خودمانیم، تعارف که نداریم. اول و آخر همه ماجراها به مشهد ختم میشود. غمگین باشیم راهمان را کج میکنیم سمتِ مشهد و حرم. اگر شاد باشیم به شکرانه این حالِ خوب دوباره مشهد و حرم انتخابمان است. همه فیلمها و فیلمنامهنویسان خیالشان برای گرهگشایی فیلم راحت است، میتوانند قصه را طوری پیش ببرند که شخصیتها در آن سکانس پایانی برسند مشهد و انگار این کلمه معجزه میکند؛ مشهد، حرم، مشهد، حرم، مشهد...