گروه تاریخ و هویت| مرحوم دکتر تقی وحیدیان کامیار، محقق و استاد دانشگاه جندی شاپور اهواز و دانشگاه فردوسی مشهد، در یکی از مقاله‌هایش درباره لهجه مشهدی چنین می‌گوید: «نزدیک‌ترین گویش به فارسی معیار، گویش مشهدی است، به‌طوری‌که اصیل‌ترین و ریشه‌دارترین فارسی را می‌توان از مردم این شهر شنید. برخلاف تصور عامه که ریشه‌های زبان فارسی را از فارس و شیراز می‌دانند، فارسی دری اصیل از توس قدیم، نیشابور و مشهد کنونی انتشار یافته‌است.» این یعنی لغات و اصطلاحاتی که در ادامه می‌آید تنها اندکی از بسیار کلمات اصیل فارسی است که با هم مرور می‌کنیم.
تارت‌و‌پارت: پخش‌و‌پلا
توله‌دادن: هل دادن
پال‌پالک: دست‌و‌پا زدن
لیفند تمبون: بند شلوار
اوسکل نبات: نبات چوب‌دار
توخ‌توخ: ریز‌ریز
پَخول: ناخن کشیدن
کُوش: کفش
شوروا: آش ساده
جَوَری: ذرت