جایزه بهترین فیلم از نگاه تماشاگران به فیلم کوتاه «دختر قاصدک‌ها» رسید آغاز تولید سریال «موسی کلیم‌الله» ابراهیم حاتمی کیا فصل جدید برنامه «عصر خانواده» در شبکه دو + زمان پخش فرصتی ازدست رفته در سوگ محرم | نگاهی به مجموعه مناسبتی «جایی برای همه» در دل هر هنر می‌توان اسرار خدا را یافت | گفت‌و‌گو با رضا فردوسی، هنرمند پیشکسوت اهل خراسان پست عجیب «صابر ابر» برای سریال تاسیان + عکس آموزش داستان نویسی | شکوه شفق‌های قطبی جاسوسی که اعتماد همه را جلب می کرد | مروری بر کتاب «یک جاسوس در میان دوستان» پخش ۴ نمایش جدید در رادیونمایش ورود «ریسه» به بازار اسباب‌بازی | محصولی نو از کانون پرورش فکری راهیابی ۴۲ رمان و داستان کوتاه به فهرست بلند جایزه «مهرگان ادب» خبرهایی از ساخت سری جدید سریال «پایتخت» «کلوزآپ» و «باد ما را خواهد برد» در جشنواره افق‌های جدید لهستان فناوری اطلاعات؛ شریان حیاتی روابط عمومی در عصر تحول دیجیتال یعقوب صباحی، بازیگر باسابقه تلویزیون و تئاتر به کما رفت + علت دوبله فیلم «سرآغاز» برای پخش از تلویزیون + خلاصه داستان «میراث باد» اثر فیلم‌ساز مشهدی، بهترین فیلم انسان‌شناسی جشنواره ایتالیایی شد انتشار رایگان قطعات موسیقی «هشت سال و این روزها» بازدید جمعی از سفیران کشور‌ها از ساختمان شیشه‌ای صدا و سیما پرطرفدارترین بازیگران ایرانی در اینستاگرام
سرخط خبرها

سرمایه‌های غبارگرفته!

  • کد خبر: ۱۴۷۴۸۷
  • ۰۶ بهمن ۱۴۰۱ - ۱۹:۱۹
سرمایه‌های غبارگرفته!
شنیدن نوای لالایی با حزن و سوزی که معمولا در آن است؛ به دل می‌نشیند و لذت بخش است.

خودمان را که به یاد نداریم؛ ولی حتما نوزادان و خردسالانی از میان خواهر و برادرهایمان یا قوم و خویش یا حتی دیگرانی را دیده ایم که با نوای لالایی به خواب رفته اند.

شنیدن نوای لالایی با حزن و سوزی که معمولا در آن است؛ به دل می‌نشیند و لذت بخش است. در گذشته در لابه لای این لالایی‌ها گاه سبک زندگی آن‌ها به خوبی بازنمایی می‌شد. بازتاب شیوه زندگی در قالب لالایی، نوعی بازخوانی اندوه‌ها و امید‌ها و آرزو‌ها و گاه شکوه و گلایه از روزگار بود:

لالا دنیا گذرگاهه/ گذرگاهی که کوتاهه/ یکی رفته یکی مونده/ یکی الان توی راهه/ لالالالا گل تازه/ که شب‌ها چشم تو بازه/ ببین دنیا پر از رنگه/ ببین دنیا پر از رازه/ یه جا مهتابی و روشن/ یه جا تاریک و بی روزن/ یه جا صحرا و خارستون/ یه جا باغ و یه جا گلشن.

در کنار این لالایی ها، اگر دمی با مردم باصفای روستا‌ها بنشینیم، باز می‌بینیم به ویژه مردمان کهنسال با کوله باری از حسرت و غم روزگار سپری شده، چهاربیتی‌ها و دوبیتی‌هایی را زمزمه می‌کنند که تصویر دیروز و امروزشان است.

چوپانانی که در خلوت خود با خدا و طبیعت سوزسروده‌هایی را نجوا می‌کنند تا حال و روز خود را نشان دهند. نمونۀ مشهور آن همان داستان «موسی و شبان» مولاناست که چوپان در حال خوش خود می‌گفت:‌ای فدای تو همه بز‌های من/‌ای به یادت هیهی و هی‌های من. خواندن دوبیتی ‎های باباطاهر و فایز یا دوبیتی‌های محلی که سینه به سینه نقل شده بود، زبان حال این مردم بود و کمابیش هست.

ازاین رو، آوا و نوا و خنیا و موسیقی ایرانی بازتابی از آیین ها، باور‌ها و شیوۀ زندگی، اندیشه و پیشینۀ مردم این سرزمین کهن است. این نوا‌ها و آوا‌های ایرانی چه آن‌ها که در دورترین روستا‌ها زمزمه می‌شود و چه آن‌هایی که در رزم و بزم و مناسبت‌ها و آیین‌ها و مراسم خوانده و شنیده می‌شود، سرمایه‌های فرهنگی و هنری و تاریخی ماست که قدر نمی‌دانیم و به دلیل نگاه نامهربانانه بخش عظیمی از این سرمایه‌ها رو به فراموشی است! این چند سطر فقط برای یادآوری روز «آوا‌ها و نوا‌های ایرانی» بود؛ همین.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->