با فرارسیدن ماه مبارک رمضان یاد چه چیزی می‌افتید؟ اصلا وقتی کسی می‌گوید ماه رمضان آمد، اولین تصویری که در ذهن شما نقش می‌بندد، کدام تصویر است؟ ماه رمضان جزو ماه‌های خاص مسلمان هاست که برای ما سرشار از تصاویر و خاطره‌های رنگارنگ است؛ سفره افطار، صوت ربنا، ظرف‌های شله زرد، دیس‌های زولبیابامیه، مزه سحری خوردن درکنار خانواده با زمزمه دعای سحر، حال وهوای جلسات ترتیل خوانی قرآن و جلسات قرآن بعد افطار، تا اشک و آه شب‌های قدر و بازیابی و بازسازی معنوی در این ماه بزرگ. اما همان طور که مشخص است، هرکس در این مهمانی به سمتی می‌رود و از این سفره بهره‌ای می‌برد.
سخن من در این نوشتار کوتاه، این است که بیاییم بهره‌ای را که تابه حال از این سفره گسترده الهی می‌بردیم، گسترش دهیم. اگر تابه حال مزه اطعام فقرا را در این ماه نچشیده ایم، برنامه بریزیم تا بچشیم. اگر تابه حال مزه افطاری دادن به دیگران را نچشیده ایم، برای آن برنامه بریزیم.
اگر تابه حال در این بهار قرآن به فکر تدبر و تامل در قرآن و معانی زندگی ساز آن و درمان گرفتن از آن نبوده ایم، برای آن برنامه بریزیم و سعی کنیم در حکمت بیشتر روزه، این عبادت پررمزوراز که همیشه درمورد مراتب و درجات دارندگان آن به ما گفته اند، بیندیشیم و در معنای این عمل، سیر بیشتری بکنیم که در پایان از خود نپرسیم نتیجه این نخوردن‌ها برای من چه بوده است و اینکه آیا اصلا این کار منطقی است یا نه. رایحه رمضان، رایحه ماه خداست.
رایحه انس و الفت بیشتر بین ما و خداست. همه می‌دانیم که اگر پیشرفتی در زندگی ما نباشد، غرق در خسارت هستیم و این پیشرفت در ماه مبارک رمضان یعنی بالا بردن سطح لذت‌های معنوی و بهره گیری بیشتر از این سفره خاص خدای بزرگ برای بندگان خود.