سفیر ایران در سازمان ملل: شورای امنیت در برابر بحران غزه فلج مانده است واکنش جهاد اسلامی فلسطین به حمله اسرائیل به ناوگان «صمود» عضو پارلمان اروپا: توقیف شناور‌های «صمود» توسط اسرائیل مجرمانه است گفت‌وگوی تلفنی امیر قطر و ترامپ درباره طرح صلح غزه گروه هفت خواستار ادامه دیپلماسی درباره پرونده هسته‌ای ایران شد قالیباف: با استفاده از کالابرگ باید قیمت چند کالای اصلی را ثابت نگه داریم بازداشت فعالان و خبرنگاران حاضر در کشتی‌های «ناوگان الصمود» رئیس شورای امنیت سازمان ملل: اعمال دوباره تحریم‌ها علیه ایران را به رسمیت نمی‌شناسیم مین‌گذاری رژیم اسرائیل در مسیر ناوگان «صمود» وزیر خارجه آمریکا دوباره علیه ایران گزافه گویی کرد ایهود باراک: جنایات اسرائیل در غزه سال‌ها در جهان بازتاب خواهد داشت وزرای دفاع ایران و ترکیه دیدار کردند (۹ مهر ۱۴۰۴) روسیه: دیدار میان پوتین و زلنسکی امکان‌پذیر نیست نیروی دریایی فرانسه، نفتکش روسیه را توقیف کرد + فیلم (۹ مهر ۱۴۰۴) ابراز تأسف قطر از تصویب نشدن قطعنامه آتش‌بس غزه در شورای امنیت بازداشت ۳ آلمانی به اتهام همکاری با حماس کانادا تحریم‌های ایران را دوباره فعال کرد + جزئیات (۹ مهر ۱۴۰۴) عربستان: وتو، چراغ سبز به «اسرائیل» برای گسترش تجاوز است ماکرون: روسیه در حال تولید سلاح‌های بسیار بیشتر و با سرعت بالاتری است قالیباف: باید از هرگونه ساده‌انگاری و تقلیل‌گرایی نسبت به پدیده‌های نو پرهیز کنیم | «جهاد تولید فکر نو» جهادی مقدس است فرودگاه‌های رژیم اسرائیل تعطیل و حرکت قطارها متوقف شدند تشکیلات خودگردان: جهان برای تشکیل کشور مستقل فلسطین متحد شده است شهادت ۱۰۳ نفر از زمان آتش‌بس در لبنان (۹ مهر ۱۴۰۴) حمله پهپادی به خودرویی در جنوب لبنان | یک نفر به شهادت رسید + عکس (۹ مهر ۱۴۰۴) حمله پهپادی یمن به اراضی اشغالی (۹ مهر ۱۴۰۴) تحریم‌های جدید آمریکا علیه ایران + جزئیات (۹ مهر ۱۴۰۴) واکنش عراق به طرح ترامپ برای پایان جنگ غزه
سرخط خبرها

به احترام ۳ قطره خون

  • کد خبر: ۱۱۰۰۴
  • ۱۶ آذر ۱۳۹۸ - ۰۷:۲۱
به احترام ۳ قطره خون
مسعود سلطانی
آن روز‌ها حال دانشگاه خوش نبود. حال من هم. سال ۱۳۹۰ بعد از یک سال تلاش شبانه‌روزی، خانه‌نشینی و چاقی، پایم به دانشگاه باز شد. تا قبل از ورود به دانشگاه، رؤیا‌های زیادی درباره‌اش داشتم. شاید «آرمان‌شهر» کلمه مناسبی باشد برای آنچه در ذهنم از دانشگاه ساخته بودم.
ما نسلی بودیم که با آرزوی رفتن به دانشگاه و بعد، پول‌دار شدن، بزرگ شده بودیم. من هم از آن روزی که فهمیدم باید بعد از مدرسه به دانشگاه بروم تکلیف را با خودم روشن کردم. دانشگاه فردوسی تبدیل شد به سقف آمال و آرزوهایم. خانه‌مان وکیل‌آباد بود و هر هفته دست‌کم چندبار با نگاهی حسرت بار به سردر دانشگاه و آن تابلوی بزرگ «دانشگاه فردوسی مشهد» که دور میدان آزادی بود و الان دیگر نیست خیره می‌شدم.
سال ۱۳۹۰، در روز‌هایی که امیدوارم دیگر دانشگاه تجربه نکند دانشجو شدم. بماند که عمران می‌خواستم و مهندسی آب قبول شدم، اما هرچه بود، دانشگاه فردوسی بود. اولین تصویر ما از دانشگاه شیشه‌های شکسته اتوبوس‌ها و تحصن دانشجویان برای بستن در‌های ورودی شرقی و خیابان باهنر بود تا مانع ورود خودرو‌های شخصی به دانشگاه شوند.
تحریم‌های شدید سال ۹۰، کاهش درآمد‌های نفتی و کاهش بودجه دولت و در نتیجه دانشگاه، باعث شده بود سرویس اتوبوس رایگان داخل دانشگاه پولی شود، از سطح شهر هم گران‌تر! وعده‌های غذایی سلف هم کوچک شده بود. فضای دانشگاه از نظر سیاسی، بعد از انتخابات ریاست جمهوری، تیره و تار بود و این اولین اعتراض صنفی بعد از حوادث دهه ۸۰ بود. آن روز‌ها برنامه‌های سیاسی داخل دانشگاه به سخنرانی چهره‌هایی خلاصه می‌شد که بعد‌ها اسم خودشان را گذاشتند جریان دلواپس و دیگران به آن‌ها گفتند کاسب!
فضای عمومی دانشگاه هم تغییراتی شگرف پیدا کرده بود. گهگاه ماشینی که پیش‌تر به منظور پخش کردن مارش نظامی در جبهه جنگ و پادگان طراحی شده بود، در خیابان‌های دانشگاه دور می‌زد و آهنگ‌های انقلابی پخش می‌کرد. مسیر ورود دانشجویان از درب شمالی تا جایی که باید سوار اتوبوس شوند با تابلو‌هایی که در فیلم‌های جنگی مانندش را دیده بودم تزیین شده بود، تابلو‌هایی که روی آن‌ها نوشته شده بود «لبخند بزن دانشجو!»، تابلو‌هایی که برای روحیه دادن به دانشجو‌ها نصب می‌شدند. تشکل‌های دانشجویی یک‌در‌میان تعطیل بودند و عرصه در اختیار سازمان‌های دانشجویی بود که از بیرون دانشگاه هدایت می‌شدند.
۸ سال از آن روز‌ها گذشته است و من روز‌هایی را پشت سر گذاشتم که ذهنیتم را درباره دانشگاه دگرگون کرد، روز‌هایی که تصاویر آن مملو از هیجان و تلاش برای آرمان‌هایی است که اکنون در ذهنم کم‌رنگ‌تر شده است. آن زمان تلاشم برای شکستن چیزی بود که می‌گفتند تک‌صدایی است. می‌خواستم یا -بهتر بگویم- می‌خواستیم کشورمان و جهانمان را دوباره بسازیم، اما امروز از آن همه هیاهو فقط روزنامه‌نگاری برایم باقی مانده است. دانشگاه برای ما یک زندگی بود که از آن هویت می‌گرفتیم. ما جریان پیش‌گام دانشجویی بودیم که گفته بودند مؤذن جامعه است تا نماز امت قضا نشود. دانشگاه آخرین سنگر آزادی و مبدأ تحولات جامعه بود و ...، اما حالا ۸ سال گذشته است. امروز دانشجویان دهه ۸۰ روی همان صندلی‌ها می‌نشینند، ولی هنوز نسل قدیم دانشجویان هستند که چندی پیش در ماجرای اعتراضات کارگری و بنزینی به زندان رفتند. اکنون حال دانشگاه و دانشجویان خیلی تغییر کرده است.
امیدوارم دانشگاه همیشه آخرین سنگر آزادی بماند و سهم هیچ دانشجویی سلول نباشد. ۶۶ سال از آن روز که ۳ آذر اهورایی (احمد قندچی، مصطفی بزرگ‌نیا و مهدی شریعت‌رضوی) در دانشکده فنی تهران به شهادت رسیدند گذشته است، اما «این ۳ قطره خون بر چهره دانشگاه ما همچنان تازه و گرم است». امیدوارم دانشجویان ایران‌زمین به احترام ۳ آذر اهورایی، همیشه به نقد قدرت، مطالبه‌گری، آرمان‌خواهی و استکبارستیزی بپردازند.
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->