«برای این شاعرباید کف بزنی» و این حرف مردی بود که می‌نوشت از سینما، از نقاشی، از تئاتر، از شعر، و شاید در تنهایی خودش صدای کف زدن خودش را می‌شنید. نه که نیاز باشد این صدای کف زدن بلکه می‌دانست که نوشتن ضرورت است در این زمان و مکان.

تنهایی و تنهایی. همه اش همین است. قصه محمدتقی صبور جنتی در همین یک کلمه خلاصه می‌شود: تنهایی.

۱۴ سال از درگذشتش می‌گذرد، شاعری که نمی‌خواست «سارق ذهن مخاطبانش» باشد و در انزوایی عبوس، پشت واژه‌هایش پنهان شد تا امروز که دوباره نامش این‌جا تکرار می‌شود. محمدتقی صبور جنتی، شاعر تنها و جمع‌گریز شهرمان؛ شاعری که اگر امروز نامش را جست‌وجو کنید، غیر از یکی‌دوتا مقاله و چند خبر درباره درگذشتش چیزی نخواهید یافت.

مجید ادیبی - روزنامه نگار

حسن احمدی فرد - روزنامه نگار