محمدرضا شهیدی |پاسدار باید معنای دقیق نام خویش باشد. وقتی این نام به تعریف نسبت با امام‌حسین(ع) نشان‌دار می‌شود، این الزام ده‌چندان می‌شود. اگرچه تکلیف‌آور است اما به‌جرئت می‌توان گفت اگر تقویم را ورق‌ورق می‌کردیم و چند بار هرکدام را می‌خواندیم، مناسب‌تر از تولد امام‌حسین(ع) برای نام‌گذاری به‌عنوان روز پاسدار پیدا نمی‌کردیم. توجه کنید لطفا؛ روز ولادت امام‌حسین(ع) نه روز شهادتشان. این یک معنای لطیف و مفهوم بلند در خویش دارد به بلندای زندگی در قاعده حیات طیبه. من چنین می‌فهمم که هرکه می‌خواهد به عاقبتی عاشورایی و پرشکوه برسد، باید و باید و باید، زیستنی حسینی‌وار داشته باشد. کسانی که از اول و لااقل در آخر، خود را به صراط مستقیم حسینی نرسانند، به کربلا هم اگر راه یابند، به سپاه سیدالشهدا نخواهند رسید. مهم است و هزاربار مهم و حیاتی است که زندگی حسینی باشد. این‌گونه زیستن را باید وسیع تعریف کرد؛ وسیع به گستره همه آیات قرآن و احادیث معصومین(ع). اینکه تأکید بر گستره احادیث همه معصومان می‌کنم، از آن‌روست که امام‌حسین(ع) «الوترالموتور» است؛ یگانه‌ای که در افکار عمومی تنها نیز مانده است، به گونه‌ای که می‌گویند دشمن چنان شرایطی رقم زده بود که دفتر زندگی از احادیث ایشان خالی بماند و مردم حتی در مسائل دینی هم به‌سراغ غیر ایشان بروند. برای ما که چهارده قرن فاصله داریم، باید زندگی به قرائت حسینی را در سپهر روایات همه معصومان پی بگیریم. در حیات نورانی پیامبر اعظم و همه ائمه هدا که معنای «کلهم نور واحد»اند. پاسداران ما که تبرک از نام امام‌حسین دارند، باید در زندگی، تجسم زیست مؤمنانه باشند. زیستنشان باید شرح اسمشان باشد. الگوی نزدیک هم دارند شهدایی چون همت و باکری و برونسی و شوشتری و کاوه و این آخری قاسم سلیمانی که شهیدگونه زندگی کردند تا به مقام عظمای شهادت رسیدند. پاسداری از انقلابی که «شهادت‌الحدوث» بوده است، زیستنی چنین اقتضا می‌کند. ازآنجاکه انقلاب ما و ایران ما «شهادت‌البقا» نیز هست، به مردانی چنین و حتی زنانی با این منهج و منطق نیاز داریم. کسانی می‌توانند -امروز- برای انقلاب اسلامی، پاسدار، برای ولایت، یاور و برای دولت ظهور، سرباز باشند که از خود گذشته باشند. خدا در آنان چنان ظهور یافته باشد که هرچه غیر است، وانهند و پای حق بایستند. ما پاسداران خود را در متن حیات طیبه می‌خواهیم تا در فرامتن هم با هرچه بدی و پلشتی است، ستیزندگی داشته باشند؛ همان‌گونه که امام‌حسین(ع) با زندگی خود مشقی چنین را تعلیم کرد، امروز نیز راه سرفرازی با تمرین همین مشق به فتح قله‌ها می‌انجامد.