مرداب فقط جایی نیست که آب از حرکت باز می ماند و در تنِ خاک فرو می رود؛ فقط جایی نیست که اگر پایت را بگذاری، فرو می روی. این هست، اما همه مرداب ها از ازدحام آب های ناروان شکل نمی گیرد. کلمات هم وقتی ناروان باشند، به مرداب تبدیل می شوند. مرداب هایی که اگر جان نستانند، حتما آبرو را که عزیز تر از جان است خواهند ستاند. فضای مجازی پُر است از مرداب هایی این گونه که ظاهری فریبا هم دارند، اما مثل همه فریب های عالم، آدم سوز می شوند. آگهی می دهند، اما آگاهی نه.
پشتِ آگهی های عاری از آگاهی دام هایی پهن است؛ عنکبوتی که دست و پای فریب خورده را چنان می بندد که مرگ را گاه به آرزو و دعا می خواهد، اما نصیبش نمی شود. مراقب باشیم کلمات به ویژه آن هایی که طعم کنایه و اشاره دارند، می خواهند فلش را به جاهای نا بجا بکشانند. اگر گذرتان به پاسگاه و دادگاه افتاده باشد، فراوان خواهید دید کسانی را که پشت دیوار کلمات فریبنده، قربانی فریب شده اند. باخت مالی سبک ترین نوع باخت است. برخی در این نوع باخت، صدایش را در نمی آورند و سر را پایین می اندازند تا صدای قضیه بالا نرود. فقط وقتی درحساب و کتاب وزن مال را سنگین تر بیابند، شاید راه به محکمه برند. حکمت انسانی و اخلاقی اما اقتضا می کند هوشیار باشیم. آنان که می خواهند شما برای تایمِ شبشان پیشنهاد بدهید، می خواهند کاری کنند که نه شب داشته باشید و نه روز. کسانی که آدرس خانه می دهند و می گیرند، می خواهند خانه خرابتان کنند، حتی اگر هیچ زلزله ای در زمین اتفاق نیفتاده باشد. اصلا مگر فقط زلزله آدم را خانه خراب می کند؟! آنچه زمین لرزه ویران می کند، خشت و گل است. دوباره ساخته می شود، اما آنچه اینان خراب می کنند خانه زندگی و چهاردیواری خانواده است که اگر فروریخت، دیگر سرپا نمی شود. کسانی که از شما راه حل بی خوابی می خواهند، خواب هایی دیده اند که تعبیرش می شود نابودی رؤیاهای شما.
نمی خواهم کلمات، لباس اخلاق از تن به در کنند و عریان بگویند خواسته آگهی دهنده را. همه عاقلیم و العاقل یکفیه الاشاره. اشارتی کافی است برای هوشیار کردن جامعه ای که می خواهد بیداری و سلامت را زندگی کند. قانون البته راه خود را می رود و مردان قانون هم کار خود را می کنند برای مهار ماجرا اما این خود ما هستیم که باید هوشیار و مراقب باشیم تا نوبت به قانون نرسد که گاه شاکی و متشاکی را «تازیانه نواز» می کند. مراقب باشیم، همین!