هفتاد و دومین ۱۶ آذر!

برگ اول این تقویم، ۱۶ آذر ۱۳۳۲ به خون، نقشی بست جاودان. جاودان و پر نگار، وقتی تفنگ‌های آمریکایی با فشار سرانگشت‌های استبدادیان، بر ماشه، مصطفی بزرگ‌نیا و احمد قندچی و مهدی شریعت‌رضوی را خاک انداختند تا خون شان خط هراس شود برای هرکه سر تسلیم نداشته باشد.

زدند، خون به راه افتاد، اما هراس، کمانه کرد به سوی تفنگ ها. خاک به خون طهارت یافته، چون دوات شد تا به روزگاران سرود آزادی را با آن بر بومِ بام ایران بنویسند. آنان که می‌پنداشتند خون می‌تواند راه را پیش پای ریچاردنیکسون، معاون رئیس جمهور وقت آمریکا را آب زند، راه به خطا بردند.

بعد از آن روز، خط شهادت هر روز پررنگ‌تر شد. دانشگاه تهران و همه دانشگاه‌های ایران، نیکسون را فراموش کردند، اما این سه آذر را هرگز. از آن روز دقیقا ۷۲ سال می‌گذرد، اما یاد آن شهیدان ۷۲ بار تازه شده است. گفتم ۷۲ و چه رازی است در این عدد که آدمی را به کربلا می‌برد. ۷۲ هزار بار هم که تکرار شود باز تازه است و نامکرر و این حکایتی است عجیب.

معجزه شهادت در همین تکرار‌های نامکرر است. در این تازگی در تکرار. در این که در هر خواندن، خونی تازه در رگ‌های غیرت جاری می‌شود؛ و این جریان ادامه دارد، چون صدقه جاریه. جاری است و در هر روزگار خوانشی به قرآئت آن روز دارد. ما سال به سال خوانده‌ایم.

در هر بار هم به این ایمان موقن ترشدیم که استکبار وقتی استبداد را به خدمت می‌گیرد، پا بر گلوی ملت‌ها می‌گذارد. در نو شدن هر روز دانشجو، به این نتیجه می‌رسیم که باز باید برخاست و حق را خواست. این خواستن است که هم رسم شهدا بود و هم میراث شهدا است؛ و ما وفاداریم به راه شان. جوان امروز هم باید این میراث را، چون جان عزیز بدارد تا جهانش را استعماریان، کهنه فرش زیر پا نپندارند.

در ادامه حتما بخوانید مراسم روز دانشجو سال ۱۴۰۴ با حضور پزشکیان در دانشگاه شهید بهشتی برگزار می‌شود

آن سال در کمتر از چهارماه که از کودتای ۲۸ مرداد گذشت، می‌خواستند امید ملت را تابوت پیچ کنند و با حضور نیکسون چهارمیخ نمایند، اما غیرت فوران کرده در خون شهدا ناکامشان گذاشت.

 امروز هم نباید بگذاریم آن کامِ سیاه، به غفلت ما شهد شیرینی بگیرد. به ویژه که امسال از ما خون تازه ریخته‌اند. خون تازه از دانشجویان دیروز که دانشمندان امروز بودند. داشجویان دیروز که سرداران امروز شدند؛ و خون مردمانی که خانواده دانش بودند.

همین واقعه جنگ ۱۲ روزه است که حساب ۱۶ آذر امسال را متفاوت‌تر از همیشه می‌کند. در این تفاوت است که باید دوباره توان هامان را بر هم بیفزاییم و برای وطن پای پرچم انقلاب بایستیم. این ایستادگی است که دست‌های به ماشه رفته و تفنگ‌های روغن زده را از تک و تا می‌اندازد. حضور دانشجویان در میدان است که می‌تواند میدان را برای دشمنان مین گذاری کند. آنان اگر زیر پای خود را ناامن ببینند، پای ننهاده خواهند گریخت. ۱۶ آذر ۱۴۰۴ می‌تواند روزی چنین باشد. ان‌شاءالله