فرشته‌ای به نام پرستار
محمد جواد دهقانی
مدیر شهرآرا منطقه ۵
چهارشنبه هم‌زمان با سالروز ولادت حضرت زینب (س) و روز پرستار است. هر زمان نام مبارک حضرت زینب (س) به گوش می‌رسد ناخودآگاه کــلماتی مـــانند فداکاری، ازخــودگذشتگی و ایــثار از ذهن می‌گذرد. اما وجه تمایز این ولادت و رابطه آن با روزپرستار چیست؟ مگر پرستاران چه می‌کنند که روز ولادت این بانوی بزرگ که اسوه ایثار، گذشت و فداکاری است «روزپرستار» نامیده شده است؟
سال‌ها پیش در همسایگی ما خانم میانسالی زندگی می‌کرد که پرستار بیمارستان حجازی بود. او ۲ فرزند معلول (توانیاب) داشت و ضمن نگهداری و مراقبت از فرزندان خود هر روز ساعت۸صبح تا۱۶عصر در بیمارستان دکتر حجازی به شغل شریف پرستاری مشغول بود. با اینکه همسرش را به دلیل بیماری از دست داده بود، اما هرگز دست از تلاش برای رسیدگی به امور فرزندان و امرار معاش آن‌ها برنداشت و در یکی از سخت‌ترین مشاغل جامعه هم مشغول خدمت به هم‌نوعان خود بود و مهم‌تر از همه اینکه وظیفه خود را به بهترین نحو ممکن انجام می‌داد و در بین دیگر همکارانش نمونه بود، به طوری‌که نه تنها مدیریت و همکاران بلکه مراجعان و همراهان بیماران بار‌ها از زحمات و تلاش‌های خالصانه این زن قدردانی کرده بودند و از وی تقدیر شده بود. تصور اینکه زنی هم پرستار و مادر فرزندان خود باشد و هم در محیطی با شرایط بیمارستان حجازی آن هم به مدت۱۰ساعت در روز فعالیت کند برای من و بیشتر اهالی محله دشوار و باورش سخت بود، اما آن زن این تصور را به واقعیت تبدیل کرده بود و با همه دشواری‌های مراقبت از فرزندان از بیمارانی که هرکدام شرایط نگهداری خاص و دشواری (به دلیل نوع بیماری‌شان) داشتند نیز به بهترین شکل ممکن پرستاری و مراقبت می‌کرد به طوری‌که به گفته همکارانش مهربانی‌اش موجب آرامش بیمارانی می‌شد که چند نفر به زور باید آن‌ها را ساکت می‌کردند، ولی با او همراهی و همکاری می‌کردند، بدون کوچک‌ترین آسیب رساندن، پرخاش، داد و فریاد و...
وقتی از او درباره چگونگی این رابطه سؤال می‌کردیم و چرایی و چگونگی این همکاری و همراهی از طرف بیمارانی با آن شرایط که همه می‌دانیم، می‌گفت: ((این بندگان خدا به غیر از خدا و ما کسی را ندارند و حتی خانواده‌هایشان هم از این‌ها قطع امید کرده‌اند و اگر حالا که به ما پناه آوردند ما هم از آن‌ها درست مراقبت نکنیم صدایشان به جایی نمی‌رسد.))
این حس انسان‌دوستی و شفقت تنها از انسان‌هایی فرشته‌خو و آسمانی برمی‌آید، آدم‌هایی که وجودشان سراسر لطف و مهربانی وحس خدمت به هم‌نوعان است و تک تک انسان‌های جامعه برایشان ارزش دارد. حتما به جواب سؤال‌هایی که ابتدای یادداشت مطرح کردم با خواندن مطالب بالا رسیدید، به طور قطع نام‌گذاری روز ولادت با سعادت حضرت زینب «س» شایسته این چنین مهربانوانی است که دریکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین مشاغل جامعه ادای وظیفه می‌کنند.
در منطقه ۵ مشهد که جزو مناطق کم برخوردار و محروم شهری محسوب می‌شود ۳مرکز درمانی (بیمارستان‌های خیریه امام زمان (عج) و امام سجاد (ع) و درمانگاه حضرت زینب (س) مشغول خدمت‌رسانی به اقشارآسیب‌پذیر وکم برخوردار هستند که باتوجه به وضعیت معیشتی افراد منطقه با کمترین امکانات و درآمد، ولی با قلب‌هایی بزرگ و وجدان‌هایی پاک این مهم را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهند و گوشه‌ای از آلام این مردم شریف را التیام می‌بخشند. بنده هم به عنوان فردی کوچک از طرف جامعه بزرگ رسانه‌ای کشور دست تک تک این بزرگواران را می‌بوسم و عرض می‌کنم: ((پرستاران عزیز و سفیدپوشان فرشته‌خو، روزتان مبارک باد))
سال‌ها پیش در همسایگی ما خانم میانسالی زندگی می‌کرد که پرستار بیمارستان حجازی بود. او ۲ فرزند معلول (توانیاب) داشت و ضمن نگهداری و مراقبت از فرزندان خود هر روز ساعت۸صبح تا۱۶عصر در بیمارستان دکتر حجازی به شغل شریف پرستاری مشغول بود. با اینکه همسرش را به دلیل بیماری از دست داده بود، اما هرگز دست از تلاش برای رسیدگی به امور فرزندان و امرار معاش آن‌ها برنداشت و در یکی از سخت‌ترین مشاغل جامعه هم مشغول خدمت به هم‌نوعان خود بود و مهم‌تر از همه اینکه وظیفه خود را به بهترین نحو ممکن انجام می‌داد و در بین دیگر همکارانش نمونه بود، به طوری‌که نه تنها مدیریت و همکاران بلکه مراجعان و همراهان بیماران بار‌ها از زحمات و تلاش‌های خالصانه این زن قدردانی کرده بودند و از وی تقدیر شده بود. تصور اینکه زنی هم پرستار و مادر فرزندان خود باشد و هم در محیطی با شرایط بیمارستان حجازی آن هم به مدت۱۰ساعت در روز فعالیت کند برای من و بیشتر اهالی محله دشوار و باورش سخت بود، اما آن زن این تصور را به واقعیت تبدیل کرده بود و با همه دشواری‌های مراقبت از فرزندان از بیمارانی که هرکدام شرایط نگهداری خاص و دشواری (به دلیل نوع بیماری‌شان) داشتند نیز به بهترین شکل ممکن پرستاری و مراقبت می‌کرد به طوری‌که به گفته همکارانش مهربانی‌اش موجب آرامش بیمارانی می‌شد که چند نفر به زور باید آن‌ها را ساکت می‌کردند، ولی با او همراهی و همکاری می‌کردند، بدون کوچک‌ترین آسیب رساندن، پرخاش، داد و فریاد و...
وقتی از او درباره چگونگی این رابطه سؤال می‌کردیم و چرایی و چگونگی این همکاری و همراهی از طرف بیمارانی با آن شرایط که همه می‌دانیم، می‌گفت: ((این بندگان خدا به غیر از خدا و ما کسی را ندارند و حتی خانواده‌هایشان هم از این‌ها قطع امید کرده‌اند و اگر حالا که به ما پناه آوردند ما هم از آن‌ها درست مراقبت نکنیم صدایشان به جایی نمی‌رسد.))
این حس انسان‌دوستی و شفقت تنها از انسان‌هایی فرشته‌خو و آسمانی برمی‌آید، آدم‌هایی که وجودشان سراسر لطف و مهربانی وحس خدمت به هم‌نوعان است و تک تک انسان‌های جامعه برایشان ارزش دارد. حتما به جواب سؤال‌هایی که ابتدای یادداشت مطرح کردم با خواندن مطالب بالا رسیدید، به طور قطع نام‌گذاری روز ولادت با سعادت حضرت زینب «س» شایسته این چنین مهربانوانی است که دریکی از مهم‌ترین و تأثیرگذارترین مشاغل جامعه ادای وظیفه می‌کنند.
در منطقه ۵ مشهد که جزو مناطق کم برخوردار و محروم شهری محسوب می‌شود ۳مرکز درمانی (بیمارستان‌های خیریه امام زمان (عج) و امام سجاد (ع) و درمانگاه حضرت زینب (س) مشغول خدمت‌رسانی به اقشارآسیب‌پذیر وکم برخوردار هستند که باتوجه به وضعیت معیشتی افراد منطقه با کمترین امکانات و درآمد، ولی با قلب‌هایی بزرگ و وجدان‌هایی پاک این مهم را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهند و گوشه‌ای از آلام این مردم شریف را التیام می‌بخشند. بنده هم به عنوان فردی کوچک از طرف جامعه بزرگ رسانه‌ای کشور دست تک تک این بزرگواران را می‌بوسم و عرض می‌کنم: ((پرستاران عزیز و سفیدپوشان فرشته‌خو، روزتان مبارک باد))
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
