فیلم کوتاه «او اینجا نیست» برگزیده جشنواره ایسلندی شد جای کمدین‌های مشهدی همچنان خالی است! یادی از مجله «پیش‌آهنگی ایران» و مطالب مفید ورزشی‌اش برای دانش‌آموزان مدیر پروژه «مسابقه ۱۰۰»: پولی در کار نیست؛ با معلوماتت زمین حریف را تصاحب کن! مجری شبکه پویا: «یوز»، نگاهی دوباره به ایران و زیبایی هایش است اثری سرشار از مولفه‌های حماسی | میزگرد تخصصی نقد و بررسی نمایش میدانی «۱۸۰۰۱» در مشهد برگزار شد آنچه می‌خواهم نمی‌بینم، وآنچه می‌بینم نمی‌خواهم | مروری بر وضعیت کتاب‌های درسی زبان و ادبیات فارسی ۱۲۰ اثر، متقاضی حضور در سی‌وپنجمین جشنواره تئاتر خراسان رضوی (رضوان) جایزه ادبی هشت؛ رویدادی در پی روایتی عمیق و جریان‌ساز کارگردان «اجل معلق»: چطور می‌توانیم یک سریال کمدی را تنها با قسمت اولش قضاوت کنیم؟ اهدای نشان افتخار شهر رم به رابرت دنیرو، بازیگر مطرح سینما صفحه نخست روزنامه‌های کشور - شنبه ۲۶ مهر ۱۴۰۴ انتشار ۲ کتاب جدید درباره شمس لنگرودی و داستان‌نویسی ماجرای عجیب زندگی و مرگ «بک سه‌هی» نویسنده اهل کره جنوبی چهل‌وچهارمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر فراخوان داد مستند برنده‌ اسکار «سرزمین دیگری نیست» به فلسطین می‌رسد برگزاری دومین همایش ملی «فرهنگ، رسانه و تحولات نسلی در ایران» آمار فروش نمایش‌های روی صحنه تئاتر مشهد در هفته گذشته (۲۶ مهر ۱۴۰۴)
سرخط خبرها

سرمایه‌های غبارگرفته!

  • کد خبر: ۱۴۷۴۸۷
  • ۰۶ بهمن ۱۴۰۱ - ۱۹:۱۹
سرمایه‌های غبارگرفته!
شنیدن نوای لالایی با حزن و سوزی که معمولا در آن است؛ به دل می‌نشیند و لذت بخش است.

خودمان را که به یاد نداریم؛ ولی حتما نوزادان و خردسالانی از میان خواهر و برادرهایمان یا قوم و خویش یا حتی دیگرانی را دیده ایم که با نوای لالایی به خواب رفته اند.

شنیدن نوای لالایی با حزن و سوزی که معمولا در آن است؛ به دل می‌نشیند و لذت بخش است. در گذشته در لابه لای این لالایی‌ها گاه سبک زندگی آن‌ها به خوبی بازنمایی می‌شد. بازتاب شیوه زندگی در قالب لالایی، نوعی بازخوانی اندوه‌ها و امید‌ها و آرزو‌ها و گاه شکوه و گلایه از روزگار بود:

لالا دنیا گذرگاهه/ گذرگاهی که کوتاهه/ یکی رفته یکی مونده/ یکی الان توی راهه/ لالالالا گل تازه/ که شب‌ها چشم تو بازه/ ببین دنیا پر از رنگه/ ببین دنیا پر از رازه/ یه جا مهتابی و روشن/ یه جا تاریک و بی روزن/ یه جا صحرا و خارستون/ یه جا باغ و یه جا گلشن.

در کنار این لالایی ها، اگر دمی با مردم باصفای روستا‌ها بنشینیم، باز می‌بینیم به ویژه مردمان کهنسال با کوله باری از حسرت و غم روزگار سپری شده، چهاربیتی‌ها و دوبیتی‌هایی را زمزمه می‌کنند که تصویر دیروز و امروزشان است.

چوپانانی که در خلوت خود با خدا و طبیعت سوزسروده‌هایی را نجوا می‌کنند تا حال و روز خود را نشان دهند. نمونۀ مشهور آن همان داستان «موسی و شبان» مولاناست که چوپان در حال خوش خود می‌گفت:‌ای فدای تو همه بز‌های من/‌ای به یادت هیهی و هی‌های من. خواندن دوبیتی ‎های باباطاهر و فایز یا دوبیتی‌های محلی که سینه به سینه نقل شده بود، زبان حال این مردم بود و کمابیش هست.

ازاین رو، آوا و نوا و خنیا و موسیقی ایرانی بازتابی از آیین ها، باور‌ها و شیوۀ زندگی، اندیشه و پیشینۀ مردم این سرزمین کهن است. این نوا‌ها و آوا‌های ایرانی چه آن‌ها که در دورترین روستا‌ها زمزمه می‌شود و چه آن‌هایی که در رزم و بزم و مناسبت‌ها و آیین‌ها و مراسم خوانده و شنیده می‌شود، سرمایه‌های فرهنگی و هنری و تاریخی ماست که قدر نمی‌دانیم و به دلیل نگاه نامهربانانه بخش عظیمی از این سرمایه‌ها رو به فراموشی است! این چند سطر فقط برای یادآوری روز «آوا‌ها و نوا‌های ایرانی» بود؛ همین.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->