با اختصاص کد ملی برای شهروندان ایرانی، امکان استفاده از خدمات زیادی با ارائه این کد ده رقمی ممکن میشود و افراد فاقد آن با مشکلات زیادی روبرو میشوند. روز گذشته خبری در رسانهها منتشر شد که با دستور ستاد ملی کرونا شهرداری تهران شارژ کارت مترو و اتوبوسهای شهری در پایتخت را منوط به وارد کردن کد ملی در دستگاه خرید شارژ کرده است. این یعنی هزاران مهاجر افغانستانی و دیگر اتباع خارجی ساکن تهران نمیتوانند کارتهای بلیط الکترونیکی خود را شارژ کنند. محمد علیخانی عضو شورای شهر تهران در واکنش به این خبر با بیان اینکه نباید با بی توجهی به جوانب تصمیم گیریهایمان موجب ناراحتی دیگران شویم گفت: «در شورای شهر تهران به سرعت این موضوع را پیگیری میکنیم.» گفته میشود تزریق واکسن کرونا هم نیازمند ارائه کد ملی است، اگر قرار باشد روزی واکسیناسیون سراسری در کشور انجام شود، تکلیف مهاجران افغانستانی چیست؟
مهاجران افغانستانی که در ایران به صورت قانونی زندگی میکنند، به راحتی با کد خانوار برای دارندگان کارتهای آمایش مورد تایید وزارت کشور و شماره پاسپورت برای دارندگان اقامت پاسپورتی قابل شناسایی هستند و شناسایی آنها برای ادارات، بانکها، مترو، بیمارستانها و مکانهایی از این دست فقط نیازمند هماهنگی بین دستگاههای مختلف است.
مثلا اگر متروی تهران با وزارت کشور نامه نگاری میکرد و از آنها راهنمایی میخواست نه تنها شعار تهران شهری برای همه تحقق پیدا میکرد که شهرداری تهران میتوانست با رسانهای کردن این خبر که ما همان اول به فکر همشهریان افغانستانی خود بودیم، به نفع خود از آن سود ببرد.
ماجرای شارژ کارت مترو و اتوبوس در شهر تهران اولین مشکل مهاجران افغانستانی نیست و آخرین آن هم نخواهد بود. سئوالی که پیش میآید این است که چرا این موضوع یک بار برای همیشه حل نمیشود، اینکه چرا مهاجران افغانستانی که بیش از چهار دهه است به صورت قانونی در ایران زندگی میکنند و حالا جمعیت قابل توجهی از آنها جوانانی هستند که متولد جمهوری اسلامی ایران هستند، هنوز از نظر قانون شناخته شده نیستند و ما هر از گاهی باید اخبار مربوط به مشکلات آنها را در رسانهها بخوانیم.
مهاجران افغانستانی قبل از اینکه به هویت اصلی شان پرداخته شود، در ادارات و بانکها به دلیل اتباع خارجی بودن از دیگران تفکیک میشوند و وجود همین نگاه در جامعه باعث شده است آنان همچنان با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کنند.