چرا سرمربی تیم‌ملی مورد تمجید رسانه‌ها و مردم قرار نگرفت؟
دراگان اسکوچیچ، مربی کروات تیم‌ملی، به اندازه ۱۰ برد پیاپی و رکوردشکنی‌های تاریخی‌اش مورد تمجید رسانه‌ها و مردم قرار نگرفته است.
علیرضا گرانپایه | شهرآرانیوز؛ ۱۰ برد پیاپی بیشتر از هر سرمربی دیگری در تیم‌ملی، بهترین شروع ممکن بالاتر از محمد مایلی‌کهن و تیم افسانه‌ای دهه ۹۰ تیم‌ملی، نه‌تن‌ها بهترین عملکرد آغازین، بلکه بهترین روند تاریخ تیم‌ملی فوتبال است. سرانجام هفته گذشته و با تساوی مقابل کره‌جنوبی در تهران ترمز تیم‌ملی کشیده شد، اما شاگردان اسکوچیچ هنوز بدون باخت هستند، اما چرا هیچ‌گاه مرد کروات به اندازه رکوردشکنی‌هایش مورد تمجید رسانه‌ها قرار نگرفته است؟
چرا او را به اندازه یک‌دهم کی‌روش هم سر دست نگرفتند و برایش هورا نکشیدند؟ بگذارید با هم دلایل منتقدان کنونی تیم‌ملی را بررسی کنیم. عده‌ای می‌گویند اسکوچیچ هنوز محک جدی نخورده است و تساوی تیم‌ملی مقابل کره‌جنوبی را هم چماق کردند و بر سر کارنامه اسکو می‌زنند. این یعنی شکست عراق و بحرین در مرحله قبل و درست جایی که تیم‌ملی در آستانه حذف از مرحله مقدماتی جام‌جهانی قرار داشته، کار آسانی بوده است؛ کاری که ویلموتس میلیون یورویی نتوانسته بود انجام دهد، کاری که سال‌هاست کسی نتوانسته انجام دهد!
داستان تیم‌ملی و عراق و کی‌روش را که همه به یاد داریم. بیش از ۲ دهه هم نتوانسته بودیم از پس بحرین بربیاییم. تیم‌ملی هم درست در اوج حساسیت و نه در بازی‌های دوستانه، این طلسم‌ها را شکسته بود. پس آسانی ماجرا کجاست؟ شکست عراق و سوریه و امارات در مرحله بعدی هم آسان بود؟ عراقی که در سئول ترمز کره‌جنوبی را کشیده بود، سوریه‌ای که اگر گل لحظه آخر سون نبود از کره امتیاز می‌گرفت و اماراتی که هفته قبل نشان داد در خانه تیم بسیار سرسختی است. پس روی کاغذ تیم اسکوچیچ به هیچ عنوان مسیر ساده‌ای را برای این رکوردشکنی طی نکرده است.
منتقدان تیم‌ملی طوری از مسیر آسان حرف می‌زنند، انگار در گذشته فرانسه و اسپانیا و هلند در قاره آسیا حضور داشته‌اند و به‌تازگی عراق و بحرین و امارات به تور ما خورده‌اند! دلیل بعدی که نقش اسکوچیچ را برای عده‌ای کم‌رنگ می‌کند، حضور ستاره‌های پرتعداد در ترکیب تیم‌ملی است. آن‌ها گاهی آن‌قدر اغراق می‌کنند که تیم‌ملی کنونی را بهترین نسل فوتبالی تاریخ ایران می‌دانند! برای رد این ادعا، اصلا نیاز نیست به خیلی گذشته برگردیم.
به‌جز زوج طارمی و آزمون که بی‌شک بعد از زوج علی دایی و خداداد عزیزی، سرانجام خط حمله تیم‌ملی را سروسامان دادند، آیا واقعا احمد نوراللهی و عزت‌اللهی بهترین هافبک‌دفاعی‌های تاریخ نه‌ده سال اخیر فوتبال ایران هستند؟ آیا اصلا می‌توانیم هیچ‌کدام از این ۲ بازیکن را با نکونام، تیموریان، کریم باقری و... مقایسه کنیم؟ شجاع خلیل‌زاده و کنعانی، دفاع‌وسط‌های استانداردی هستند، اما آیا خودشان هم می‌توانند به خودشان در مقایسه با روز‌های جوانی و اوج سید جلال حسینی نمره بهتری بدهند؟
امید نورافکن در دفاع‌چپ یا صادق محرمی در سمت راست چی؟ با خودتان مرور کنید عملکرد پراشتباه محرمی در بازی با کره‌جنوبی را که چگونه روی گل سون مثل آب خوردن جا ماند. پس بی‌شک تیم‌ملی کنونی بهترین نیست، هرچند ما تیم خوبی داریم و کسی نمی‌تواند این موضوع را منکر شود. اسکوچیچ در همه نیمه‌های مربیان توانسته است با تعویض‌هایش عملکرد بازیکنان داخل زمین را ارتقا دهد. اینکه چرا او به اندازه استحقاقش تحسین نشده است، دلایل زیادی دارد.
مهم‌ترینش نبود شوآف‌های رسانه‌ای است که قبل‌تر کی روش داشت؛ مشت گره‌کردنش مقابل دوربین، اغراق‌کردنش برای تعریف و تمجید از هواداران فوتبال ایران و بستن مچ‌بند پرچم ایران. شاید هم او هنوز برای کارنامه کم‌وزنش مقبول هواداران نیست؛ خونه‌به‌خونه بابل، ملوان انزلی و صنعت‌نفت آبادان. کسی چه می‌داند؛ شاید اگر او با کارنامه ضعیف از پرتغال و رئال‌مادرید به این رکورد می‌رسید، حالا سوپرمن فوتبال ایران بود.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
