ملیحه ابراهیمییزدی - در بیشتر کشورهای دنیا بهخصوص کشورهایی که مُهر «توسعه یافتگی» بر پیشانی آنها خورده است، همانطورکه جمعیت رشد میکند و بهدنبال آن شهرها نیز بزرگ میشوند، شهروندان خود را ملزم میدانند درراستای بهبود موقعیت اجتماعیشان با اهداف خرد و کلان مدیران شهری، همسو و همجهت شوند. نمونه بارز این موضوع را میتوانید در مترو شهر پکن جستوجو کنید؛ مترو این شهر پرکاربردترین مترو جهان شناخته میشود و آمار استفاده از آن، سالانه ۳ میلیارد و ۴۱۰ میلیوننفر را نشان میدهد. مترو توکیو نیز از این قاعده مستثنا نیست. آمارها گواهی بر این ادعاست که سالانه ۳میلیارد و ۲۰۰میلیوننفر ازطریق خطوط ریلی این شهر جابهجا میشوند.
این درحالی است که علاوهبر سیستم ریلی میتوان به تقویت خدمات راهآهنهای ناحیهای، اتوبوسهای برقی، ترامواها، ترنهای زیرزمینی، مونوریلهای شهرهایی، چون برلین، پاریس یا توکیو اشاره کرد که نقش بسزایی در جابهجایی مسافرهای درونشهری دارند. درست است که در کشور ما هنوز زیرساخت و بستر خیلی از این وسایل حملونقل انبوهبر تعریف و فراهم نشده است، اما واقعیت این است که با همین امکانات موجود هم سیستم حملونقل عمومی ما در جایگاه دوم بعداز استفاده از خودروهای شخصی قرار گرفته است. روز حملونقل، بهانه خوبی است تا وضعیت حملونقلِ عمومی مشهد را بررسی کنیم. شهری که علاوهبر شهروندان، سالانه پذیرای بیشاز ۳۰میلیون زائر و گردشگر است. شاید با کمی تأمل روی نقشه پیش رو، دستگیرتان شود که شما نیز از همین امروز میتوانید باتوجهبه وضعیت آلودگی هوا و اتلاف وقت در ترافیکهای گرهخورده، از وسایل حملونقل عمومی استفاده کنید. لطفا بهانههای بنیاسراییلی مانند سختبودن پایینرفتن از پلههای قطار شهری، منتظرماندن در ایستگاههای اتوبوس در فصل سرما، کمبود تاکسی در برخی مسیرها را کنار بگذارید. کمی وضعیت موجود را سبک و سنگین کنید و حداقل برای سلامت ریههای شهر به نفع عموم بیندیشید و پیشقدم شوید.
نکته
براساس آمار رسمی ارائهشده هنوز ۵۶درصد مردم مشهد ترجیح میدهند با خودروهای شخصیشان سفرهای درونشهری خود را انجام بدهند. این آمار نشاندهنده یک ضعف بزرگ فرهنگی درزمینه استفاده از ناوگان حملونقل عمومی مشهد است؛ ضعفی که وقتی آن را درکنار عوامل دیگری مثل ترافیکهای اعصاب خردکن شهری و آلودگی وحشتناک هوا قرار میدهیم، بیش از پیش خود را نمایان و ضرورت استفاده از وسایل حملونقل عمومی را روشن میکند.