پیش‌بینی بارش باران و رعد و برق در برخی مناطق (۱۸ مهر ۱۴۰۴) شیدایی: آمادگی برای بحران ها، هدف مسابقات عملیاتی دوام ثامن نخستین شاخص توسعه کشور، آموزش و پرورش است | سخت‌ترین دوره تحصیلی، دوره ابتدایی است زمان پرداخت معوقات متناسب سازی حقوق بازنشستگان اعلام شد (مهرماه ۱۴۰۴) پایان مأموریت دزد «ضبط و آچار» در خیابان‌های مشهد (۱۷ مهر ۱۴۰۴) کاظمی عنوان کرد: افزایش ۶۷ درصدی بودجه آموزش و پرورش در سال ۱۴۰۴ خبر جدید در خصوص واریز معوقات حقوق بالای ۲۰ میلیون تومان بازنشستگان تأمین اجتماعی (۱۷ مهرماه ۱۴۰۴) صدور هشدار سطح زرد هواشناسی خراسان رضوی در پی پیش‌بینی افزایش شدت وزش باد (پنجشنبه، ۱۷ مهر ۱۴۰۴) شرایط بهره‌برداری مادران شاغل از کاهش سن بازنشستگی چگونه است؟ ناگفته‌های رئیس سازمان بهزیستی از جنگ ۱۲ روزه | روایت اعلام آمادگی ۲۲ هزار پزشک متخصص برای خدمت رایگان در عرض ۲۴ ساعت! درباره مجله «پست و تلگراف» که توسط اداره پست ایران منتشر شده است | اولین نشریه اداراتی ایران مددجویان در راه خانه بخت | آیین اهدای ۳۱۳ سری جهیزیه به زوجین تحت پوشش بهزیستی در خراسان رضوی برگزار شد آیا کودک بدغذا به مکمل نیاز دارد؟ چرا نباید چایی را دوباره گرم کرد؟ شهادت مأمور پلیس مواد مخدر در جاده زاهدان _ نهبندان + (۱۷ مهر ۱۴۰۴) معوقات بیمه تکمیلی بازنشستگان تأمین‌اجتماعی چه‌زمانی پرداخت می‌شود؟ پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی امروز (پنجشنبه، ۱۷ مهرماه ۱۴۰۴) | فعلاً خبری از بارش باران نیست نقش کلیدی ژنتیک در درمان کودکان ناکامی در استفاده از موتورسیکلت‌های برقی در ناوگان پستی خراسان رضوی پیش‌بینی هواشناسی کشور (۱۷ مهر ۱۴۰۴) | ورود سامانه بارشی به کشور در اوایل هفته آینده مشهد ۱۰۰۰ پرستار کم دارد | کمبود ۴۰ درصدی پرستار در مراکز درمانی شهر رئیس سازمان بهزیستی کشور: مدارس، کانون جدید فرهنگی و اجتماعی محلات می‌شوند | طرح «سلام»، مقدمه خدمات جدید به اقشار مختلف مردم تشریح اولویت‌های سازمان تأمین اجتماعی | طرح‌هایی برای عبور از ناترازی و توازن مالی در حال اجراست گلایه از  صف‌های طولانی ام آرآی در مشهد  | فقط ۱۹ دستگاه برای چند میلیون نفر هر دمنوشی درمان نیست | هشدار پزشک طب سنتی درباره مصرف خودسرانه دارو‌های گیاهی شربت سرفه ساخت هند کودکان را می‌کشد؛ نخورید! آمار ازدواج و طلاق طی شش‌ماهه نخست ۱۴۰۴ در خراسان‌رضوی | ازدواج اوج گرفت، طلاق عقب‌نشینی کرد مشهد، میزبان اولین مرکز «مهر و گفت‌و‌گو» | اجرای آزمایشی طرح ملی «سلام» در منطقه قاسم‌آباد مشهد + فیلم (۱۷ مهر ۱۴۰۴) بدهی ۷۰ هزار میلیارد تومانی دولت به تأمین‌اجتماعی بابت هزینه درمان | چرا مصوبه سران قوا اجرا نمی‌شود؟
سرخط خبرها

معلمان سرزمین ما

  • کد خبر: ۹۶۴۶۳
  • ۳۰ دی ۱۴۰۰ - ۱۱:۰۸
معلمان سرزمین ما
بهروز فرهمند- روزنامه نگار

یکم. معلمان چه می خواهند؟ خواسته شان آیا برحق و منطقی است؟ یا این که فراتر از حق و حقوق شان را می خواهند؟

دوم. آنچه معلمان سرزمین ما می خواهند، مربوط به امروز و دیروز نیست؛ وقتی که دهه هاست، صدایشان را نشنیده ایم. وقتی سال به سال، شرایط اقتصادی صنف های دیگر- کم و بیش- بهبود یافت اما چنین رسیدگی درخور و هم ترازی برای معلمان رقم نخورد و خواسته بر خواسته و مطالبه روی مطالبه، تلنبار شد؛ نتیجه همین می شود که معلمی که صدایش از کلاس سه در چهار خودش فراتر نمی رود، به سیم آخر بزند و آبرویش را کف دست بگیرد و راه «اعتراض صنفی» را برگزیند. شما فکر می کنید، برای یک معلم آسان است که پلاکارد دست بگیرد و پیش چشم شاگردان امروز و دیروزش، صدا بلند کند که «حق و حقوق ما را بدهید؟».

سوم. امروز هم می توانیم، آنها را نبینیم و چشم بربندیم و بگوییم: ان شاالله گربه است! یا می توانیم، آنها را مزدور استکبار جهانی بدانیم و جیره و مواجب بگیر موساد و سیا! آیا اما دردی دوا می شود؟ چنان که -مثل برخی از خودمان- می توانیم، آنها را پرتوقع بنامیم و سه ماه تعطیلی تابستان را چماق کنیم و بر سرشان بکوبیم. اما خداوکیلی آیا انتقادهای این جماعت از شکم سیری است؟ بیایید کلاه خودمان را قاضی کنیم.

چهارم. روزگار نه چندان دور که پول نفت در این کشور بریز و بپاش می شد و هر سازمان و ارگان که گردن کلفت تر بود و زور بیشتری می داشت (شما بخوانید: قدرت لابی گری اش در نهادهای تصمیم سازِ بالادستی در دولت بیشتر می بود)، تکه بزرگ تری را از این کیک ثروت برای خودش برمی داشت و چه بسا به ریش دیگران هم می خندید، شاید وزارتخانه معلمان - برخلاف برخی وزارتخانه های دیگر- آن ضرب و زور را در دست اندازی به پول رانت نفتی نداشت و نتیجه آن شد که دست آموزش و پرورشی ها از تکه های بزرگ کیک کوتاه بماند و به برش های کوچکتر بسنده کنند. اما این روزها که چشم باز کرده اند و تفاوت های ریز و درشت را دیده اند، با خود می گویند: «ما از فلان سازمان و بهمان وزارتخانه، مگر چه کم داریم؟».

پنجم. بگذریم از همه این حرف ها. ... مگر نه این که مولای عدالت خواه ما فرمود: «هر کس که کلمه ای به من آموخت، مرا تا قیامت بنده خودش کرد.» مگر همین آموزه طلایی را سال ها در وصف جایگاه آموزش و دانش آموختن به کار نبرده ایم؟ اگر ادعای پیروی از آن امام شهید راه عدالت را داریم و در ادعای خودمان هم صادق هستیم، حال و روز نظام آموزش و پرورش ما آیا باید این باشد؟

ششم. آن قیاس های دیگر که به ارزش و منزلت معلمان در کشورهای ژاپن و سوئد و آلمان اشاره می کند، پیشکش! ما چه کار داریم به فلان کشور که در آن، معلم را بر فرق سر می نشانند و حلوا حلوا می کنند و به قدر حقوقدان و خلبان و پزشک تحویل می گیرندش!

هفتم. فکر نمی کنم، فهمیدن حرف دل معلمان چندان سخت باشد. آنها پیچیده سخن نمی گویند؛ «همان درصدهای افزایش حقوق و مزایا را که سالانه برای برخی وزارتخانه های شاید نورچشمی تصویب می کنید، همان مقدار- و نه بیش- را برای ما نیز درنظر بگیرید.» به نظر شما آیا خواسته شان بی جا است؟

هشتم. تکلیف شان را روشن کنید. استخوان لای این زخم کهنه نگذارید. مبادا سرکار بگذاریدشان. اگر وعده هایی را که سال ها پیش داده بودند، سر وقت خودش و سال به سال اجرا می کردند، بی شک در سال 1400 وعده های داده شده و اجرا نشده، روی هم دپو نمی شد و کار به این جا نمی رسید. حالا هم شما

- مسئولان عزیز- وعده دور و دراز ندهید. اگر می خواهید قول بدهید، همان اندازه که می توانید اجرا کنید و قانون دست تان را باز می گذارد، وعده بدهید و بی درنگ هم اجرا کنید تا قوت قلب پیدا کنند. تا بفهمند که عزیز و عزتمند هستند و همه ما قدرشان را می دانیم.

نهم. من نمی دانم در کارگروه های کارشناسی که خواسته های معلمان را پیگیری می کنند، چه می گذرد؟ نمی دانم تاکنون چه وعده هایی داده شده و تا کجا در عملی کردن قول و قرارها پیش رفته اند؟ اما همین را می دانم که منطق حکم می کند، مطالبات معلمان را زمان بندی و به کوتاه مدت و میان مدت و بلند مدت تقسیم کنیم و در بازه های زمانی و سر وقت، هر دسته از این وعده ها را اجرا کنیم. باز هم عرض می کنم که مبادا وعده سر خرمن بدهیم. آموزگارانی که ما فرزندان خودمان را به دست شان سپرده ایم، انسان های منطقی و خردورز هستند و سرشت شان با راستی و درستی و صداقت است.

دهم. مثل روز روشن است که برخی موج سواران می خواهند، مطالبات معلمان را به سمت و سوی دیگر بکشانند و ماهی چاق و چله خودشان را از آن آب گل آلود بگیرند؛ چنان که برای هر تجمع صنفی دیگر در ایران، همین خواب و خیال را دارند.

از منظر همان «گل آلود کنندگان آب»، هر قدر که نقد و انتقادهای معلمان از چارچوب حقوقی و صنفی دور و دورتر شود و هر اندازه که شکل و شمایل رادیکال و افراطی پیدا کند، بهتر است. اما کیست که نداند، آن بداندیشان -به قدر دانه ارزنی- دلسوز معلمان ایرانی نیستند؟ شکر خدا که قشر فرهنگی ما این واقعیت را می داند و دم به تله نمی دهد. معلمان ما نمی گذارند، دیگرانی- از راه دور یا نزدیک- سوار بر موج خواسته های صنفی شوند و دبیران و آموزگاران را بدنام کنند.

یازدهم. روا نداریم، معلمان این سرزمین برای امرار معاش به کار دوم و سوم رو بیاورند. این قشر فرهنگی را اگر در همان قالب نظام آموزشی تامین مالی کنیم و اضافه کاری و شغل دوم آنها را نیز در چارچوب آموزش خصوصی و تدریس خانگی ببینیم، دیگر کمتر شاهد صحنه هایی از این دست خواهیم بود که یک معلم به مسافرکشی با خودرو شخصی روبیاورد و بخواهد از دست مسافری کرایه بگیرد که دانش آموز خودش در کلاس درس هست!

دوازدهم. پس از تحریر: متن را که خواندم، دیدم انصاف نیست، این نکته واپسین را از قلم بیندازم؛ این که کارکنان سازمان ها و نهادهای دیگری نیز هستند که چه بسا دریافتی ماهانه شان از آموزش و پرورشی ها کمتر است اما همچنان صورت خود را با سیلی سرخ نگه می دارند. یک مددکار بهزیستی را درنظر بگیرید که سختی کمرشکن کار خودش را دارد و اگر سفره دلش را باز کند و از دریافتی ماهانه اش بگوید، هر جنبنده ای را می گریاند. کم نیستند کسانی که شاید هیچ صدایی ازشان بلند نشود یا دست آنها به تریبون یا مقام بالادست نرسد اما سزامند است که هم رسانه و هم حاکمیت، آنها را هم ببینند و بشنوند و خواسته های معیشتی شان را بازتاب و پاسخ درخور بدهند. سخن آخر این که خط کش و متر رسیدگی و معیار و مبنای احقاق حق، نباید «صدای بلند»تر باشد.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->