روزگار بی فروغ؛ دل پر درد ورزشکاران زن ایران!
زنان ورزشکار ایران در روز جهانی زن از تبعیض‌ها غمگین هستند و مایوس! چطور می‌توان این روز را به آن‌ها تبریک گفت؟
سعیده فتحی/شهرآرانیوز، امروز روز ۸ مارس است روز جهانی زن، روز تاریخ مبارزۀ سیاسی و اجتماعی زنان علیه تبعیض، روز همبستگی مبارزه بخاطر برابری حقوق و شرایط بهتر کاری و زندگی آبرومندانه و سالم برای زنان جهان، حالا در این روز حال ورزش زنان ایران چطور است؟
در این روز شاهد ریختن اشک‌های یکی از قهرمانان کشورمان بودیم نخستین بانوی ایرانی که در دو دوره المپیک زمستانی شرکت کرده و مشعل‌دار المپیک زمستانی بوده حالا در روز جهانی زن بخاطر تبعیض‌ها و ناملایمتی‌ها با چشمان گریان در سن ۲۶ سالگی از تیم ملی خداحافظی کرد! فروغ عباسی ملی پوش اسکی کشورمان در صفحه اینستاگرامش با انتشار فیلمی که در حال گریه کردن بود نوشت: "نمی‌دانم جنس طلا و نقره مدال‌هایم واقعی است و وزنشان چند گرم است، چون تا به امروز تنها ارزش معنوی‌شان برایم مهم بود، اما امروز که برای تمرینات تیم ملی باید روزانه چند صد هزار تومان بلیت پیست و ایاب و ذهاب بپردازم (آن هم از جیب خود و حساب شخصی) امروز که برای تجهیزات امانی اسکی تیم ملی کشورم باید چک به فدراسیون ارائه دهم، امروز که پس از دو دوره حضور در المپیک نه تنها برای حضورم در تیم ملی اشتیاقی ندارند بلکه برای تهیه هزینه‌هایش و بقا در تیم و افتخارآفرینی باید دست و پا بزنم، شاید ارزش و عیار این مدال‌ها برایم مهم باشد.
بانوی المپیکی ایران با انتشار تصاویری که نشان می‌دهد باید هزینه‌هایی را حضور در پیست اسکی را پرداخت کند از عدم حمایت فدراسیون انتقاد کرده و افزوده است:من، فروغ عباسی متولد شیراز ایران، ورزشکارِ ورزشکارِ ورزشکار، پس از سال‌ها تمرین و افتخار آفرینی در بالاترین سطح، آن هم برای کشورم، احساس ترس میکنم. ترس از اینکه اکنون که توانایی دارم و ابزار افتخارآفرینی شان هستم، این سختی‌ها را می‌کشم وای به حال فردایی که ابزار شان نباشم. پس با کمال ناراحتی در سن ۲۶ سالگی، تلاش بی‌وقفه خود در زمینه اسکی حرفه‌ای را خاتمه می‌دهم و از تیم ملی خداحافظی خود را اعلام میکنم، اما همچنان در ورزش به کار خود ادامه می‌دهم باشد که برای افتخار آفرینی در ورودی هیچ مجموعه ورزشی گردن کج نکنم.
به گفته اطرافیان شاید اگر شهر زادگاهم یا نام خانوادگی من چیز دیگری بود، شرایط برایم متفاوت بود و نه تنها پشت در‌های بسته پیست‌های اسکی ساعت‌ها معطل نمی‌مانم بلکه افتخاراتم برای ثانیه‌ای در رسانه‌های کشور منتشر می‌شد، اما شرمنده که از تغییر آن‌ها معذورم. "
آن‌هایی که «فروغ» را می‌شناسند می‌دانند او به این راحتی‌ها تسلیم نمی‌شود، اما اینکه حالا چه شده که این دختر پرتلاش شیرازی چنین تصمیمی گرفته، سئوالی است که باید فدراسیون نشین‌ها به آن پاسخ دهند.
اما جالب آنجا بود که بقیه قهرمانان زن کشورمان نیز به حمایت از فروغ برخواستند.
زهرا نعمتی قهرمان تیراندازی با کمان جهان نوشت: «با دیدن اشک تو اعصاب ما هم به هم ریخت، قوی باش قهرمان».
مریم طوسی قهرمان دوی ۴۰۰ متر آسیا نوشت: «متاسفم که با سن کم مجبور به خداحافظی از دنیای قهرمانی شدی، با توانایی‌هایی که داری سال‌های سال هنوز هم می‌توانستی پرچم ایران را بالا نگه داری. اما این داستان تنها به فروغ عباسی برنمی گرده بلکه هزاران فروغ عباسی مجبورند از آرزو‌های شان دست بکشند.»
الناز کمپانی نایب قهرمان دوی ۶۰ متر آسیا نوشت: «بار‌ها و بار‌ها گفتی خسته شدی، اما باز جنگیدی و تلاش کردی این بار دیگه تهش رو دیدی، بخاطر این اشکات هم که شده همه تاوانش رو میدن، تو دلت پاکه عزیزم، این به همه ثابت شده است. نبینم اینجوری اشک بریزی رفیقم. متاسفانه همه در جایی به دنیا آمدیم که به استعدادهامون اهمیتی داده نشد. به جای پیشرفت سرخورده شدیم و باز تلاش کردیم. در روز‌های اوجت خداحافظی کردی و تا ابد اسمت در ذهن همه ماندگار خواهد بود عزیزم. شروع زندگی بعد از قهرمانی ات مبارک.»
شبنم علیخانی بازیکن تیم ملی والیبال نوشت: «ممنون برای افتخار آفرینی هایت که برای این کشور کردی. بهت افتخار میکنم فروغ جان و بهت نمیگم نرو هنوز زوده نه اتفاقا میگم برو کار خوبی کردی، چون لیاقت ندارن، برو خدا پشت و پناهت... گِل بگیرن در ورزشی رو که واسه مدال آور و قهرمان و کلا زنانش ارزشی قائل نیستند. دختر پرتلاش ایران همیشه بهت افتخار میکنم.»
راضیه جانباز بازیکن تیم ملی هندبال نوشت: «لعنت به هر کسی که مسبب اشک ریختن دخترای پرتلاش کشورمان میشه، کشوری که دختر‌ها در آن دارند از انواع و اقسام شیوه‌ها ضربه می‌خوردند.»
زینب موسوی قهرمان یخنوردی آسیا نوشت: «عزیز دلم همه ما میدونیم تلاش کردن در بین کسانی که حداقل شعور رفتاری هم ندارند چقدر سخته و چقدر تلخ که ورزشکاران بانو در ایران یا خداحافظی می‌کنند یا مهاجرت یا مسئولان با وقاحت تمام به آن‌ها اتهام میزنند. برای صبر و استقامت و تلاش‌هایی که کردی از صمیم قلب دستت را میفشارم. در قلب من جا داری دختر شیرازی پر انرژی و سختکوش.»
سهیلا منصوریان قهرمان ووشوی جهان نوشت: «داریم به کجا میریم ورزشکار برای تمرین و آماده سازی تیم ملی باید پول بده؟ لااقل حمایت نمی‌کنید سنگ هم نیاندازید!»
زهرا کیانی نایب قهرمان تالوی آسیا نوشت: «فروغ عزیزم قهرمانی هایت همیشه ماندگار خواهد بود. این انسانیت است که متاسفانه دارد کم رنگ می‌شود به حدی که مسبب اشک ریختن یک قهرمان شده است. مثل همیشه قوی باش و بدان که ما به تو افتخار می‌کنیم.»
نگین دادخواه قهرمان اسکیت آسیا نوشت: «ورزش انگار دیگه جای آدم‌های درست و با لیاقت نیست، ولی ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما عدم ماست.»
زهره عبداله خانی مدال آور یخنوردی آسیا نوشت: «یک فدراسیون فقط یک فدراسیون نام ببرید که با دختران ورزشکارش با احترام رفتار کند و ورزشکارانش بدون دغدغه حمایت شوند. واقعا تاسف دارد حتی یک فدراسیون هم به ورزشکاران زن بها نمی‌دهد.»
مهسا صابری بازیکن تیم ملی والیبال نوشت: «واقعا شرم آوره این نوع رفتار با بازیکن تیم ملی که سال‌ها برای کشورش تلاش کرده است. فروغ عزیز قوی بمان مثل همه این سال ها، تو همیشه برای ما قهرمان هستی.»
این‌ها بخشی از واکنش‌های زنان قهرمان ایران بود زنانی که هر کدام درگیر این نوع برخورد‌های تبعیض آمیز هستند و گویی درد فروغ درد همه آنهاست، به خوبی حال فروغ را درک می‌کنند، چون خودشان هم این درد را کشیده اند.
فروغ تنها نیست در همین روزی که او اشک می‌ریخت مریم رنجبر ملی پوش پیشین تیم ملی کامپوند که بخاطر مشکلات مالی کمانش را فروخته هم در صفحه اینستاگرامش نوشت: «من سکوت کردم و هیچ حرفی نزدم بغض‌ها و حرف‌هایی دارم که هیچ وقت نگفتم و نخواهم گفت و سه ساله از رشته تیروکمان خداحافظی کردم و نه اهل اینم خیلی تو فضای مجازی فعال باشم که دیده بشم، ولی بنده فقط با مدال‌هایی که گرفتم و به رسمیت شناخته شده در سایت جهانی و پاداش‌هایی که ثبت شده حرف میزنم و نه گریه میکنم و نه بی احترامی فقط از حق تلاش‌هایی که درمیادین بین المللی کسب کردم و مدال‌هایی که گرفتم و پرچم کشورم را به اهتزاز در اوردم و به احترام سرود و پرچم کشورم همه کشور‌ها ایستادن افتخار میکنم و امیدوارم تمامی حق و حقوق و مطالباتم و پاداش هایم را که حقم هست بگیرم. من سه ساله از رشته تیروکمان خداحافظی کردم، ولی هیچ حرفی نزدم، به امید روزی که تمام ورزشکاران مدال اور که پرچم کشورمون به اهتزاز در میاورن به تمامی حق و حقوق هایشان برسن و‌دیده بشوند... ((پ. ن درخت هرچه پربارتر، افتاده تر))... چرا ورزشکارای مدال اور دیده نمیشن؟»
فروغ‌ها در ورزش ایران کم نیستند زنانی که با وجود همه مشکلات پا به پای مردان تلاش می‌کنند، اما نه تنها حقوق آنچنانی ندارد بلکه نصف توجهاتی که به مردان می‌شود هم به آن‌ها نمی‌شود. با حداقل‌ها می‌جنگند تا رویا‌های شان را به واقعیت تبدیل کنند. زنان ورزشکار ایران در روز جهانی زن از تبعیض‌ها غمگین هستند و مایوس! چطور می‌توان این روز را به آن‌ها تبریک گفت؟
فروغ اولی نبود آخری هم نخواهد بود! باید فروغ‌های آینده را دریابیم تا ناامیدی و بی انگیزگی دامن ورزش زنان ایران را نگرفته است.
در این روز شاهد ریختن اشک‌های یکی از قهرمانان کشورمان بودیم نخستین بانوی ایرانی که در دو دوره المپیک زمستانی شرکت کرده و مشعل‌دار المپیک زمستانی بوده حالا در روز جهانی زن بخاطر تبعیض‌ها و ناملایمتی‌ها با چشمان گریان در سن ۲۶ سالگی از تیم ملی خداحافظی کرد! فروغ عباسی ملی پوش اسکی کشورمان در صفحه اینستاگرامش با انتشار فیلمی که در حال گریه کردن بود نوشت: "نمی‌دانم جنس طلا و نقره مدال‌هایم واقعی است و وزنشان چند گرم است، چون تا به امروز تنها ارزش معنوی‌شان برایم مهم بود، اما امروز که برای تمرینات تیم ملی باید روزانه چند صد هزار تومان بلیت پیست و ایاب و ذهاب بپردازم (آن هم از جیب خود و حساب شخصی) امروز که برای تجهیزات امانی اسکی تیم ملی کشورم باید چک به فدراسیون ارائه دهم، امروز که پس از دو دوره حضور در المپیک نه تنها برای حضورم در تیم ملی اشتیاقی ندارند بلکه برای تهیه هزینه‌هایش و بقا در تیم و افتخارآفرینی باید دست و پا بزنم، شاید ارزش و عیار این مدال‌ها برایم مهم باشد.
بانوی المپیکی ایران با انتشار تصاویری که نشان می‌دهد باید هزینه‌هایی را حضور در پیست اسکی را پرداخت کند از عدم حمایت فدراسیون انتقاد کرده و افزوده است:من، فروغ عباسی متولد شیراز ایران، ورزشکارِ ورزشکارِ ورزشکار، پس از سال‌ها تمرین و افتخار آفرینی در بالاترین سطح، آن هم برای کشورم، احساس ترس میکنم. ترس از اینکه اکنون که توانایی دارم و ابزار افتخارآفرینی شان هستم، این سختی‌ها را می‌کشم وای به حال فردایی که ابزار شان نباشم. پس با کمال ناراحتی در سن ۲۶ سالگی، تلاش بی‌وقفه خود در زمینه اسکی حرفه‌ای را خاتمه می‌دهم و از تیم ملی خداحافظی خود را اعلام میکنم، اما همچنان در ورزش به کار خود ادامه می‌دهم باشد که برای افتخار آفرینی در ورودی هیچ مجموعه ورزشی گردن کج نکنم.
به گفته اطرافیان شاید اگر شهر زادگاهم یا نام خانوادگی من چیز دیگری بود، شرایط برایم متفاوت بود و نه تنها پشت در‌های بسته پیست‌های اسکی ساعت‌ها معطل نمی‌مانم بلکه افتخاراتم برای ثانیه‌ای در رسانه‌های کشور منتشر می‌شد، اما شرمنده که از تغییر آن‌ها معذورم. "
آن‌هایی که «فروغ» را می‌شناسند می‌دانند او به این راحتی‌ها تسلیم نمی‌شود، اما اینکه حالا چه شده که این دختر پرتلاش شیرازی چنین تصمیمی گرفته، سئوالی است که باید فدراسیون نشین‌ها به آن پاسخ دهند.
اما جالب آنجا بود که بقیه قهرمانان زن کشورمان نیز به حمایت از فروغ برخواستند.
زهرا نعمتی قهرمان تیراندازی با کمان جهان نوشت: «با دیدن اشک تو اعصاب ما هم به هم ریخت، قوی باش قهرمان».
مریم طوسی قهرمان دوی ۴۰۰ متر آسیا نوشت: «متاسفم که با سن کم مجبور به خداحافظی از دنیای قهرمانی شدی، با توانایی‌هایی که داری سال‌های سال هنوز هم می‌توانستی پرچم ایران را بالا نگه داری. اما این داستان تنها به فروغ عباسی برنمی گرده بلکه هزاران فروغ عباسی مجبورند از آرزو‌های شان دست بکشند.»
الناز کمپانی نایب قهرمان دوی ۶۰ متر آسیا نوشت: «بار‌ها و بار‌ها گفتی خسته شدی، اما باز جنگیدی و تلاش کردی این بار دیگه تهش رو دیدی، بخاطر این اشکات هم که شده همه تاوانش رو میدن، تو دلت پاکه عزیزم، این به همه ثابت شده است. نبینم اینجوری اشک بریزی رفیقم. متاسفانه همه در جایی به دنیا آمدیم که به استعدادهامون اهمیتی داده نشد. به جای پیشرفت سرخورده شدیم و باز تلاش کردیم. در روز‌های اوجت خداحافظی کردی و تا ابد اسمت در ذهن همه ماندگار خواهد بود عزیزم. شروع زندگی بعد از قهرمانی ات مبارک.»
شبنم علیخانی بازیکن تیم ملی والیبال نوشت: «ممنون برای افتخار آفرینی هایت که برای این کشور کردی. بهت افتخار میکنم فروغ جان و بهت نمیگم نرو هنوز زوده نه اتفاقا میگم برو کار خوبی کردی، چون لیاقت ندارن، برو خدا پشت و پناهت... گِل بگیرن در ورزشی رو که واسه مدال آور و قهرمان و کلا زنانش ارزشی قائل نیستند. دختر پرتلاش ایران همیشه بهت افتخار میکنم.»
راضیه جانباز بازیکن تیم ملی هندبال نوشت: «لعنت به هر کسی که مسبب اشک ریختن دخترای پرتلاش کشورمان میشه، کشوری که دختر‌ها در آن دارند از انواع و اقسام شیوه‌ها ضربه می‌خوردند.»
زینب موسوی قهرمان یخنوردی آسیا نوشت: «عزیز دلم همه ما میدونیم تلاش کردن در بین کسانی که حداقل شعور رفتاری هم ندارند چقدر سخته و چقدر تلخ که ورزشکاران بانو در ایران یا خداحافظی می‌کنند یا مهاجرت یا مسئولان با وقاحت تمام به آن‌ها اتهام میزنند. برای صبر و استقامت و تلاش‌هایی که کردی از صمیم قلب دستت را میفشارم. در قلب من جا داری دختر شیرازی پر انرژی و سختکوش.»
سهیلا منصوریان قهرمان ووشوی جهان نوشت: «داریم به کجا میریم ورزشکار برای تمرین و آماده سازی تیم ملی باید پول بده؟ لااقل حمایت نمی‌کنید سنگ هم نیاندازید!»
زهرا کیانی نایب قهرمان تالوی آسیا نوشت: «فروغ عزیزم قهرمانی هایت همیشه ماندگار خواهد بود. این انسانیت است که متاسفانه دارد کم رنگ می‌شود به حدی که مسبب اشک ریختن یک قهرمان شده است. مثل همیشه قوی باش و بدان که ما به تو افتخار می‌کنیم.»
نگین دادخواه قهرمان اسکیت آسیا نوشت: «ورزش انگار دیگه جای آدم‌های درست و با لیاقت نیست، ولی ما زنده به آنیم که آرام نگیریم، موجیم که آسودگی ما عدم ماست.»
زهره عبداله خانی مدال آور یخنوردی آسیا نوشت: «یک فدراسیون فقط یک فدراسیون نام ببرید که با دختران ورزشکارش با احترام رفتار کند و ورزشکارانش بدون دغدغه حمایت شوند. واقعا تاسف دارد حتی یک فدراسیون هم به ورزشکاران زن بها نمی‌دهد.»
مهسا صابری بازیکن تیم ملی والیبال نوشت: «واقعا شرم آوره این نوع رفتار با بازیکن تیم ملی که سال‌ها برای کشورش تلاش کرده است. فروغ عزیز قوی بمان مثل همه این سال ها، تو همیشه برای ما قهرمان هستی.»
این‌ها بخشی از واکنش‌های زنان قهرمان ایران بود زنانی که هر کدام درگیر این نوع برخورد‌های تبعیض آمیز هستند و گویی درد فروغ درد همه آنهاست، به خوبی حال فروغ را درک می‌کنند، چون خودشان هم این درد را کشیده اند.
فروغ تنها نیست در همین روزی که او اشک می‌ریخت مریم رنجبر ملی پوش پیشین تیم ملی کامپوند که بخاطر مشکلات مالی کمانش را فروخته هم در صفحه اینستاگرامش نوشت: «من سکوت کردم و هیچ حرفی نزدم بغض‌ها و حرف‌هایی دارم که هیچ وقت نگفتم و نخواهم گفت و سه ساله از رشته تیروکمان خداحافظی کردم و نه اهل اینم خیلی تو فضای مجازی فعال باشم که دیده بشم، ولی بنده فقط با مدال‌هایی که گرفتم و به رسمیت شناخته شده در سایت جهانی و پاداش‌هایی که ثبت شده حرف میزنم و نه گریه میکنم و نه بی احترامی فقط از حق تلاش‌هایی که درمیادین بین المللی کسب کردم و مدال‌هایی که گرفتم و پرچم کشورم را به اهتزاز در اوردم و به احترام سرود و پرچم کشورم همه کشور‌ها ایستادن افتخار میکنم و امیدوارم تمامی حق و حقوق و مطالباتم و پاداش هایم را که حقم هست بگیرم. من سه ساله از رشته تیروکمان خداحافظی کردم، ولی هیچ حرفی نزدم، به امید روزی که تمام ورزشکاران مدال اور که پرچم کشورمون به اهتزاز در میاورن به تمامی حق و حقوق هایشان برسن و‌دیده بشوند... ((پ. ن درخت هرچه پربارتر، افتاده تر))... چرا ورزشکارای مدال اور دیده نمیشن؟»
فروغ‌ها در ورزش ایران کم نیستند زنانی که با وجود همه مشکلات پا به پای مردان تلاش می‌کنند، اما نه تنها حقوق آنچنانی ندارد بلکه نصف توجهاتی که به مردان می‌شود هم به آن‌ها نمی‌شود. با حداقل‌ها می‌جنگند تا رویا‌های شان را به واقعیت تبدیل کنند. زنان ورزشکار ایران در روز جهانی زن از تبعیض‌ها غمگین هستند و مایوس! چطور می‌توان این روز را به آن‌ها تبریک گفت؟
فروغ اولی نبود آخری هم نخواهد بود! باید فروغ‌های آینده را دریابیم تا ناامیدی و بی انگیزگی دامن ورزش زنان ایران را نگرفته است.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
