حتی اگر همه تقویم‌های پیشین را پاره و خاطرات پیشین تا همین دیروز را هم از حافظه‌ها پاک کنیم و قرار باشد تاریخ را از همین امروز بخوانیم، باز هم ماجرای ما و آمریکا، همین خواهد بود که هست؛ چه اینکه آمریکا نه‌تن‌ها سر سوزنی از دشمن خونی پایین نیامده که تراز دشمنی را هم با تحریم‌های گسترده بالاتر برده است.
ما به این قاعده پایبندیم که هر اتفاق را باید در ظرف زمانی خود سنجید؛ بنابراین با همه احترامی که به روز تاریخ‌ساز ۱۳ آبان در هر ۳ فراز خویش قائلیم، می‌خواهیم فقط با توجه به شرایط امروز و قرائتی که ناظر به این شرایط شکل می‌گیرد، به خوانش مواجهه با آمریکا بپردازیم.
امروز هم سیاهه رفتار آمریکا با ما پر است از عهدشکنی، تحریم، توطئه، بلوک‌بندی منطقه‌ای و جهانی علیه ملت ایران، تجهیز و تقویت تروریسم، مانع‌تراشی‌های فراوان بر سر راه پیشرفت ایران، سخت‌گیری با هر کشوری که بخواهد با ما مبادله داشته باشد، برهم زدن قوانین و مقررات بین‌المللی، فعالیت‌های گسترده جاسوسی و پهپادی و هر نوع تضییع و مشکلی که بتواند در حق ما روا می‌دارد و... حال با این رویه‌ای که آمریکای ترامپی به‌عنوان سردمدار استکبار با ما در پیش گرفته است، چه می‌توان کرد؟ آیا راهی جز ایستادگی می‌ماند؟ حکم عقل و شرع یکی است؛ ایستادن برای حفظ استقلال و حتی حفظ حیات. در این شرایط هرچه ما یک قدم عقب بیاییم، خاکریز خود را ۱۰۰ قدم این طرف‌تر می‌آورد.
از کسی که به دشمنی با ما پرچم افراشته و از بیان آرزو‌های خود ابایی ندارد و میزش را پر کرده است از گزینه‌های گوناگون، جز این هم انتظار نیست. ما هم باید رفتار خود را مطابق با همین انتظار طراحی کنیم. این نیز راهبردی است که رهبر فرزانه انقلاب بر آن تأکید دارند و دولت هم به تنظیم رفتار خود در این مسیر مصمم است.
همه ظرفیت‌های دیپلماسی رسمی و عمومی هم در این راستا باید هم‌آوا شود و فردا از خیابان‌های همه شهر‌های ایران، یک ندای واحد به گوش جهانیان برسد تا بدانند که ایرانیان در دفاع از هویت ملی خویش یک‌صدایند و در مقابله با هر دشمنی و در هر حوزه‌ای، قدرت خود را هم‌افزا می‌کنند و به میدان
می‌آیند.
یعنی ما به ازای هر گزینه‌ای که روی میز بگذارند، از گزینه مناسب و متناسب رونمایی خواهیم کرد و در هر گستره‌ای که سرباز بچینند، ما به همان وسعت و با عمقی راهبردی، خاکریزهامان را برپا خواهیم کرد. اینکه خیال کنند با فشار مضاعف دست‌هامان بالا می‌رود، خیال خام است.
در فشار مضاعف دست ما بالا می‌رود، اما برای کوبیدن سیلی بر گونه کسی که دست بر کلید فشار دارد. فکر نمی‌کنم در میان ما در این شرایط کسی بتواند حتی تصور خالی کردن میدان را به خود بدهد که این می‌تواند مصداق کاملِ خودکشی قبل از مرگ و از ترس آن باشد.
برای ملت و فرهنگی که در فصل مبارزه با شهادت از مرگ استقبال کرده است، نه خودکشی از ترس مرگ که اصلا خود ترس معنا ندارد.
همه چیز هم روشن است و تکلیف از آن هم روشن‌تر؛ وقتی با همه توانشان به میدان آمده‌اند، باید با تمام توانمان به دفاع برخیزیم و باور کنیم تقدسِ ایستادن برابر استکبار و نماد مشخص آن، آمریکای ترامپی، کمتر از «دفاع مقدس» نخواهد بود که آن حماسه هم در جای خود ایستادن در برابر بلوک کفر و استکبار
بود. آن روز جبهه مقابل، یک چینش داشت و امروز چینش نو کرده است و طرح تازه، اما هدفشان همان است و نیت ما نیز همان. آنان می‌خواهند ما را بشکنند و ما می‌خواهیم باز هم ثابت کنیم که ناشکستنی هستیم؛ حتی اگر دشمن صف‌بسته در برابر ما همه استکبار باشد...