حسین ابراهیمی

ما باید خودمان برای کمک‌رسانی به دیگران برنامه داشته باشیم و منتظر نمانیم کسی دستش را به‌سوی ما دراز کند.

اصلاح عادات زشت یا بازگشت و توبه از آن چیزی که می‌دانیم اشتباه است، فرصتی است که باید خدا را شکر کنیم و به اینکه عیبمان پنهانی است، خو نگیریم و دست از تلاش برای بهترشدن برنداریم.

یکی از تئوری‌هایی که برگرفته از معارف دینی ماست و در زندگی فردی و اجتماعی و حتی در روابط بین‌الملل کارایی دارد، تئوری مقاومت است.

قصه رزمندگی و شهادت، در سرزمین ما قصه عجیبی است و معارفی دارد به بلندای معارف بلند دینی ما و سترگ، چون قصه‌های کهن پارسی و اسطوره‌های دلیر این دیار پهلوان‌پرور.

یکی از درس‌های دین برای زندگی ما این است که از خودمان ضعف نشان ندهیم و در زندگی، اهل صبر و تحمل و مجاهدت باشیم.

فقط در مورد یک واجب داریم که خداوند تعالی به پیامبر خود که از همه پیش او عزیزتر است، دستور داده است خانواده خود را به آن امر کن و آن واجب بزرگ، نماز است.

خود نماز نیز مشتمل بر قیام است؛ قیامی که باید بدانی برای چه و در مقابل کیست و چه حالی باید در آن داشته باشی.

بی‌شک یکی از مصادیق عملی شکر الهی، اهمیت دادن به نماز در اول وقت و جماعت است.

نماز انسان وقتی ارزش دارد و از انسان دستگیری می‌کند که او تحت ولایت امام زمانش باشد و این نماز کمکش کند که به حضرت، نزدیک و نزدیک‌تر بشود و صراط مستقیم بی‌شک اشاره به وجود مبارک امام‌زمان (عج) است.

ذکر خدا مثل بذری است که جوانه‌های بندگی را حاصل می‌دهد و پاشیدن بذر ذکر در وجود انسان، آدابی دارد که باید شمرده و متین ادا شود.