مجازی شد. حالا هوشیار به این اظهارنظرها واکنش نشان داده و در مصاحبهای مفصل، جزئیات آن روزهای پراسترس در شهرآورد معروف، دوران حضورش در پرسپولیس با مصطفی دنیزلی، رابطه با همتیمیها و واقعیت پشت شایعات اخیر را علنی کرده است. او در این مصاحبه، بدون پردهپوشی به نقد عملکرد رسانهای و رفتار فشنگچی پرداخته و تأکید کرده که مسیر حرفهای خودش هیچگاه تحتتأثیر شایعات قرار نگرفته است.
هوشیار از همان ابتدا فضای بازی را متفاوت توصیف میکند؛ فضایی که حتی سالها پس از آن هم فراموش نشده است و آن را چنین روایت میکند: آن بازی یکی از پنج دربی جذاب تاریخ بود، اما چیزی که شاید خیلیها نشنیده باشند، این است که هوا به طرز عجیبی سرد بود و بادی شدید و نفس بر میوزید. از همان ابتدا فشار روانی روی تیم ما زیاد بود. تیمی که با استرس وارد زمین میشود، کیفیت واقعی اش را نشان نمیدهد. من هم اولین بار بود که این جو را تجربه میکردم و تا ۱۰ دقیقه اول اصلا در جو مسابقه قرار نگرفته بودم. پاسها با تردید داده میشد، تصمیمها با ترس گرفته میشد و ناخودآگاه همه اینها به من هم منتقل شد. نیمه اول، بیشتر درگیر فشار ذهنی بودم تا خود بازی. جمع کردن آن بازی، به خصوص برای من کم تجربه، بسیار سخت بود، اما حضور بازیکنانی مثل مهدوی کیا، حسین بادامکی و مازیار زارع کمک کرد تا تیم نیمه دوم جان بگیرد.
هوشیار از دوران حضورش در تیم مصطفی دنیزلی با احترام و دقت یاد میکند و میگوید: دنیزلی مربیای به شدت حرفهای و هجومی بود. ساختار دفاعی برایش اولویت نداشت. تفکرش این بود که اگر سه تا خوردیم، باید چهارتا بزنیم. سبک او کاملا مقابل تفکر کی روش بود که ساختار دفاعی تیم ملی را متحول کرد. یک نکته دیگر هم اینکه میانگین سنی تیم ما بالا بود. بیش از ۸۰درصد تیم در سالهای پایانی فوتبالشان بودند. این سبک هجومی برای تیمی با این سن سخت بود. اشتباه است اگر بگوییم مشکل از بازیکن بود؛ مشکل تناسب نداشتن سبک بازی با ابزار موجود بود.

هوشیار درباره فضای داخلی تیم دنیزلی میگوید: در تیم حرفهای چیزی به اسم پشت پازدن ندیدم. صمیمیت کامل هم نه، اما رفتار حرفهای بود. انتظار هم نداشتم که کسی به دلیل همشهری بودن حمایتم کند. توقع واقعی من بیشتر از مربیان و بزرگان تیم بود تا تجربیات لازم را منتقل کنند. مثلا حسین بادامکی هیچ وقت با من صحبت نکرد؛ نه در پرسپولیس و نه زمانی که در مشهد در تیمهای مختلف بودیم، اما این برایم مسئله نبود. انتظارم این بود که یک بزرگ سال فوتبالی تجربه ذهنی و روانی را به بازیکن جوان منتقل کند، نه اینکه دلسوزی یا ترحم نشان دهد.
هوشیار به نقطهای اشاره میکند که به گفته خودش بزرگترین ضعف دوران حضورش در پرسپولیس بوده است: توانایی فنیام برای بازی در پرسپولیس کافی بود، اما روابط عمومیام صفر بود. نمیدانستم رسانه چطور کار میکند. برخی مصاحبهها علیه من تمام میشد، چون اصلا نمیدانستم طرف مقابل دنبال چه جملهای است. الان میدانم دقیقهای که سکو از تو حمایت میکند یا مقابلت میایستد، یعنی چه. آن روز، اما هیچ شناختی نداشتم. ۹۹درصد تواناییام فوتبالی بود، ولی در فضاهای بیرون زمین بی تجربه بودم و همین باعث عقب گرد شد.
حسین هوشیار در واکنش به حاشیههای اخیر، بی پردهترین بخش گفتوگو را آغاز میکند؛ جایی که مستقیم به ادعاهای امیرحسین فشنگچی اشاره دارد. او بدون هیچ رودربایستی توضیح میدهد: متأسفانه همه آن حرفها درباره مشکل بینایی من هیچ پشتوانه درستی نداشت و هیچ پزشکی آن را تأیید نکرد. همان سال، پزشکان تیم و متخصصانی که آزمایشهای من را دیدند، به صراحت گفتند کوچکترین مشکل بینایی وجود ندارد، اما فشنگچی بدون هیچ سندی، آمد و یک روایت ساخت؛ روایتی که فقط برای دیده شدن بود. دلیلش هم مشخص بود؛ فشنگچی دنبال وایرال شدن بود؛ دنبال آن یک دقیقه ویدئویی که توی اینستاگرام بچرخد و چندتا لایک و بازدید بیشتر بگیرد. من سالها سکوت کردم، چون این مسائل برایم اهمیتی ندارد، اما الان که نگاه میکنم، میبینم اصل ماجرا چیز دیگری بود؛ او دنبال دیده شدن بود، نه بیان حقیقت.

در بخش تندتر این واکنش، هوشیار کنایهای سنگین هم مطرح میکند: الان بزرگترین فعالیت فوتبالی فشنگچی چیست؟ من که نمیدانم، اما کار جدی او شده است پدل بازی کردن کنار گلزار و گرفتن ویدئو برای اینستاگرام. اگر اینها اسمش فوتبال است، پس بله، او خیلی فعال است! زمانی در زمین فوتبال بود، الان در زمین پدل دنبال دیده شدن میدود. من مسیرم را در فوتبال با سختی رفتم؛ چه در پرسپولیس و چه بعد از آن، اما هیچ وقت برای مطرح کردن خودم سلامتی کسی را زیر سؤال نبردم. شایعه ساختن ساده است و مسئولیت پذیری سخت؛ و امروز، تفاوت من و او همین است.
هوشیار حالا چند سالی است که وارد دنیای مربیگری شده است: چهارپنج سال است مدارک مربیگریام را گرفتهام و در تیمهای لیگهای ۲ و ۳ مشهد کار میکنم. پارسال تیمی را از لیگ ۴ آوردیم لیگ ۳. الان هم حدود ۳۵بازیکن جوان زیر دستم هستند و سعی میکنم تجربههایی را که خودم سخت یاد گرفتهام، به آنها منتقل کنم.
هوشیار با صراحت درباره مرثیه فوتبال خراسان صحبت میکند: در ردههای پایه و نه سطح ملی، امکانات کم است. زمین کم است و حمایت وجود ندارد، اما ما فوتبالیها باید به هم کمک کنیم. اگر مشهد میخواهد دوباره تیم سازی کند، فقط و فقط باید از درون فوتبال اتفاق بیفتد. باید پشت هم باشیم، نه در فکر ناروزدن. باید یاد بگیریم اگر رقیب در لیگ برنده شد، خوش حال بشویم. ما باید از موفقیت هم لذت ببریم. تنهاراه رشد همین است.