محمدرضا قائمی نیک

در دوره معاصر، تحت تأثیر اجرای طرح‌های عمرانی و توسعه سرمایه داری در مشهد، هویت این شهر در معرض یک آزمون تاریخی سترگ قرار گرفته است.

مشهد به دلیل آنکه هویتش با  زیارت حضرت رضا (ع) یا عناصر فرهنگی مانند زبان و ادبیات فارسی، یعنی عناصر معنوی و دینی ضدتوسعه سرمایه داری غربی گره خورده است و مزیت زیست محیطی خاصی برای توسعه ندارد، بیش از دیگر شهر‌ها تضاد‌های توسعه سرمایه داری را  آشکار می‌کند.

«مشهد نو»، در گسست از مشهد سنتی و البته در حاشیه آن، شکل می‌گرفت و توسعه می‌یافت.

آیا میراث قدیمی مشهد علت نام گذاری به عنوان پایتخت فرهنگی جهان اسلام شده یا اقدامات معاصر ما در این امر مؤثر بوده است؟ بیایید سری به سابقه مشهد بزنیم.

در این یادداشت‌ها سعی می‌کنم با محوریت مشهد و خراسان، مهم‌ترین موضوعاتی را که می‌تواند به بهبود و پیشرفت مشهد کمک کند، مورد پرسش قرار دهم.

فرهنگ محصول قوه خیال و نمادسازی انسان‌ها در زندگی روزمره شان است.

رهبر معظم انقلاب بعد از دوره جنگ تحمیلی عنصر اصلی مبارزه را در قلمرو فرهنگ قرار داده بودند.

با اوج گیری اجرای برنامه‌های عمرانی (توسعه) در دوره جنگ سرد در ایران از دهه ۱۳۴۰، شدت بخشیدن به ساخت مشهد مدرن که از دوره رضاخان آغاز شده بود نیز در دستورکار قرار گرفت.

مهم‌ترین مسئله حوزه‌های علمیه در وضعیت فعلی انقلاب اسلامی نیز به تعبیر امام خمینی (ره)، مسئله اداره جامعه در سطح جهانی است.