به بهانه صحبت‌های اخیر عموپورنگ درباره گران‌شدن داروی مادرش

عروجی | شهرآرانیوز - در ظاهر عموپورنگ باید از گرانی سرسام آور دارو‌های مادرش شکایت کند تا رسانه‌ها بیایند وسط و ذره‌ای از گرانی‌های ۱۰۰ تا ۲۰۰ درصدی برخی از دارو‌ها حرف بزنند. او در صفحه اینستاگرامش نوشته: «شربتی که تا چند وقت پیش برای مادرجان ۵۲ هزار تومان می‌خریدم یک دفعه‌ای نایاب شده، حالا هم که در به در دنبالش می‌گردیم قیمت‌های نامتعارف از جمله۶۰۰ هزارتومان، ۸۰۰ هزارتومان و حتی تا یک میلیون تومان اعلام می‌کنند! خیلی از سالمندان همچون مادر من از این دارو برای نبود تعادل یا لرزش دست و پا استفاده می‌کنند که این روز‌ها با کمیاب شدن و بالا رفتن قیمت شاید نتوانند آن را تهیه کنند!» تیر امسال نایب رئیس انجمن داروسازان ایران از روز‌های بحرانی تری خبر داده بود: «طی ۱۰ تا ۱۵ سال اخیر هیچ گاه به اندازه امروز کمبود دارویی نداشته ایم.»، اما مشکل این کمبود چیست؟

طبق گفته مدیران وزارت بهداشت، شرکت‌های دارویی به ویژه دارو‌های قلبی- عروقی، اعصاب و گوارش، حالا دیگر ۳۰ درصد از محصولاتشان را تولید نمی‌کنند. چرا؟ چون دیگر برایشان صرفه اقتصادی ندارد و بدتر اینکه به دلیل این توقفِ تولید، خیلی از شرکت‌ها نیروهایشان را تعدیل کرده اند.

نکته دیگر اینکه در نظام توزیع و مصرف بین ۴۰ تا ۵۰ درصد قیمت دارو را هزینه‌های عملیاتی تشکیل می‌دهد، یعنی هزینه‌های افزایش قیمت دارو را بیمه‌ها تأمین نمی‌کنند، بلکه به مصرف کنندگان منتقل می‌شود. طبق محاسبات انجمن علمی اقتصاد سلامت ایران، هزینه‌ای که به خانوار‌های بیماران منتقل می‌شود، بالغ بر ۲۰ هزارمیلیارد تومان است.

از آن طرف حالا این کمبود مختص دارو‌های کمیاب و نایاب نیست و این مشکلات کم کم در حال سوق پیدا کردن به سمت دارو‌های عمومی و معمولی است؛ دارو‌هایی که هم نامشان برای عموم شناخته شده است و هم در جعبه دارو‌های دپوشده هر خانه‌ای می‌توان پیدایشان کرد. چند وقت پیش بود که افزایش قیمت ژلوفن واکنش‌های زیادی را از سوی مردم برانگیخت.

کاربران این افزایش قیمت را برای کپسول‌های ژله‌ای دم دستی که متاسفانه و به اشتباه به عنوان دوای همه درد‌ها و به صورت بدون نسخه از داروخانه‌ها تهیه می‌کردند به تمسخر گرفته و برخی هم ادعا کرده بودند که برخی داروخانه‌ها یک برگه ژلوفن را تا ۲۰ هزار تومان هم می‌فروشند، به هر حال، آنچه نباید فراموش کرد، این است که تمهیدات لازم برای بیماران خاص اندیشیده شود و وزارت بهداشت برای این دسته از بیماران و هزینه‌های شان یک فکر درست و حسابی بکند تا هرازگاهی با خبر کمبود یا نبود دارو‌های موردنیاز مردم روبه رو نشویم.