بدیع الزمان فروزانفر که خود شاگرد بی واسطه علمای قدیم و جامع علوم ایشان ــ عقلی و نقلی ــ بود، دست کم در ۷-۸ دهه اخیر، به شاعری نام بُردار نبوده است، حال آنکه از نوجوانی، به جِد، به این کار می‌پرداخته است.

«بدیع الزمان فروزانفر» را به سبب دانش عمیق و پرمایه اش در زبان و ادبیات فارسی و عربی و احاطه‌ای که در حوزه‌های عرفان، منطق و حکمت داشت، «استاد استادان» لقب داده اند.

بدیع الزمان فروزانفر سال ۱۲۷۶ خورشیدی در خانواده‌ای اهل علم متولد شد و تا چندین سال در زادگاهش ماند. پس از آن به مشهد آمد و چهار سال در محضر استاد ادیب نیشابوری و دیگر استادن بنام زمان در مشهد آن روزگار آموخت.