داوران جدید شجاعت لازم را ندارند

در دهه ۶۰، ۳ داور در فوتبال مشهد شهره شده بودند. حسین، ابوالفضل و اکبر عادل ۳ برادر بودند که در آن سال‌ها قاضی بسیاری از مسابقات فوتبال در سطح استان و مشهد بودند. این ۳ برادر در آن سال‌ها به واسطه حضور هم‌زمان‌شان در مسابقات مختلف کاملا شناخته‌شده بودند و با این ویژگی خاص همچنان در جامعه داوری استان حضور دارند. شاید بشود حسین عادل، برادر بزرگشان، را فعال‌ترین عضو خانواده عادل‌ها دانست. او با اینکه سال‌هاست بازنشسته شده است همچنان یک پای ثابت بیشتر مسابقات فوتبال در مشهد است و به عنوان ناظر مسابقات رده‌های پایه همیشه می‌توان او را در ورزشگاه تختی پیدا کرد. مهمان این هفته ما این داور قدیمی و خوش اخلاق است.

به وقت تولد:
متولد ۵ شهریور ۱۳۶۳ در خیابان تهران کوی فرهنگ مشهد هستم. از کودکی علاقه زیادی به فوتبال داشتم و در جوانی به طور هم‌زمان بازیکن، داور و مربی بودم. تا اواخر دهه ۶۰ هم قضاوت کردم و بعد از آن بازنشسته شدم. از آن زمان به عنوان ناظر داوری فعالیت می‌کنم.

شغل در کنار داوری:
بازنشسته نیروی زمینی ارتش هستم.

دوران قضاوت:
زمانی که در ارتش خدمت می‌کردم بین سال‌های ۴۶ تا ۵۶ به بیرجند اعزام شدم و در پادگان آموزشی ۰۴ این شهر خدمت می‌کردم. در آنجا امکانات خاصی وجود نداشت، ولی با کمک سربازان و ۲ کارمند آن زمان تربیت بدنی بیرجند هم یک زمین فوتبال ساختیم و هم یک تیم فوتبال درست کردیم که در مسابقات استانی شرکت می‌کردیم. هم‌زمان در کلاس‌های داوری هم شرکت کردم و بعد از چند سال به این نتیجه رسیدم که باید بین داوری و مربیگری یکی را انتخاب کنم. این شد که سمت داوری آمدم و با گذراندن کلاس‌های مختلف کارم را شروع کردم تا دهه ۷۰ که به دلیل بالا رفتن سن بازنشست شدم. البته بعد از آن مدتی هم در فوتسال قضاوت کردم.

مهم‌ترین قضاوت:
در لیگ کشور بازی بین تیم‌های نساجی قائمشهر و اگر اشتباه نکنم راه‌آهن تهران. من در آن بازی کمک آقای تهرانی بودم و فکر کنم که تیم شمالی برنده شد.

اشتباه مهم داوری:
یک سال در مسابقات جام رمضان مشهد کمک مرحوم بیهقی بودم. چون نور ورزشگاه کم بود، در یک صحنه من جای مهاجم و مدافع را اشتباه دیدم و یک آفساید را به‌اشتباه گرفتم. آن اشتباه باعث یک مقدار جنجال شد و اگرچه مرحوم بیهقی آن را مدیریت کرد، باور کنید تا ده پانزده روز شب‌ها خواب نداشتم و خودم را به خاطر آن اشتباه سرزنش می‌کردم.

بهترین داور استان:
به اعتقاد من محسن ترکی است. البته داوران خوب زیادی داریم و داشته‌ایم، ولی او یک خصلت بسیار خوب داشت و آن این بود که هرگز در زمین بازی عصبانی نمی‌شد و برخورد محترمانه‌ای با بازیکنان داشت.

تفاوت داوری امروز و دیروز:
قوانین هفده‌گانه داوری فرق چندانی نکرده است، اما به نظر من داوران الان خیلی زود تصمیم می‌گیرند و شجاعت لازم را ندارند.

حال و روز داوری استان:
به نظر من از بعد دوره آقای رحمان نادری وضعیت داوری ما خوب نیست. ایشان در آن زمان ارتباط خیلی خوبی با فدراسیون داشت و، چون خودش داور بود به داوران بسیار بها می‌داد که نتیجه‌اش رشد نسل طلایی داوری استان بود. اما از آن به بعد، دیگر نتوانستیم این شرایط را داشته باشیم و من افسوس می‌خورم وقتی می‌بینم داوران درجه ۲ و ۳ از استان‌های دیگر برای قضاوت مسابقات کشوری به مشهد می‌آیند، اما داوران خوب ما نمی‌توانند در بازی‌های کشوری سوت بزنند.

عایدی از داوری فوتبال:
داوری نه در گذشته و نه در حال حاضر عایدی چندانی نداشته است و واقعا چیزی جز عشق نیست. الان به یک داور وسط در مسابقات استانی نهایتا ۳۵ هزار تومان می‌دهند که فقط می‌تواند هزینه ایاب و ذهاب و رفت‌وآمدش شود. من هیچ وقت در داوری دنبال مسائل مالی نبوده‌ام و بهترین عایدی من از داوری سلامتی است. به نظرم بزرگ‌ترین سرمایه ورزش خود ورزش است.

درد دل:
متأسفانه پول الان حرف اول را در فوتبال می‌زند. الان تیم‌های ورزشی از خانواده‌ها پول می‌گیرند و اگر بازیکنی پدر پول‌داری نداشته باشد که هزینه‌اش را بدهد ممکن است استعدادش به‌راحتی دیده نشود. این به اعتقاد من خیلی بد است و تا زمانی که وضع این‌طوری باشد و پول حرف اول و آخر را بزند ورزش ما و فوتبال ما رشد نمی‌کند.