داریم و نداریم. این دو کلمه به اضافه یک حرف ربط، همه حرفی است که باید گفت؛ واقعیتی که با همه وجود لمس می کنیم. ما پس از انقلاب، قدم های بلندی برای «دارا» شدن برداشته ایم اما متناسب با روند برخورداری، نتوانسته ایم «احساسِ برخورداری» را هم ایجاد کنیم. این احساس که به وجود نیاید یا به هر شکلی کورتاژ شود، خود «برخورداری» هم به چشم نخواهد آمد، حتی اگر به اندازه دماوند باشد. من در این نوشته قصد آمارخوانی ندارم. این را مسئولان محترم حوزه های خدمتی باید صریح و صادق و قابل اندازه گیری بیان کنند. من می گویم هرکدام ما به خانه و زندگی خود نگاه کنیم. صادق ترین آینه و صحیح ترین کارنامه در خانه خود ماست. برخورداری ها مان را اگر فهرست کنیم، داشته هامان را اگر یک به یک از چشم بگذرانیم، نیمه پر لیوان از نیمه خالی به شکل احترام برانگیزی بیشتر خواهد بود. نمی خواهم بگویم بهشتی که وعده دادیم، محقق شد؛ نه، اما با شرایطی که پیش آمد، موانعی که سر راه مثل کوه قد کشید، راه آمده کم نیست. ما البته می توانستیم خیلی جلوتر از این باشیم. می توانستیم آرمان هایمان در اعتلای معیشت و اقتصاد مردم را هم «علی الارض» محقق کنیم اما حوادث، زمین را چنان با چالش مواجه کرد که زمینه های پیشرفت هم تحت تأثیر قرار گرفت -به مثل- گروه های تجزیه طلب تفنگ برداشتند، نشد دورهمی برگزار کنیم. جنگ آمد و دیوار خانه را فروریخت، نتوانستیم فرش نو بخریم. تحریم آمد و راه را بست، نتوانستیم خانوادگی به سفر برویم. موانع و کم کاری هایِ برخی از خودمان، نگذاشت کار به جایی برسد که زندگی ایرانی بشود؛ مثال موفقیت تمام ساحتی اما به انصاف اگر بنگریم، گواهی خواهیم داد که اوضاع واقعی -و نه احساسی- با فضایی که برخی ها بیان می کنند، صد فرسنگ فاصله دارد. این برخی ها هم بسیارشان ندانسته، زبان بیان طرحی هستند که غریبه بر کاغذ آورده است. من قصد سفیدنمایی ندارم، بلکه معتقدم این رویه هم مثل سیاه نمایی، دشمن واقعیت و حتی حقیقت است؛ به همین خاطر هم به خانه و زندگی مان ارجاع می دهم تا همه چیز ملموس باشد. از رشد تحصیلی تا تعالی معرفتی تا قدم هایی که در حوزه بهبود معیشت برداشته شده است، همه چیز قابل اندازه گیری است برای همه ما، نه فقط گروهی. فکر می کنم اگر می توانستیم به موازات برخورداری، احساس دارایی را هم ایجاد می کردیم، امروز حال همه مان بهتر و زندگی مان برازنده تر بود. اما ما نتوانسته ایم هم راستا با دارندگی، برازندگی را هم احساس کنیم. تا این محقق نشود، بهترین شرایط هم، ما را از گرفتاری استرس و اضطراب نجات نخواهد داد.