حمیده وحیدی

هوس کرده بودم سر صبح آبان گوشه دنجی از «دار‌الفیض» را برای خودم جور کنم و یک دل سیر حرف‌های تکراری‌ام را با امام رضا «ع» مرور کنم.

زنی که هنوز روضه نذری ایام دهه فاطمیه را برای همسر و پسر مفقودالاثرش که حالا سال‌ها بود در گوشه بهشت رضا (ع) آرمیده بودند می‎خواند، زنی که عنوان مادر و خواهر و همسر شهیدش باعث شد مدام به این فکر کنم مگر می‌شود یک آدم تا این اندازه دست از دلش بکشد و بی‌توقع از زندگی، هرچه دارد ببخشد.

گفتند هوا ۵۰ درجه است و همه پشت مرز جا مانده‌اند. آنها که همیشه نگرانمان هستند بیشتر پافشاری کردند و گفتند نروید که مریض می‌شوید.

مدتی پیش وقتی داشتم زندگی «مریم عمید» یکی از اولین روزنامه‌نگاران ایران و صاحب نشریه ««شکوفه» در سال ۱۲۹۲ خورشیدی را می‌خواندم، فارغ از همه تلاش‌هایش در شرایطی که حتی برخی زنان ناصرالدین شاه سواد خواندن و نوشتن خود را پنهان می‌کردند، یک نکته جالب ذهنم را مشغول کرد و آن این بخش از متن بود: «مریم عمید اگرچه روشن‌فکر بود، اما زنی بود که زندگی شخصی‌اش را با تمام مختصات عرفی زنانه حفظ کرده بود. تمام کار‌های خانه‌اش را خودش به‌تن‌هایی انجام می‌داد. به گفته یکی از نزدیکان، یک بار تمام استکان‌های نقره خود را فروخت تا بتواند مخارج چاپ نشریه شکوفه را بپردازد و در اثر عشق و علاقه مفرط در این راه، کلیه اموال و دارایی خود را صرف کار‌های اجتماعی و فرهنگی کرد.»

حالا چند روزی بود که باز در شبکه‌های اجتماعی عکس حاج رجب محمد‌زاده را بر تخت بیمارستان می‌دیدم. از خانواده‌اش که جویای احوالش شدم گفتند «بدنش عفونت کرده است» و در ۱۵ مرداد ۹۵ خبر پروانه شدن او نیز به گوشمان رسید.

امسال در تعطیلی روز‌های تاسوعا و عاشورا با خودم فکر کردم چگونه چهره زنانه مراسم عزاداری اباعبدا... (ع) را نشان دهم. برخی‌ها معتقدند هیئت بانوان هنوز رنگ و بوی زنانه نگرفته و برای این کار بیشتر باید در کوچه‌پس‌کوچه‌های شهر قدم زد و نشانی از یک روضه خانگی گرفت.

برای آماده شدن زمینه کشف حجاب، مجلس در ششم دی ۱۳۰۷، قانون متحدالشکل کردن لباس‌ها را تصویب کرد.

پوشیده‌بودن یکی از شئونات انسان است و پدیده‌ای که به اندازه طول تاریخ زندگی بشر سابقه دارد. حجاب و پوشش در مفهوم عام آن همیشه ناظر بر شرم و حیا بوده است که در حیطه رفتار مهم زن و مرد می‌گنجد.

سال‌ها از حمایت زنان در پشتیبانی هشت سال دفاع مقدس گفتیم. از مادران، همسران و خواهران شهدایی نوشتیم که اگر نبود رشادت‌ها، صبوری‌ها و نیز خاطرات آنها هرگز حماسه‌آفرینی دهه شصت به نسل‌های بعدی منتقل نمی‌شد.

مریم عرفانیان یکی از نویسندگان پرتلاش مشهدی است که بیشتر او را در عرصه ادبیات پایداری می‌شناسیم.