كمال ما كه به معنی جمال لفظ دری است

ز مرز توس کنون در کمال جلوه گری است (شفیعی کدکنی)

زنده یاد احمد کمال‌پور متخلص به «کمال» یکی از شاعران قصیده سرا و غزل سرای صاحب نام روزگار ماست که در شهریور ۷۹ روی در نقاب خاک کشید. کمال بی‌شک از استعداد و قریحه شعر و شاعری بهره داشت و شاهنامه‌خوانی زمینه شاعری او را آماده کرد و ذوق و توانایی شعر را در او بیدار و تقویت ساخت. اشعار استاد کمال  برگرفته از شخصیت والایش، صادقانه و بی پیرایه است؛ و برای این مدعا، پیام مقام معظم رهبری درباره او بس که: «مرحوم احمد کمال سخن‌سرائی بزرگ و ارجمند بود که هم خلعت فاخر قصیده‌ی خراسانی، به شخصیت انسانی او جلال و جمال بخشیده بود و هم خصال والای او مایه‌ی آبرو و زینت شعر فارسی گشته بود، او مردی پاک سیرت، پارسا و پرهیزگار، آزاده و بلند نظر بود. او گوهر و شعر و هنر را به بازار سوداگری‌های مادی نبرد و قدر آن را نشکست…»

اینجانب ضمن گرامی داشت یاد و خاطر این استاد ارجمند  شعر و ادب خراسان، امیدوارم در معرفی این یار خراسانی رهبر عزیز انقلاب به نسل جوان، توفیق داشته باشیم. احمد کمال پور، متخلص به «کمال» در سال ۱۲۹۷، در مشهد دیده به جهان گشود. از پنج سالگی در مکتبخانه شیخ موسی و در محله‌های سرشور به آموختن قرآن، دیوان حافظ و گلستان و بوستان سعدی روی آورد و سپس در مدرسه نظمیه که بعد‌ها دبیرستان ابن یمین نام گرفت، تحصیلات دوره ابتدایی را سپری کرد. او همواره به مطالعه و تتبع در شاهنامه پرداخت و همین شاهنامه‌خوانی زمینه شاعری او را آماده کرد و ذوق و توانایی شعر را در او بیدار و تقویت ساخت.

پس از فوت استاد فرخ، استاد کمال تا آخرین روز‌های زندگی، مسئولیت انجمن ادبی آستان قدس رضوی را در صحن جمهوری حرم مطهر امام رضا (ع) عهده دار شد. او سرانجام در روز چهارشنبه ۲۳ شهریور ۱۳۷۹، در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد، بر اثر عارضه قلبی درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.