حمیده وحیدی

در مشهد، گروهی از بانوان دهه‌شصتی با فعالیت‌های فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی خود نشان می‌دهند که با انتخاب‌های شخصی و پشتکار، می‌توان در جامعه تأثیرگذار بود و الگو شد.

افسردگی و اضطراب زنانی که به‌صورت عمدی اقدام به سقط جنین می‌کنند، در بسیاری از موارد به‌قدری شدید است که نیاز به درمان دارویی و روان‌درمانی طولانی‌مدت پیدا می کنند.

او که از نخستین ورودی‌های مهندسی صنایع غذایی کشور است، با صد‌ها مقاله، ده‌ها اختراع و ده‌ها سال تدریس، همچنان در کنار دانشجویان ایستاده است. دکتر فخری شهیدی می‌گوید دانشگاه خانه اوست؛ خانه‌ای که در آن هزاران دانشجو را زیر بال و پر گرفته است.

در بیمارستان روان‌پزشکی ابن‌سینا، پرستاران زن هر روز با بیمارانی مواجه می‌شوند که دردشان نه در جسم، بلکه در اعماق روحشان خانه کرده است؛ بیمارانی که گاهی خانواده نیز توان تحملشان را ندارند. بااین‌حال، این پرستاران با صبر، مهربانی و روحیه‌ای بی‌قیمت، تنها تکیه‌گاه و نزدیک‌ترین همراهان آن‌ها هستند.

«جام امید رسانه» تنها یک رویداد رسانه‌ای نیست؛ حرکتی است برای بازتعریف امید، بازسازی تصویر ایران و برجسته‌کردن نقش زنانی که سکوت نکردند و سازندگی را انتخاب کردند.

اگرچه در ظاهر مترو به ریل و واگن وابسته است، اما قلب واقعی آن در «سامانه‌های کنترلی» می‌تپد؛ سامانه‌هایی که یک دهه پیش نیازمند خرید و نصب کامل از شرکت‌های خارجی بودند. اما امروز مشهد توانسته است در این حوزه نیز به خودکفایی چشمگیری برسد.

در دهه فاطمیه، در روز‌هایی که یاد و نام حضرت زهرا (س) و صبر بی‌نظیرش زنده می‌شود، خانه بانو «مریم کارگر عزیزی» قصه‌ای از صبری حقیقی روایت می‌کند.

مسئول اندیشکده «محیا» را چندسالیست که در فضای رسانه شهر به‌خوبی می‌شناسیم. او دغدغه‌مند و پرتلاش، در راستای تبیین مسائل خاورمیانه و به‌ویژه فلسطین می‌کوشد تا مسائل روز را از طریق کرسی دانشگاه و رسانه مکتوب و مجازی به گوش عموم برساند.

طی این یک‌سال در ورودی در طلایی رواق حاتم‌خانی، همان‌جا که آدم نگاهش پر می‌کشید به سمت ضریح که حتی در شلوغی هم چشم سیر نمی‌شود مدام می‌شنوم که می‌پرسند: مزار شهید رئیسی کجاست؟

هرقدر در موقعیت های اجتماعی بالاتری قرار می گرفت، فروتنی اش بیشتر می شد. غرور نداشت، اهل تکبر نبود. حتی در سفرهای کاری، ترجیح می داد تنها و بدون تشریفات برود و وقتش را صرف انجام وظیفه کند. این یک سالی که از شهادت ابراهیم گذشته، برای من مثل ۱۰سال بوده است؛ هنوز هم منتظرم در خانه باز شود و با لبخند همیشگی اش وارد شود.

برگزیدگان نخستین سوگواره بین‌المللی سفینةالنجاة شب گذشته طی مراسمی در کربلای‌معلی معرفی شدند.

روایت بوی سیب و حرم حبیب و دل است و بغض و اندوه حسین علیه السلام که همیشه و همه جا و به ویژه در چند صد متری باب السدره زنده است. روی پوستر، بنر و در و دیوار تصاویری از پیراهن خونین است پیراهنی که حضرت آدم اولین امانت دارش شد و نسل به نسل ابراهیمی گشت تا غصه کربلا باشد و امید که با ظهور حضرت مهدی (عج) حکومت تمدن ساز اسلامی عالم گیر شود. من می‌خوانم اندوه چهارده قرن انسانیت، میبینم مظلومیت امیرالمومنین (ع) صدا می‌کنم غربت بقیع و میرسم به کودکان و زنان در خون نشسته غزه.

«چرا از زنان می‌نویسیم؟» این پرسشی است که همیشه به آن فکر کرده‌ام و به دیگران پاسخ داده‌ام.

سمیرا شاهوردی قیچی‌به‌دست، همان دختر لری که بیست‌سال پیش عروس مشهدی‌ها و همسایه امام‌مهربانی (ع) شد و در مناطق محروم کشور آرزو‌های کوچک و بزرگ از خانه‌سازی تا درمان و اشتغال را برآورده کرد، حالا در یک عروسی حوالی اروند کنار شهدای گمنام و ناو کربلا حضور دارد.

زیارتنامه را که باز کردم نگاهم باز به دختر پیچیده شده در عطر گل و سفیدی چادر بخت افتاد که صدای خاله‌ام باز هم توی گوشم پیچید: دعا کن برای خودت و برای همه.

خاله‌ام یک ریز به شانه‌ام می‌زد و می‌گفت برای همه و برای خودت دعا کن و چند اسم را ردیف و پشت سر هم می‌آورد. هنوز هم نمی‌دانم جواب خاله‌ام را داده‌ام یا نه؟

محبوبه سفارش کرده بود که اگر صبح چهارشنبه کله‌سحری یکهو هوس صدای نقارخانه، عطر پاییز و اسپند و عود جلو ورودی صحن اسماعیل طلا به سرم زد حتما یادش بیفتم.

هوس کرده بودم سر صبح آبان گوشه دنجی از «دار‌الفیض» را برای خودم جور کنم و یک دل سیر حرف‌های تکراری‌ام را با امام رضا «ع» مرور کنم.

زنی که هنوز روضه نذری ایام دهه فاطمیه را برای همسر و پسر مفقودالاثرش که حالا سال‌ها بود در گوشه بهشت رضا (ع) آرمیده بودند می‎خواند، زنی که عنوان مادر و خواهر و همسر شهیدش باعث شد مدام به این فکر کنم مگر می‌شود یک آدم تا این اندازه دست از دلش بکشد و بی‌توقع از زندگی، هرچه دارد ببخشد.

گفتند هوا ۵۰ درجه است و همه پشت مرز جا مانده‌اند. آنها که همیشه نگرانمان هستند بیشتر پافشاری کردند و گفتند نروید که مریض می‌شوید.