ویدئو | آتش در محل انفجار اسکله شهید رجایی بندرعباس فروکش کرد (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (یکشنبه، ۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) | مشهد از فردا خنک می‌شود؛ با احتمال بارش باران طرح «مشهد، شهر امن»، گامی مهم در مسیر جذب گردشگر داخلی و خارجی چند نکته درمورد کارت‌های ورود به جلسه کنکور | روز آزمون چه مدارکی برداریم؟ سال ۱۴۰۳، سال تحول در خدمات‌رسانی به مسافران فرودگاه شهید هاشمی‌نژاد مشهد امکان تغییر گروه آزمایشی و حوزه امتحانی داوطلبان کنکور ۱۴۰۴ وجود ندارد معلمان باید نقش آفرینی بیشتری در زمینه ارتقای کیفی تدریس و روش‌های آموزشی داشته باشند هشدار پلیس فتا درباره جعل هویت در فضای مجازی آخرین آمار جان‌باختگان انفجار در بندر شهید رجایی + اسامی پیکرهای احرازهویت‌شده‌ (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴) آلرژی فقط یک عطسه ساده نیست چگونه اصالت شیرخشک را تشخیص بدهیم؟ جزئیات زمان‌بندی نقل‌وانتقالات دانشجویان اعلام شد سرکنسول‌ها و نمایندگان کشور‌های خارجی در مشهد به تماشای جاذبه‌های خراسان‌رضوی رفتند بلایای طبیعی خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهند چرا اندازه دور کمر با افزایش سن، بیشتر می‌شود؟ پیش‌بینی بارش باران و خنک‌ترشدن هوا در برخی استان‌ها از فردا (۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) نوشیدنی‌های خانگی مؤثر در سم‌زدایی کبد توصیه به بانوان در سنین باروری: مشاوره بارداری بگیرید یاری انسان‌دوستانه | ارسال ۱۰۰ واحد خون از خراسان رضوی به بندرعباس پس از حادثه انفجار اسکله شهید رجایی سرانه مصرف سالیانه لبنیات در ایران، ۱۷۰ کیلوگرم کمتر از میانگین جهانی سقف و کف حقوق بازنشستگان کشوری در سال ۱۴۰۴ اعلام شد + میزان افزایش حقوق‌ها با اجرای متناسب‌سازی کمبود این ریزمغذی‌های حیاتی را جدی بگیرید سرپرست اداره کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی خراسان رضوی: پاسخ‌گویی فقط در اداره‌کل متمرکز نیست مدیرکل کمیته امداد امام خمینی (ره) خراسان رضوی: برای ایجاد ۱۱ هزار فرصت شغلی در سال ۱۴۰۴ هدف‌گذاری کرده‌ایم بازسازی صحنه قتل نوجوان دهه‌هشتادی | قتل «صالح» به هوا‌خواهی از «صالح» شنیده شدن صدای چندین انفجار از محل آتش سوزی در بندر شهید رجایی بندرعباس + فیلم فرسودگی ناوگان حمل‌ونقل برون ‎شهری خراسان رضوی | حمل ونقل جاده ای، لبه  پرتگاه انتقال ۵ نفر از مصدومان حادثه انفجار بندرعباس به تهران (۷ اردیبهشت ۱۴۰۴)
سرخط خبرها

کاش کرونا سال ۶۹ آمده بود!

  • کد خبر: ۵۸۷۶۵
  • ۲۷ بهمن ۱۳۹۹ - ۱۱:۲۲
کاش کرونا سال ۶۹ آمده بود!
حمیده وحیدی - روزنامه‌نگار
وسواس‌گونه، ساعتی تصاویر به‌جامانده از بیماری‌های واگیر را در تاریخ جست‌وجو می‌کردم و هربار ذهنم برخی معادلات مجهول و بی‌هویت را که هیچ‌جور شانه‌به‌شانه هم نمی‌ایستادند کنار هم می‌چید و نتیجه‌ای حاصل نمی‌شد، اما توی یک لج‌بازی، نه از سر بیکاری، بلکه برای رمزگشایی از یک اتفاق تاریخی، دنبال پیدا کردن رابطه‌ای بودم تا در غروب بهمن آخرین سال قرن که در آن از برف و باران خبری نبود، به خودم احسنت بگویم، اما یکباره وسط اعداد و ارقام قرن ۱۹ میلادی چشمم به پسر نوجوانم افتاد که با سر چنان توی تلفن همراه فرورفته‌بود که نه صدایی می‌شنید و نه بی‌شک، دلش می‌خواست کسی صدایش بزند. همین شد که دلم خواست دست کرونا را بگیرم و ببرم به ۳۰ سال پیش و یک گوشه آن خانه قدیمی بنشانم و صاف زل بزنم توی چشمش و منتظر باشم تا عصر بچه‌ها دور حیاط بزرگش وول بخورند و برای اثبات داشتن ۷ تا سنگ، با لنگ کفش و جارو دنبال هم بیفتند!

نمی‌دانم چند تا آدم مثل من این بخت را داشته‌اند که وسط خانه‌شان یک حوض چهارگوشه داشته باشند و بعد ۳۰ سال درباره درختان گیلاس و آلبویی که کسی اجازه نداشت از آن بچیند جوری بنویسند که هربار دل خودشان و اطرافیانشان پر بکشد به آن خانه قدیمی که برف روز‌های بهمن‌ماهش دل آدم را چنان آب می‌انداخت که التماس کند به پدر و مادرش و از آن نرده‌بان چوبی برود بالا، شاید فقط ساعتی تا زانو توی برف گیر کند. چه حس باشکوهی بود تماشای خانه‌های اطراف و بچه‌هایی که از پشت پنجره اشاره می‌کردند یک گلوله برفی از آن بالا وسط حیاط پرتاب کند. صبح‌های سردی که تن آدم را می‌لرزاند از شوق چسبیدن انگشت‌ها به هم و بخار دهانی که گرم می‌شد از نفس‌هایی که آدم برفی درست می‌کردند. خانه‌ای که خاله‌ها و دایی‌ها هرکدام یک گوشه‌اش را گرفته بودند و دل‌تنگی تنها مفهومی بود که کسی از آن سر درنمی‌آورد، آن وقت‌ها که مرگ هم غریبه بود و باور نمی‌کردیم یک روز شاید همدیگر را از دست بدهیم، آن هم به فاصله دنیا تا قیامت.

حالا در خیالم کرونا آمده بود توی آن خانه قدیمی و کسی حق نداشت پایش را از آن حیاط بیرون بگذارد، اما چه فرقی می‌کرد برای ما که یک گردان بچه بودیم و با اولین نور خورشید، چشممان به پنجره‌های نیمه‌باز یکدیگر بود. برای ما بچه‌های دهه‌های ۵۰ و ۶۰ که تنها تعطیلی ۲ روز آخر اسفند حتی از آن اندک عیدی روز اول سال هم باارزش‌تر بود، یک سال تعطیلی مدارس بدون اینترنت چه غوغایی می‌توانست بکند! مایی که کتاب‌های قطور آن سال‌ها را چنان زیر و رو می‌خواندیم که مبادا یک خطش جا بیفتند. هرسال توی گوشمان می‌گفتند دکتر شدن منتهای آرزو‌های یک دانش‌آموز است. بی‌گمان اگر آن سال‌ها کرونا آمده بود، وقتی از لجمان دور هم می‌افتادیم تا در نهایت زد و خورد دق‌دلی‌های کودکانه‌مان را خالی کنیم، به جای کلمه «صدام یزید کافر» کرونا را نثار هم می‌کردیم.

راستش هرجور فکر می‌کنم کرونا سال ۶۹ انگار خوش‌قیافه‌تر و خوش‌تیپ‌تر از سال ۹۹ بود، به‌ویژه با آن ماسک‌هایی که از گوشه و کنار پارچه‌های اضافه و ملحفه‌های نمور ته صندوق خانه‌ها درمی‌آمد تا روی دهانمان را ببندد و بعد، بی‌اجازه و یواشکی دل بدهیم به حیاط خانه و در یک سرمستی و فراغت از تکالیفی که دیگر قرار نبود بنویسیم، یک سال تمام دور هم زندگی کنیم.

بالأخره اعداد و ارقام نتیجه‌ای نداد و رابطه‌ای بین سال‌هایی که بیماری‌هایی واگیر در آن‌ها رخ داده‌اند پیدا نمی‌کنم، اما با شوق اینکه کرونا را به سال‌های کودکی‌ام برده‌ام دلم غنج می‌رود. چشم می‌چرخانم. پسرم هنوز توی موبایلش است. یکی از شبکه‌های اجتماعی را با تلفن همراه باز می‌کنم. در یکی از گروه‌های بانوانی که اتفاقا همه افرادش بیش از ۱۶ سال درس خوانده‌اند و دکتر و مهندس زیاد به چشم می‌آید کسی می‌نویسد: طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی، جمعیت ایران در سال ۲۱۰۰ میلادی به ۳۰ میلیون نفر می‌رسد. یک نفر زیر همان متن جواب می‌دهد:‌ای بابا! در این شرایط اقتصادی حالا باید به ۷۰۰ سال دیگر هم فکر کنیم! همان کسی که اولین پست را نوشته است تندتند تایپ می‌کند: خانم عزیز! ۷۰۰ سال نه، ۷۹ ساله دیگر!


یکباره «۷۹ سال» توی گوشم تکرار می‌شود. بر می‌گردم به آن حیاط قدیمی و بچه‌هایی که حتی در کرونا سال ۶۹ هم کنار هم می‌چرخیدند.
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->