یادگارها و میراث سعید تشکری

درباره مرحوم سعید تشکری بسیار نوشته اند و جای خوشحالی است که او در زمان حیات و پس از حیاتش، بیش و کم، احترام و حرمت دید، به ویژه در چند سال اخیر که داستان ها و رمان های امام رضایی اش بیشتر دیده شد و توجه منحصر به فرد او به گنج های بی بدیل نهفته در مفهوم سه گانه «امام و زائر و زیارت» و همچنین تعصب آگاهانه و عالمانه اش بر ریاضت قلمی و کشف و تجربه کردن در مقام «نویسنده شهرامام رضا(ع)» و «کاشف هنرمندانه روایت های جاری در روح زمانه جغرافیای خراسان بزرگ»، بیشتر قدر دانسته و تکریم شد.

اما نگرانی که درباره میراث کاری تشکری وجود دارد، این است که به این سوال بپردازیم که هم اکنون چه تعداد نویسنده جوان در مشهد هستند که مثل او سرسپرده و دلداده سوژه های بومی شهرشان هستند؟
پرسش دیگر اینکه چند نویسنده در شهرمان داریم که علاقه مند هستند، «مشهد الرضا» را با تمام مختصات مادی و معنوی اش درک کنند و مانند «سعید» حاضرند، برای رسیدن به نگاه خلاقانه( و نه کلیشه ای و دم دستی) در ساخت و ساز و معماری ادبیات داستانی درباره مفاهیم زائر و زیارت، خودشان را برای سالهای متمادی به ریاضت فکری و عرق ریزان روح بیندازند؟

تشکری، آن گونه که اهل قلم درباره اش گواهی داده اند و برای اثبات این سخن به برخی آثار او ارجاع می دهند، به پژوهش های میدانی و آرشیوی درباره تاریخ و تمدن، خرده فرهنگ ها و حماسه ها و اوسنه های خراسان بزرگ بسیار پایبند و دغدغه مند بوده و یافته های تحقیقاتش را با وسواس و دقت مثال زدنی و به شکل نوآورانه و در قالب فرم هنری، دستمایه کارهایش می کرده است.

اما چه قدر نویسنده های جوان شهرمان این آمادگی یا توان و بضاعت را دارند که در این زمینه، جا پای سعید تشکری بگذارند و برای داستان، رمان، نمایشنامه و فیلمنامه شان، پشتوانه تاریخی( با ابزار پژوهش) فراهم کنند و به غنا و سندیت آثارشان بیفزایند؟

در پاسخ به این چند پرسش ، روشن است که «کمیت» مدنظر نیست و سیاهی لشکرهای پرتعداد به کار نمی آید، چنان که مرام و مسلک تشکری هم چنین نبود و او، به اذعان دوستانش، از کارهای کلیشه ای و کمیت محور، همیشه گریزان بود و «کیفیت» و «اصالت» کار را بر همه چیز ترجیح می داد.

به واقع، اگر چند نویسنده جوان و خوش قریحه و با پشتکار بتوانند پرچم شاگردی زنده یاد سعید تشکری را بر سر دست بگیرند و اصول کار و راهش را در حوزه داستان نویسی مبتنی بر بومی گرایی، روایت های ناب و خلاقانه با مضامین زیست رضوی و بازنمایی حماسه های تاریخی و مردم نگاری در قلمروی «خراسان تمدنی» ادامه دهند، می توانیم بگوییم که هرچند سعید تشکری و زایش های قلمی تازه اش را دیگر با خود نداریم و از این جهت، زیان دیده و متاسفیم اما با افتخار می توانیم سر بلند کنیم و بگوییم که میراث فکری اش همچنان در مکتب نویسندگی خراسان، جاری و جاودان و ماناست.