مُو دلُم بِرِی مِشَد تنگ رِفتِه

پرده اول: مشهد -تهران

تهران شهر کُلونیه خدایی‌ش، ولی بازم مو فِکرشَم نِمِکردُم که اِنقَد کُولون بِشه. آق میرزام مُگُفت که اونجه باید یَک آشنایی، بِراری، ِرفیقی، قوم و خویشی چیزی دِشته بِشی، وَگِر نِه شتر با بارش توش گم مِره.

حالا هی مو مُگفتم که نِه بابا، مو الان کلِ مِشَد رِ از بَرُم، از درِ خِنَه‌مان توی کوچه زردی که حساب کنی از ای وَر فِلِکه دروازه قوچان رِ بگیر برو تا چاررایِ میدون‌بار، بعدش تی‌بی‌تی و بعدشم چاررایِ ابوطالب و فِلِکه فردوسی، از او وَرَم بیگیر تا میدون شهدا و بالاخیابون و باغ نادری و حرم و بعدشم پایین خیابون و نوغون و طبرسی.

از ای وَر دِگه‌ام برو تا فِلِکه‌ی سراب و فِلِکه تقی‌آباد و الندشت و کوسنگی همه رِ پیاده خودم رِفتُم، یَک‌بارَم که جمعه بود، اتوبوس گیرُم نیامد و از جِغرق تا ملک‌آبادِ رِ پیاده لِخ لِخ آمدم.

باز آق میرزام مُگفت: پسرجان، تو چی فِک مُکُنی با خودت؟ اینجِه هرجا کِه وَخِزی بری گم نِمِری، دستتِ ایجوری بالا چِشمات بیگیری ایور او وَرِ نِگا بِندِزی چَشمِت به حرم و گلدسته بیفته راتِ پیدا مُکُنی. ولی پسرجان، تهران از‌ای خِبرا نیست. اونجِه قیامته. اونجِه خیلی شُلُغه.

مویم مُگُفتم اینجِه کاری که مو مُخوام پیدا نِمِره آق میرزا. تاکِی بیشینُم درِ ماغازه اکبر با ناسوس لاستیک دوچِرخِه‌ها رِ باد کُنُم؟ یَک کارِ درست و درمون دِلُم مِخِه.

آبجی‌م مُگُفت: دِداش‌جان، مُو که مِدِنُم، تو اگه وخِزی از اینجِه بِری تهران، روز دویُّم شب نِرِفته دلت تنگ مِرِه. مُو تو رِ مِشنِسُم دِگه. خودُم بزرگِت کِردُم. اینجِه تا دلت میگیره ورمِخِزی مِری حرم، مِری خانه نِنِه‌جان، مِری طُرقِبِه، مِری‌ای وَر مِری او وَر. اونجِه کُجِه مِخی بِری؟

باز مُو مُگفتُم: نِه آبجی‌جان، مُو رفتُم از ترمینال بلیتُمَم گیریفتُم، مُو مُرُم با جیب پُر پول وَرمِگِردُم. بِرِیِ همه‌تایَم سوغاتی میارُم.

در ادامه حتما بخوانید فاصله، شرط دیدن است

پرده دوم: تهران - مشهد

- مسافرای مشهد، مشهــــــد، بدو که رفتیم بابا، بدو جانمونی.

آبجی‌م راست مُگُفت، آق میرزامَم راست مُگُفت. روز دوم شب نِرِفته، دِلُم بِرِیِ مِشَد تنگ رفت.

همونجِه‌یَم کار پیدا مِرِه، آدم وَرخِزِه بیِه اینجِه که چی مِثِلا؟ حلوا پخش مُکُنَن؟ دِلُم از او فالوده‌های دمِ کوچه دکتر شیخ مِخِه، دلُم مِخِه یَک‌بار دِگه از وسط بولوار ملک‌آباد پیاده بُرُم تا میدون دوم طُرقِبِه.

دلُم مِخِه بُرُم تو حوض وسطِ حولیِ خانه نِنِه‌جان. دلم مِخه شب جمعه وَرخِزُم بُرُم بالا خیابون، بعدشم بُرُم حرم، مو اَز همو بِچِگی م زود دلُم تنگ مِرَفت، آبجی‌م یَک چیزی مِدِنِست که او حرفا رِ مِزَد. مو دِلُم بِرِی مِشَد تنگ رِفتِه. تا هَمی الانم نِمدِنستُم اِنقَد وَصلُم به اونجِه. با همی اتوبوس وَرمِگِردُم مِشَد.

عکس از آلبوم رضا ایل بیگی