فرایندهای «مدیریت شهری»، شبانه روز، مستمر و بدون وقفه ادامه دارد. لحظهای درنگ کافی است تا بسیاری از امور بر زمین بماند و زندگی در شهر مختل شود، پس هیچ یک از عناصر انسانی در شهرداریها نمیتوانند در انجام وظایف خود ذرهای تعلل کنند یا به خود اجازه دهند امری را ناتمام بگذارند. بر این اساس، کارکنان این ابرسازمان نسبت به سایر مجموعههای دولتی یا نیمه دولتی، کاری سخت، پیچیده و طاقت فرسا پیش روی خود دارند.
از پاکبانان، رانندههای اتوبوس و تاکسیها گرفته تا آتش نشانها و کارکنان حوزه خدمات شهری، فنی و عمرانی، پارکها و بوستانها همچنین سایر کارکنان و کارشناسان بخشهای مختلف شهرداری همه و همه بخشی از جریان امور را در دست دارند و نقش خود را در اداره شهر و انجام وظایف متکثر و متنوع آن ایفا میکنند.
دامنه چرخش نیرو در شهرداریها نسبت به سایر سازمانها گستردهتر است، ولی باتوجه به جنس و ماهیت فعالیت ها، کارکنان شهرداری بیشتر در معرض فرسودگی شغلی و آسیبهای ناشی از آن قرارمی گیرند، لذا در مواجهه با کادر انسانی شهرداریها باید چند مقوله اساسی محل توجه ویژه برنامه ریزان و تصمیم گیران حوزه اداره شهر قرار گیرد:
اول: تازه نگه داشتن توان نیروی انسانی شهر از طریق اصول علمی همچون «توسعه، غنی سازی و چرخش شغل».
دوم: ایجاد آرامش ذهنی و روحی از طریق اموری همچون افزایش راهکارهای حمایتی و کاهش حداکثری دغدغههای معیشتی آن ها. سوم: تکریم کارکنان شهرداری و ارج نهادن به خدمات آنها که سبب افزایش منزلت اجتماعی و شغلی نیز میشود و چهارم: بازطراحی نقش و وظایف کارکنان حین هوشمندسازی فرایندهای شهری که هم زمان با خدمات الکترونیک، توانمندسازی کارکنان برای انجام امور در سطحی بالاتر و به شکلی دیگر فراهم میشود.
هرچند در نظام اداری کشور (درقالب شعار یا عادت) مرسوم شده است که «نیروهای انسانی» را مهمترین سرمایه سازمانها توصیف کنند و در عمل چندان محل توجه قرار نگیرند، آنها که تجربه مدیریت در شهرداریها را دارند، به خوبی میدانند افرادی که در این سازمان در خط مقدم ارتباط با مردم و انجام خدمات شهری قرار دارند، بدون شعار و تعارف، سرمایه واقعی و ارزشمند سازمان محسوب میشوند و سلامت روحی و روانی آنها به اضافه کیفیت عملکرد و خلاقیت و نوآوری شان به صورت مستقیم بر افزایش سطح رضایتمندی و رفاه مردم و حس خوب آنها اثر میگذارد، پس مراقبت و حمایت از این سرمایههای مهم و تلاش در جهت بهبود سطح عملکرد و توسعه آنها، باید به عنوان راهبردی اساسی در کانون توجه شوراها و مدیران شهری قرار گیرد.