تازه‌ترین آمار تردد زائران اربعین از مرز خسروی (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) همراهی ۱۰۰۰ خادم بارگاه رضوی با زائران اربعین در عتبات عالیات (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) استقرار بیش از هزار راهنمای زائر در مسیر پیاده‌روی اربعین صدور ۷۸۰ هزار گذرنامه زیارتی تا امروز (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) + فیلم ۴۰۰ کاروان زائر پیاده ویژه دهه پایانی صفر ۱۴۰۴ در مشهد ثبت‌نام کردند ۱۵۰۰ موکب یک‌نفره قرآنی در مسیر پیاده‌روی اربعین فعال می‌شوند تازه‌ترین آمار تردد زائران اربعین در مرز شلمچه (۱۱ مرداد ۱۴۰۴) خاطره وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از سفر خود به کربلا در زمان صدام اعزام کاروان دهه هشتادی‌ها از مشهد به کربلا در قالب طرح «طریق القدس» از هر زبان، یک ندا؛ لبیک یا عباس! صیانت از دستاورد‌های تاریخی حوزه، بالندگی نظام آموزشی دینی را تضمین می‌کند چرا خداوند ظهور را مشروط به آمادگی مردم کرده است؟ پرشورترین مراسم عزاداری زائران آذربایجانی در حرم مطهر رضوی با حضور بیش از ۱۲۰۰ نفر برنامه رسانه‌ای «رویداد روایت ۵» در مشهد برگزار شد + فیلم استقبال گسترده مردمی از زیارت اربعین | تهران، خوزستان و خراسان رضوی در صدر تولیت آستان قدس رضوی: حضور علمی در جوار امام رضا (ع)، فرصتی برای تعالی معرفتی و تربیتی است نماینده مقام معظم رهبری در عراق: پیام پیاده‌روی اربعین حمایت از مظلومان جهان است امام مجتبی(ع)، تجلی همه کرامت‌ها خانه پدری امام زمان (عج) مهیای میزبانی از زائران امام حسین(ع) می‌شود
سرخط خبرها

گذری بر زندگی شیخ احمد کافی در چهل‌وچهارمین سالروز درگذشتش

  • کد خبر: ۱۱۷۹۴۸
  • ۳۰ تير ۱۴۰۱ - ۱۳:۵۱
گذری بر زندگی شیخ احمد کافی در چهل‌وچهارمین سالروز درگذشتش
در «کتاب کافی» شیخ‌احمد کافی‌ضیافتی یک پدیده نامیده شده است؛ چه به‌عنوان یک روضه‌خوان و چه به‌عنوان یک روحانی. مظاهری می‌نویسد کافی یک «آخوند مردمی» بود، روحانی که زندگی‌اش در مثلث «مدرسه، منزل، مسجد» محدود نمی‌شد ...

به گزارش شهرآرانیوز - «لا‌حول ولا قوه الا با... العلی‌العظیم» ذکر معروف «شیخ‌احمد کافی‌ضیافتی» بود که بدون استثنا در ابتدای همه سخنرانی‌هایش می‌خواند. در منبر سبک خاص خودش را داشت. صدایش را پایین و بالا می‌کرد و لحنش را به تناسب بحث عوض می‌کرد. مردم انتظار می‌کشیدند که در اوج سخنرانی‌هایش با گفتن از آیات قرآن و بیان حدیث، روایت، شعر و داستان‌های دینی میخکوبشان کند. منتظر شنیدن ذکر «لااله الا‌ا...» او بودند تا خیالشان راحت شود که حرف کافی روی خودش هم تأثیر گذاشته است.

از هر شگردی بهره می‌برد که حرفش را به مخاطب منتقل کند. حواسش بود که پامنبری‌اش زن باشد یا مرد، عامی باشد یا باسواد، جوان باشد یا پیر، دست خالی از مجلس بیرون نرود و انگار همین منبرها، سخنرانی‌ها و لحن کلامش است که در‌کنار فعالیت‌های مردمی بسیارش هنوز در خاطر مردم مانده.

هم‌زمان با سالگرد درگذشت شیخ احمد کافی‌ ضیافتی در ۳۰ تیر سال‌۱۳۵۷، یاد و خاطره او را این‌بار با نگاهی به کتاب «کتاب کافی» محسن حسام‌مظاهری و همچنین گزارشی درباره خانه پدری او در حوالی کوچه حسین‌باشی که محل تولدش بوده است و برای اولین‌بار در این رسانه منتشر می‌شود، زنده کرده‌ایم.

به «حاج آقابودن» قانع بود

در «کتاب کافی» شیخ‌احمد کافی‌ضیافتی یک پدیده نامیده شده است؛ چه به‌عنوان یک روضه‌خوان و چه به‌عنوان یک روحانی. مظاهری می‌نویسد کافی یک «آخوند مردمی» بود، روحانی که زندگی‌اش در مثلث «مدرسه، منزل، مسجد» محدود نمی‌شد، اوکه لابه‌لای مردم و در متن اجتماع است. این در‌متن‌اجتماع‌بودن به او ویژگی «دیدن» می‌دهد، دیدن مردم.

آخوندی که درواقع تنها یک ساکن از مجموع ساکنان مجتمع مسکونی یا آپارتمان نیست؛ یک «همسایه» است که اهل محله او را می‌شناسند و او هم لااقل تا همان شعاع چهل‌منزل از هر طرف، هم‌محله‌ای‌هایش را به اسم می‌شناسد و از کار‌وبارشان اجمالا خبر دارد. مظاهری، کافی را یک «آخوند اجتماعی» می‌خواند، یک فرد عام‌المنفعه که خوب می‌دانست از یک روحانی مردمی و محبوب، خیلی کار‌ها برمی‌آید؛ اینکه فقط به فکر آنچه بالای منبر می‌خواست بگوید، نبود.

به پایین منبر، به کشورش، به شهرش، به مخاطبش و به همشهری و جوانان محله‌اش هم فکر می‌کرد؛ به دردهاشان، زخم‌هاشان، نیازهاشان. هرجا نیاز به کمک بود و کاری از دستش برمی‌آمد، دریغ که نمی‌کرد هیچ، داوطلب هم می‌شد؛ از جمع‌آوری کمک و ارسال برای مردم خشک‌سالی‌زده سیستان تا کمک به زلزله‌زده‌های جنوب خراسان؛ از اسکان بیش از ۲ هزار ایرانی رانده‌شده از عراق تا کمک مالی به شیعیان و سادات عربستان؛ از احداث درمانگاه در مشهد و گرگان و دهلران و آران کاشان تا عیادت از بیماران و رفتن به ملاقات زندانیان.

مظاهری می‌نویسد او خودش یک‌تنه هم کمیته امداد بود، هم بهزیستی، هم هلال احمر و هم حتی بسیج و جهاد سازندگی و ستاد امر به‌معروف و نهی‌از منکر. نویسنده «کتاب کافی» می‌گوید کافی یک «آخوند معمولی» بود و معمولی را در‌مقابل «مخصوص» قرار می‌دهد. می‌نویسد کافی رفته بود حوزه درس خوانده بود که آخوند شود و آخوندی کند. همین. یعنی برای مردم منبر برود، تبلیغ دین کند و به اصلاح جامعه اطرافش کمک کند؛ همین کار‌های ساده و در ظاهر پیش‌پاافتاده.

او به همین «حاج‌آقابودن» قانع بود. می‌دانست همین آخوندی قدرتی دارد که هیچ مدیرکل و وزیری ندارد. او کافی را «آخوند عامه‌پسند» هم می‌داند، به همین سادگی. یعنی عامه می‌پسندیدندش؛ چون مثل خودشان با زبان خودشان، همان زبان کوچه‌بازاری همان زبان بی تکلف دم دستی کف خیابانی، حرف می‌زد. باد به غبغب نمی‌انداخت. عمامه‌اش بزرگ نبود. کلمات عجیب و پرطمطراق استفاده نمی‌کرد. همین بود که مردم دوستش داشتند، چون از خودشان بود.

مردی که برای دین‌«کافی‌» بود

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->