دخترانی که سرنوشت آب را تغییر دادند

ریحانه صادقی | شهرآرانیوز؛ شکی در این نیست که آب سالم و تمیز از ضرورت‌های زندگی است، اما دسترسی به این مایع زندگی‌بخش برای بخش بزرگی از مردم ساکن کره زمین مقدور نیست. وظیفه فراهم کردن آب برای خانواده از دوره نخستین حیات بشری بر عهده زنان بوده است. شاید به همین دلیل است که زنان در جای‌جای جهان برای احقاق این حق اولیه زندگی در تلاش هستند. بیایید با چند نمونه از این زنان آشنا شویم.

استلا باولز وقتی چهارده‌ساله بود، مجبور به آزمایش نمونه‌های آبی متعلق به رود لاهیو در نزدیکی محل سکونتش برای پروژه کلاسی درس علوم شد. استلا در شهر نوااسکوشیا، کانادا، زندگی می‌کند که شنا در رودش از طرف سازمان‌های زیست‌محیطی خطرناک اعلام شده بود. استلا نیز پس از آزمایش متوجه وجود ذرات مدفوع در آب این رود شد. او نمی‌توانست درک کند چرا لوله‌های فاضلاب برای دفع فاضلاب توالت‌های خانگی مستقیم به مسیر‌های آبی استفاده می‌ریزند. استلا نتایج آزمایش خود را در فیس‌بوک منتشر کرد و در اطراف رود نیز تابلو‌هایی قرار داد تا درباره وضعیت آن به مردم محلی آگاهی‌رسانی شود. تلاش‌های او سرانجام توجه‌ها را در سطح ملی به فعالیت‌هایش جلب کرد و به تخصیص ۷/۱۵ میلیون دلار بودجه از طرف دولت برای پاک‌سازی رود لاهیو منجر شد.

جورجی بادیل، اهل بورکینافاسو، در مصاحبه خود با مجله فوربز گفت وقتی خیلی سن کمی داشته مجبور بوده است هر روز ۳ ساعت سطل‌به‌دست همراه مادر و مادربزرگ و دختران فامیلش پیاده‌روی کند تا به نزدیک‌ترین چاه به روستایشان برسد و بتواند آب آشامیدنی سالم با خود به خانه ببرد. او گفت وقتی می‌بیند خواهر باردارش هم با فرزندی که در شکم دارد مجبور است در میانه شب از خواب برخیزد و همراه آن‌ها به دنبال آب برود تصمیم می‌گیرد کاری برای بهبود این وضعیت انجام دهد. او که در پانزده‌سالگی مدلینگ را برای تأمین هزینه تحصیلش آغاز کرده بود، تصمیم گرفت با استفاده از جایگاه اجتماعی و شهرت خود، دینش را به مردم کشورش ادا کند.

 

بادیل سرانجام در سال ۲۰۱۵ و پس از چند بار تلاش نافرجام برای ساختن چاهی در نزدیکی روستای مادری‌اش، «بنیاد جورجی بادیل» را تأسیس کرد. او تاکنون موفق شده است از طریق این بنیاد و با احداث چندین فقره چاه در جوامع محلی در بورکینافاسو، دسترسی به آب را برای بیش از ۱۰۰ هزار نفر امکان‌پذیر سازد. در سال ۲۰۱۶، بادیل در تألیف یک کتاب آموزشی برای کودکان با عنوان «شاه‌دخت آب» نیز همکاری داشت. این کتاب درباره تجربه شخصی بادیل در دوران کودکی و نوجوانی و بزرگ شدن بدون دسترسی به آب آشامیدنی سالم نوشته شده است.

 

بادیل در مصاحبه خود با مجله فوربز هم‌چنین گفت: اکنون بزرگ‌ترین رؤیای من این است که دسترسی به آب سالم را برای همه مردم کشورم، بورکینافاسو، فراهم آورم.

وارشینی پراکاش، خود، متولد و بزرگ‌شده بوستون است، اما پدربزرگ و مادربزرگش اهل چنای هندوستان بوده‌اند. در سال ۲۰۱۵ بارندگی زیاد سبب وقوع سیلی عظیم در چنای شد. سیل وقتی در کنار تغییرات اقلیمی قرار گیرد، دسترسی به آب را به پدیده‌ای پیش‌بینی‌ناپذیر بدل می‌کند. این اتفاق موجب شد پراکاش که در آن زمان هنوز دانشجوی لیسانس دانشگاه ماساچوست در امهرست بود، تصمیم بگیرد به جنبش تغییرات اقلیم بپیوندد.

 

او در سخنرانی خود در راهپیمایی اعتراضی برای تغییرات اقلیمی که در سال ۲۰۱۸ در واشنگتن‌دی‌سی انجام داد، این‌طور گفت: کابوس‌های من پر هستند از کودکانی که دارند از گرسنگی می‌میرند و زمینی که مریض‌تر از آن است که بار دهد، از آبی زهرآلود که باید شفادهنده می‌بود و از دریا‌هایی که هرروز بیش‌ازپیش بر ساحل‌هایمان می‌خزند و پیش می‌آیند.
پراکاش در همان سال جنبش طلوع را برای محافظت از منابع طبیعی مثل آب و هوا با استفاده از انرژی خورشیدی و ایجاد مشاغل پایدار بنا نهاد. این سازمان از زمان آغازبه‌کارش موفق به جمع‌آوری یک میلیون دلار برای این کار شده است.