تا نوروز چندصباحی باقی است، اما رمضان با برکت و رحمت و مغفرت ما را به آغوش کشیده است. با دعا و عمل باید جواب بدهیم. توجه داریم که دعاها را در حصر زمان نباید دید، چنان که هیچ مکانی هم نمی تواند آن را به حصار کشد. کلمه به کلمه معرفت است دعا. همیشه باید آن را زندگی کرد. به گمان من دعای «حول حالنا الی احسن الحال» هم در صدر می تواند باشد. اگر تأمل کنیم، آن را در اندازه سند تحول خواهی انسان، مهم و راهبردی خواهیم یافت. تکلیفی خواهیم دید برای خود که «حرکت» را به عنوان پیش نیاز پیشرفت بپذیریم. در این مسیر هم هرروز، با هدف بهتر شدن و بهتر رفتار کردن و بهتر خواستن برای همه، خواهیم کوشید. ما به زیباخواهی، نیک رفتاری، به عنوان یک فضیلت اخلاقی نیاز داریم. اگر می خواهیم حال و روز خودمان خوب باشد، اگر جامعه را بر مدار بهتر شدن می خواهیم، اگر کشور مان را روز به روز عزیزتر می پسندیم، باید به بهتر شدن هر روزه مان عادت کنیم؛ به ویژه اگر قصد خیرخواهی داریم، باید به شیوه «مُحسنین» رفتار کنیم؛ همان ها که کار خوب را به خوب ترین شیوه ممکن انجام می دهند؛ نتیجه هم می گیرند. ما حق نداریم ولو با نیت خیر، دست به کاری بزنیم که هم خود آن «شر» باشد و هم شرهای زیاد از آن برخیزد. زخم را با مرهم می بندند؛ کسی دست زخمی را با اسید نمی شوید. آنکه برای تاراندن مگس از روی صورت اربابش، سنگ برداشت «خاله خرسه» بود. اصحاب عقلانیت و معرفت به سیره معصومین(ع)، کار خوب را به بهترین شکل انجام می دهند. امر به معروف دقیقا همین است. اینکه در دعوت به معروف هم از بهترین شیوه استفاده کنیم. اذان، بهترین دعوت نامه است به نماز. تک تک واژه هایش پر از خیر است و خیرخواهی. کسی که اذان بیدارش نکند، هم بیدارش نخواهد کرد، حتی اگر خوابش را هم برآشوبد. این را به زیبایی در فیلم سینمایی «غریب» می بینیم. چیزی که کلیپ شده است و در فضای مجازی به گستردگی بازنشر می شود. آنجا که تندرفتاری در لباس رزمنده با سر و صدای بلند دیگران را برای نماز صبح بیدار می کند، اما از سوی شهید محمد بروجردی مورد توبیخ قرار می گیرد. او به اعتراض می گوید پس امر به معروف چه می شود. جوابش را از محمد چنین می گیرد که او را به بانگ زیبای اذان توجه می دهد که امر به معروف یعنی همین. یعنی حی الی خیر العمل. جالب است که در سکانس های بعد می بینیم همین مدعی امربه معروف، «نفوذی» از کار در می آید. این هم هشداری است برای جامعه. بیدارباشی است برای ما تا در صداقت افراطی ها و تند رو ها به دیده تردید بنگریم. تندروها بدرفتار و بدگفتارند. نمی شود به خیر العمل خواند با رفتاری که از جنس خیر العمل نیست. نماز را، روزه را باید به زیباترین شیوه اقامه کرد تا جامعه به خیر و صلاح قیام کند. تا مردم در اصلاح خویش به سبک «فاستبقوا الخیرات» از هم پیشی بگیرند. «حول حالنا الی احسن الحال» هم یعنی همین. یعنی با اخلاق خوش روزه داری، جوری رفتار کنیم که حال مخاطبمان خیلی بهتر شود از روزهایی که روزه نیستیم. این کفران سعادت روزه است که آن را بهانه تلخ گویی و تلخ رفتاری و ناشکیبی کنیم. توقع داشته باشیم چون روزه ایم، همه روزنه ها هم با اراده ما باز و بسته شود. نه، روزه ایم تا به اخلاق، برای دیگران روضه ای بسازیم که از جنس روضات الجنات باشد. انسان تحول یافته بر مدار دین، هر روز بهتر از دیروز رفتار می کند و برای بهتر شدن حال جامعه هم تلاش می کند. به این دعا التزام داشته باشیم.