درباره رُزما غفوری فوتبالیست مهاجری که در ایران به جایزه سازمان ملل رسید

شهرآرانیوز - او می‌توانست زندگی عادی داشته باشد، مثل بیشتر زنان و دخترانی که اطرافش بودند، مثل همه مهاجرانی که یک روز مثل او وطنشان افغانستان را ترک کردند؛ اما رزما غفوری، متفاوت‌‌بودن را انتخاب کرد، جنگیدن با پدران و حتی مادران را، جنگیدن با سنت‌ها را، سنت‌هایی که می‌گویند دختر فقط باید کارهای زنانه انجام بدهد و شوهر کند.

اما نظر رزما این بود که دختران و حتی پسران مهاجر باید درس بخوانند و ورزش کنند. او با خواهرانش پنهانی در کوچه فوتبال بازی کرد و فوتبال بهانه‌ای شد تا دختران را از خانه‌ها و محیط‌های کاری بیرون بکشد و سر کلاس درس ببرد.

«جایزه پناهندگان نانسن» که اهدای آن از سال۱۹۵۴شروع شده است، به افراد، گروه‌ها و سازمان‌هایی تعلق می‌گیرد که فراتر از ندای وظیفه، به حمایت از مهاجران، جابه‌جاشدگان و افراد بدون کشور می‌پردازد.

مراسم اهدای این جایزه همه‌ساله در ژنو سوئیس برگزار می‌شود؛ اما امسال به‌خاطر همه‌گیری ویروس کرونا، مراسم مجازی برگزار می‌شود. این جایزه منطقه‌ای اهدا می‌شود و هر منطقه یک برنده دارد. برنده سال۲۰۲۰ این جایزه در منطقه آسیا و اقیانوسیه، رزما غفوری است.

غفوری درباره جذب دختران افغان به فوتبال گفت: مهاجرانی که اینجا هستند، به‌ویژه بانوان، فکر می‌کنند فوتبال فقط مخصوص کسانی است که در اروپا زندگی می‌کنند. بازی‌کردن فوتبال برای آن‌ها یک آرزوی دست‌نیافتنی است. با علاقه‌ای که من و خواهرانم به فوتبال داشتیم، بقیه بانوان را تشویق کردیم که این کار را انجام دهند.

بیشتر بخوانید: کیمیای افغانستان در مشهد

جلب رضایت خانواده‌ها سخت بود

او درباره تابوهایی که برای بانوان وجود دارد، به‌ویژه فوتبال بازی‌کردن یک دختر مهاجر، تصریح کرد: هیچ کاری نشدنی نیست. اگر کسی بخواهد کاری را انجام بدهد، صددرصد می‌شود. بعضی‌ها می‌گویند شرایط سخت است؛ این‌ها همه بهانه است. حدود ۴۰سال است که پناهنده‌های افغانستانی اینجا هستند و ایران با اینکه خودش در تحریم است و حتی شرایط برای خود مردمش سخت است، مهمان‌نوازی کرده ‌است. تا‌جایی‌که امکانش بوده، نهادهای مختلف از ما حمایت کرده‌اند.

من دوست نداشتم مثل دیگر ‌دختران مهاجر یک زندگی معمولی داشته باشم. من و خواهرانم از بچگی در کوچه فوتبال بازی می‌کردیم. از دوم ‌سوم دبیرستان بود که به این فکر کردیم فقط خودمان بازی نکنیم و کاری کنیم تا فوتبال برای بانوان مهاجر عادی شود. راضی‌کردن خانواده‌ها خیلی سخت بود؛ نه فقط برای فوتبال بلکه برای همه ورزش‌ها.

ورزش دور از چشم پدر

این مربی فوتبال بانوان افزود: مردان افغانستانی برایشان سخت است که بپذیرند دخترشان فوتبال بازی کند. در هر جای دنیا که مهاجر شده‌اند، نخواسته‌اند خودشان را تغییر بدهند. کمتر دیده‌ام با جامعه‌ای که به آنجا مهاجرت کرده‌اند، خودشان را وفق بدهند. پدر من هم همین‌طور فکر می‌کرد. می‌گفت دختر برای چه باید ورزش کند؟ دختر خیاطی و کارهای زنانه یاد بگیرد و بعدش هم شوهر کند. اوایل پنهانی ورزش می‌کردیم؛ حتی وسایل ورزشی را قایم می‌کردیم که نبیند. بعدا من بیشتر سرپرستی کارهای کودکان کار و آسیب‌دیده در استان فارس را به‌عهده گرفتم و مربی شدم؛ ولی خواهرانم فوتبال را حرفه‌ای ادامه دادند.

آرزوی بازی برای لیگ ایران و اروپا

او درباره اینکه چرا در لیگ ایران شرکت نمی‌کنند، تصریح کرد: ما بعد از اینکه تیم فارس را تشکیل دادیم، سعی کردیم با بانوان مهاجر که در استان‌های دیگر بودند و نمی‌توانستند به‌خاطر شرایط خانواده‌شان فوتبال بازی کنند، ارتباط بگیریم. الان در تهران، قم، اراک و... دختران فوتبال بازی می‌کنند. همه متحد شده‌اند و تیم مهاجران تشکیل داده‌اند. برای لیگ استانی و حتی کشوری سهمیه گرفته‌ایم. در لیگ فوتسال تیم داریم. خواهر خودم چند سال برای تیم فوتبال خلیج‌فارس شیراز در لیگ برتر بازی می‌کرد.

غفوری ادامه داد: دو‌سه نفر از دخترانی را که با ما تمرین می‌کردند، به تیم ملی افغانستان معرفی کردیم. خواهران خودم سال۱۳۹۴به افغانستان رفتند و در لیگ برتر آنجا بازی کردند و برای تیم ملی هم انتخاب شدند؛ ولی به‌دلیل شرایط ناامنی که افغانستان داشت، ریسک نکردیم که آن‌ها آنجا بمانند. برای من مهم است فعالیت‌هایی که انجام داده‌ام محدود نشود تا کودکانی که در این سال‌ها حمایتشان کرده‌ایم، به خواسته‌هایشان برسند. بچه‌ها سال‌هاست که تمرین می‌کنند. بعضی‌هایشان می‌گویند کی صلح می‌شود که بخواهیم برای تیم افغانستان بازی کنیم؟ بعضی‌ها می‌خواهند در لیگ‌های ایران بازی کنند و بعضی‌ها دوست دارند به لیگ‌های اروپایی بروند. من می‌خواهم آن‌ها در تیم‌های سطح بالا بازی کنند؛ نه فقط در ایران و آسیا بلکه در سطح جهانی دیده شوند.

برای تماشای عکس‌ها در سایز بزرگتر و کیفیت بیشتر بر روی آنها کلیک کنید