حالا اولویت‌ها را پیدا کنید

انتشار یادداشت «پیدا کنید اولویت‌ها را» بازتاب‌های متنوع و گسترده‌ای داشت. بسیاری از خوانندگان ضمن اظهار تأسف از شرایط و اوضاعی که درباره کارتن‌خوابی یک فرزند شهید نقل شده بود، با نویسنده اظهار همدلی کرده بودند. برخی نیز اعتقاد داشتند که چنین مسائلی را -گرچه واقعیت‌های تلخ جامعه و انکارناپذیر است- نباید برای مخاطب عمومی منتشر کرد.
تماس‌هایی هم مستقیم از بنیادشهید با خود من برقرار شد و راستش خودم از واکنش سریع و جدی و تحسین‌برانگیز بنیادشهید تعجب کردم.
اکنون به نظر می‌رسد بیان چند نکته درباره این موضوع ضروری باشد:
1. من ساکن تهران هستم و گرچه خوشبختانه با مشهد مقدس ارتباط فراوان و رفت‌وآمد و روابط بسیار گسترده دارم -تا جایی که غالبا من را مشهدی می‌دانند- ولی آنچه می‌نویسم، معمولا تجربه‌های زندگی شهری در تهران است؛ هرچند که به اقتضای انتشار آن‌ها در روزنامه شهرآرا، قید مشخصی برای مطالب ذکر نمی‌کنم تا خواننده مشهدی هم احساس قرابت کند و از این‌رو خبری که نقل کرده‌ام، مربوط به بخشی از مناطق فقیرنشین و بافت آسیب‌دیده تهران بوده است، نه مشهد و البته کسانی که خبر را نقل کرده‌اند و شاهد ادعای نگارنده‌اند، مشهدی هستند.
2. اصل این اتفاق هم مربوط‌به حدود چهار سال قبل است و چنان که در آن یادداشت ذکر شده بود، موضوع جدید و تازه‌ای نیست و مسئولان بنیادشهید هم در تماس تلفنی با من اذعان داشتند که همان زمان از موضوع مطلع شده‌اند.
3. طبق اعلام بنیادشهید همان موقع به این مشکل رسیدگی شده است و جادارد که اکنون برای اطلاع افکار عمومی این خدمت خود را گزارش کنند و -بدون ذکر نام یا مشخصات- اقدامی را که برای رسیدگی به این فرزند شهید انجام داده‌اند، اطلاع‌رسانی کنند.
در پایان لازم است بر این نکته تأکید کنم که بیان چنین مسائلی هتک حرمت خانواده شهدا نیست، بلکه هتک حرمت ما و شما و همه کسانی است که قرار بوده است امانت‌های شهیدان را حراست کنیم و مراقبشان باشیم.
به عبارت دیگر اگر ما وارثان شهدا حرمتی داشته باشیم، این واقعیت‌های تلخ هتک حرکت ماست -همه ما و نه‌فقط بنیادشهید- که هرکدام به سهم خودمان در ادای وظیفه خود کوتاهی کرده‌ایم.
اکنون شما اولویت را پیدا کنید! آیا اولویت در چنین موضوعی، رسیدگی و خدمت به خانواده شهداست که گزارش‌هایی تلخ از تنهایی و غربت و محرومیت‌هایشان داریم و منتشر نکرده‌ایم یا ابراز حساسیت و نگرانی از بیان واقعیت‌های تلخ و آزاردهنده برای بزک کردن و سفیدنمایی و تلاش برای درز نکردن اخبار سیاه و ناخوشایند؟ واقعا کدام‌یک اولویت دارد؟