حسن احمدی فرد

روایتی از چرخیدن در شهرک عرب‌های مشهد که رسوم محرمی ساکنانش در این ایام، مسیر اربعین را تداعی می‌کند.

درباره یکی از نشانه‌های عزاداری مشهد در موزه که سال‌هاست همچون صاحبش در جوار امام‌رضا (ع) بست نشسته است

درباره یک تکه از شهر مشهد که تا صبح، بیدار است.

کلاه فروش‌های مشهد همین روز‌های داغ هم، مشتری خودشان را دارند.

سطر‌هایی درباره اینکه آغاز سفر از جایی است که شهر تمام می‌شود.

تلگردی‌ها هنوز هم صبح تا شب، مشغول دسته کردن ساقه‌های سرخ رنگ هستند.

چله‌تموز برای این مردم (از دوران باستان تا روزگار پس از اسلام و همه دورانی که زندگی در این دیار برپایه کشاورزی و وابسته به آن بوده) یک فصل طلایی و بسیار گرامی به شمار می‌رفته است؛ آن‌چنان که در آن، جشن‌ها (۱)، آیین‌ها و آداب و رسوم مختلفی برگزار می‌کرده‌اند.

اطراف حرم امام رضا(ع) پر بود از بازار با همه اقلامی که به کار زائران می‌آمد. در آن میان، اما اقلامی که زیارت را یادآوری کند، بیشتر بود و مشتری‌های بیشتری داشت.

سیدی، در گوشه جنوب شرقی مشهد، قبل از رسیدن به ارتفاعات «چین کلاغ» و «قله معجونی»، نامش را وام دار «سیدمحمود سیدی» است؛ کسی که با حفر چاه عمیق، بیابان‌های شمال شرقی شهر را به زمین‌های کشاورزی بدل کرد.

درباره کوچه‌های تنگ و باریکی که صدای ساز زندگی از آن‌ها بلند است.