۱۷ مصدوم در حوادث ترافیکی خراسان رضوی امروز چهارشنبه (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) ماجرای ضرب و شتم کودکان در یکی از مراکز بهزیستی و تعطیلی این مرکز متخلف (چهارشنبه ۲۸ شهریور ۱۴۰۳) ریزش معدن در ارزوییه کرمان حادثه آفرید + جزییات(چهارشنبه ۲۸ شهریور ۱۴۰۳) آیا پرونده «امیر تتلو» به دادگاه تجدید نظر خواهد رفت؟ دستگیری متهم تحت تعقیب در مشهد (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) توزیع موادمخدر در پوشش خانواده در مشهد (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) رشد بیش از ۱۷ درصدی کشف جرائم به‌وقوع‌پیوسته، توسط کارآگاهان پلیس کشور آتش‌سوزی مخزن سوخت کوره آهنگری در مشهد یک مصدوم بر جای گذاشت (چهارشنبه ۲۸ شهریور ۱۴۰۳) اصلاحات احتمالی کنکور چه زمانی اعمال خواهد شد؟ آغاز اعزام عمره از امروز (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) ضبط خودرو پورشه به ارزش ۱۳۳ میلیارد ریال در مشهد آتش‌سوزی منزل مسکونی در خیابان کوهسنگی مشهد + تصاویر جلوگیری از ادامه فعالیت معلم‌بلاگر‌ها در مدارس ورود بیش از یک میلیون و ۳۲۲ هزار دانش‌آموز به دوره اول متوسطه پرونده میزبانی استقلال و پرسپولیس در مشهد دوباره به جریان افتاد | قفل در‌های ورزشگاه امام رضا(ع) باز می‌شود؟ نظر دبیر شورای عالی انقلاب فرهنگی درباره مصوبه کنکور بازنشستگان حساب خود را چک کنند | یک میلیون تومان علی‌الحساب متناسب‌سازی برای بازنشستگان لشکری واریز شد (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) اورژانس مشهد با کمبود ۱۰۰ دستگاه آمبولانس مواجه است رئیس جمعیت هلال احمر ایران: حال عمومی سفیر ایران در لبنان خوب است + فیلم پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان‌رضوی (چهارشنبه، ۲۸ شهریور ۱۴۰۳) | وزش باد و خیزش گردوخاک در جنوب و شرق استان ترافیک پرحجم اول مهر ۱۴۰۳ در انتظار مشهدی‌ها فعالیت بدون مجوز صد‌ها صرافی رمزارز در داخل کشور «جشن جوانه‌ها» ویژه هفتمی‌ها همزمان با سراسر کشور در مشهد برگزار شد (۲۸ شهریور ۱۴۰۳) + ویدئو
سرخط خبرها

یک حبه قند کنار چای تلخ همه غم‌های جهان!

  • کد خبر: ۷۸۹۳۸
  • ۰۸ شهريور ۱۴۰۰ - ۱۷:۲۷
یک حبه قند کنار چای تلخ همه غم‌های جهان!
الهام یوسفی، خبرنگار

صبح شده است! خورشید تابستان که برای سال‌های طولانی برایمان پیام شادی و سرخوشی داشت، اندوهناک بر فراز شهر مضطرب می‌تابد. صدای هیچ کودکی در کوچه نیست. کودکان در خانه می‌مانند تا در امان باشند. زنان و مردان نیز. خانه‌ها معنای دیگری یافته‌اند. خانه‌ها پناهگاه شده‌اند.

 

در شهر چهره‌های نیمه‌پوشیده، دور از هم، به دنبال لقمه‌ای نان از این سو به آن سو می‌دوند به امید رسیدن به خانه. اندوه از در و دیوار شهر سوگوار می‌بارد. حال دوستان را اگر بپرسی، یا مریض‌اند یا مریض‌داری می‌کنند، یا سوگوار و غم‌دیده در کنج تنهایی نشسته‌اند! همه‌جا پچ‌پچ است از وضعیت سیاه شهر! اخبار بد حتی وقتی در گوشه خانه امن و راحتمان نشسته‌ایم، از دریچه تلفن همراه سرازیر می‌شود توی خانه، می‌ریزد روی فرش. حتی گل‌های قالی پژمرده و دلمرده‌اند. اخبار بد روی دیوار‌ها راه می‌رود.

 

اخبار بد روی مبل با ما می‌نشیند و شب با ما به رختخواب می‌آید. ما هرروز در این حجم اندوه و اضطراب غوطه‌وریم. در دیدار‌های کوتاهمان در خیابان، در تماس‌های تلفنی‌مان، در استوری‌ها و پست‌های صفحه اینستاگراممان، غم را به هم تعارف می‌کنیم. حلقه‌ای می‌شویم در زنجیره اضطراب. قرار نبود این‌طور باشد. بود؟!

 

شاید وقتش رسیده ما زن‌ها جهان را نجات دهیم. مگر نه اینکه همه مردم به خانه‌هایشان پناه برده‌اند؟ مگر خانه کجاست؟ یک چهاردیواری، با سقفی به قاعده بلند، اثاثیه‌ای و فرشی؟ نه! جایی که در آن بشود ساعتی نشست، فارغ از کار جهان! چای نوشید، روی مبلی لمید، غذایی خورد و در تاریکی شب به رختخواب رفت؟! نه! جایی که می‌توانی از شر بیماری در امان بمانی؟! شاید. خانه، اما اگرچه همه این‌ها هست، فقط این نیست. مگر جز این است که خانه قلمرو بلامنازع زنان است؟ مگر نه اینکه ما معنای خانه‌ایم؟! حتی بیش از این.

 

من فکر می‌کنم خود خانه زنی است با پیراهنی راحتی با طرحی از گل‌های سوسن. خانه زنی است با مو‌هایی کوتاه و شانه‌شده و درخشان، یا مو‌هایی بلند و زیبا و پریشان! خانه زنی است که آرام از این سو به آن سو می‌رود. گلدان‌های زیبایش را آب می‌دهد. صبح‌ها نان یخ‌زده از فریزر بیرون می‌کشد، گرم می‌کند، سفره می‌چیند، عطر می‌زند.

 

خانه زنی است که جهان کوچکی آفریده که اگرچه می‌داند آن بیرون غم هست، درد هست، اندوه هست و بیماری هست، باز زندگی را دوست دارد. باور کنیم که خانه‌های کوچکمان ما را نجات خواهند داد از این غم بی‌امان. خانه‌هایی که در آن ماییم، ما زنانی که بلدیم از کوچک‌ترین و دم‌دستی‌ترین چیز‌های جهان بهانه‌های ساده خوشبختی بسازیم. ما زنان که هرروز صبح کودکانمان، کودکان بی‌گناه و درخانه‌مانده‌مان که هیچ از غم جهان نمی‌دانند، تصویر دنیا را در چشم‌های ما می‌جویند.

 

ماییم که با چهره ماتم‌زده‌مان به آن‌ها می‌گوییم باید بترسند و چیز‌های بدتری در راه است. ماییم که با خنده‌های سرخوشانه‌مان، با زیبایی خانه، و آرامشی که بلدیم چه‌طور بیافرینیم، به آن‌ها می‌گوییم زندگی زیباست و ارزشش را دارد. به آن‌ها می‌گوییم خیالتان راحت، ما مراقبتان هستیم و اینجا امن است. ما، زنان، خود خود خانه‌ایم، خانه‌ای که باید به آن از شر بیماری و اندوه و مصیبت جهان پناه برد.

 

حواسمان باشد ما راه و رسم نجات جهان را خوب بلدیم. می‌دانم! سخت است که در میانه رنج، شادمان باشی و امیدوار. تلخی جهان جای خود. ما باید حواسمان باشد که حبه قند کنار چای تلخ جهان را ما باید بگذاریم، برای حرمت زندگی و فرزندانی که تجسم آینده‌اند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->