شهری که با عشق حرکت می‌کند | روایت شهرآرانیوز از قهرمانان گمنام حمل‌ونقل در مشهد

به گزارش شهرآرانیوز، ۲۶ آذر در تقویم رسمی کشور «روز حمل‌ونقل» است؛ به یاد فرمان تاریخی امام خمینی (ره) در سال ۱۳۶۲ که ناوگان حمل‌ونقل کشور را برای تخلیه بنادر و پشتیبانی جبهه‌ها بسیج کرد و ثابت کرد که حمل‌ونقل خیلی فراتر از یک ابزار برای جابه‌جایی می‌تواند ستون‌های پایدار برای حیات اجتماعی کشور باشد. همه ما این واقعیت را تأیید می‌کنیم؛ با مشاهده اتوبوسرانانی که از ساعات آغازین صبح در خیابان‌ها حاضرند تا تاکسیرانانی که بار زمان و ترافیک را به دوش می‌کشند و البته راهبران قطار شهری که بی‌وقفه، نبض شهر را زیرزمین زنده نگه می‌دارند. این گزارش، روایتی است از روزمره‌های ناگفته خادمان مشهد که ستون‌های استوار زیست شهری هستند؛ همان مردان و زنانی که بی‌هیاهو، شهرمان را سرپا نگه داشته‌اند.

قهرمانان گمنام مسیر‌های شلوغ

سیدحسین غفوریان، راننده خط ۲۹ سازمان اتوبوسرانی مشهد یکی از آن اتوبوسرانانی است که پیش از حرکت، آرامش و اعتماد را مهمان دل مردم می‌کند. اتوبوسش همیشه تمیز است و در را که ببندد، «یاعلی (ع)» بگوید و پشت فرمان بنشیند، انگار دیگر هیچ خبری از هیاهوی خیابان نیست. با هیبتی ورزیده و قامتی آماده، بیشتر به کسی می‌ماند که او کارش را انتخاب کرده نه اینکه کار او را انتخاب کرده باشد. بیشتر از دو دهه، فرمان اتوبوس را به کنترل اراده خود درآورده و از ۱۲ ساعت کار بدون استراحت خود می‌گوید؛ از ترافیک و شلوغی شهر تا لبخند مسافرانی که به تلاش خستگی‌ناپذیر او و همکارانش، به‌موقع به مقصدشان می‌رسند. او یکی از اتوبوسرانان بی‌ادعای مشهد عزیزمان است که رانندگی برایش بیشتر از اینکه یک شغل باشد، تعهدی است برای خدمت صادقانه به امام مهربانی‌ها، زائران و مجاوران.

حجت شاه‌مرادی، یکی از راهبران خط (۱) قطار شهری مشهد و انعکاسی روشن از نظم و مسئولیت در دل شبکه زیرزمینی شهر است. همان‌قدر دقیق که قطار را به ایستگاه می‌رساند، کلماتش را هم بی‌لکنت کنار هم می‌چیند. دغدغه‌اش بیش از هر چیز، سلامتی مردم است و تأکید بر ایستادن پشت خط زردرنگ سکو و رعایت اصولی دارد که شاید ساده به نظر برسند، اما به بیان او، امنیت هزاران نفر از همشهریان به آنها گره خورده است. می‌گفت: «حتی یک ثانیه تأخیر هم زیاد است». راهبر منظم و منضبط مشهدی از راز‌های این شغل حساس می‌گوید؛ از محاسبات، تمرکز و تصمیم‌هایی که نشان می‌دهد این شغل، بسیار تخصصی‌تر و حساس‌تر از آن چیزی است که شاید در نگاه اول به چشم بیاید.

رضا بیگی، راننده تاکسی خط چهارراه احمدآباد تا چهارراه ابوطالب، یکی از آن مردان گمنامی است که کار روزانه‌شان معنای دقیق حیات در شریان‌های اصلی مشهد است. اگرچه ماهیانه حدود ۱۲۰۰ نفر از زائران و مجاوران را به مقصد می‌رساند، اما با درنظر گرفتن استهلاک خودرو، هزینه‌های ناگزیر و مخارج جاری، یک حساب و کتاب ساده می‌تواند ثابت کند که درآمدش بسیار کمتر از چیزی است که به نظر می‌رسد. اگرچه همراه با همکارانش یکی از دقیق‌ترین و حیاتی‌ترین چرخ‌دنده‌های شبکه حمل‌ونقل درون‌شهری مشهد را می‌چرخانند، اما فهرست دغدغه‌هایشان بلند است؛ از معاینه‌های فنی سه‌ماهه و شش‌ماهه با هزینه‌های مضاعف گرفته تا قصه پرغصه بیمه رانندگان، هزینه مستمر سرپا نگه‌داشتن خودرو‌ها و شغل پرتنشی که همچنان جایی در فهرست مشاغل سخت و زیان‌آور ندارد. همه اینها فقط نشان از یک حقیقت پنهان دارد؛ اینکه چیزی جز خدمت عاشقانه به همشهریان نمی‌تواند او و همکارانش را به استمرار روزانه ۱۲ ساعت کار بدون استراحت ترغیب کند.

در ادامه حتما بخوانید شهردار مشهد مقدس: رانندگان همواره پای کار خدمت به مردم و زائران بوده‌اند

شهر با «عشق» زنده مانده است

به‌جرئت می‌توان گفت دیدگاهتان نسبت به خادمان شبکه حمل‌ونقل درون‌شهری می‌تواند به قبل و بعد از تماشای این گزارش تقسیم شود. اکنون فرارسیدن ۲۶ آذر بهانه‌ای شده تا چهره دیگری از شهرمان پیش چشمتان باشد؛ شهری که نه فقط با آسفالت، ریل، اتوبوس‌های جدید، واگن‌های نو قطار شهری یا تاکسی‌های تمیز و مرتب بلکه با تعهد انسان‌هایی سرپا مانده است که نامشان کمتر شنیده می‌شود.

اتوبوسرانان، راهبران قطار شهری و تاکسیرانان، قهرمانان گمنامی‌اند که هر روز بی‌ادعا و بی‌وقفه، نبض زندگی را در رگ‌های شهر به جریان می‌اندازند. خستگی، فشار، ترافیک، مسئولیت جان مردم و گاهی بی‌مهری‌ها بخشی از روزمرگی آنهاست، اما درنهایت آنچه این چرخ را می‌چرخاند، فراتر از درآمد ماهیانه است. انگار چیزی در وجودشان آنها را هر روز صبح بیدار می‌کند تا پشت فرمان بنشینند، سختی ببینند و بازهم دست از این «عشق» برندارند. این گزارش، ادای احترام به کسانی است که هرصبح شهرمان را پیش از بیدارشدن ما بیدار می‌کنند و هرشب پس از آرام گرفتن خیابان‌ها هنوز در حال خدمت‌اند.