مرز بین اخلاق، فانتزی بازی و صورتی گری

دو تا نکته مهم در اینجا وجود دارد، اول اینکه این پدیده را نمی‌شود در جامعه امروز با توجه به فراگیر شدن شبکه‌های اجتماعی منکر شد که افرادی وجود دارند که برای جذب مخاطب، دینی که او دوست دارد را ارائه می‌کنند، نه حقیقت دین و دین حقیقی را، یعنی به خاطر جذب مخاطب بیشتر بخش‌هایی از دین که احیانا با خواست و مذاق مخاطبشان سازگار نیست را یا منکر می‌شوند یا نادید می‌گیرند که این پدیده به هیچ وجه مورد پذیرش نیست و همان صورتی گری و فانتزی بازی است و مورد پذیرش نیست، چون دینی را که خالق حکیم برای انسان قرار داده را باید همان طور که هست بیان کرد و انتقال داد.  

ممکن است گاهی برای گروهی تلخ باشد، اما دارو‌های حیات بخش هم گاهی تلخ است. واقعیت خطرناک دیگری که عمدتا در برخی از اقشار مذهبی وجود دارد این است که یک عده دچار افراط می‌شوند و قضایا و دستورات و رفتار‌های ناب اخلاقی دین مبین را هم با این برچسب رد می‌کنند که این افراط هم مردود است. در اینجا مهم آن است که ما مرز فانتزی بازی و صورتی گری را با اخلاق بدانیم، تا در این روزگار دچار اشتباه محاسباتی و افراط و تفریط نشویم.

یکی از موضوعات بارزی که می‌توان به عنوان مرز این دو بیان کرد این است که تحقیق و امتحان کنیم. این موضوع را دریابیم که تنها در این صورت شخصی که دم از اخلاق می‌زند گرفتار این بلا و آفت نیست که با صراحت اشتباهات و گناهان آشکار را تقبیح کند و به هیچ وجه آن‌ها را توجیه نکند. به علاوه جنبه‌هایی از جلالت و ابهت دینی و مواردی که دارای دافعه و نشانه اقتدار در برخورد با زشتی هاست را در جای خود منکر نباشد.

باید یادآور شوم که ما اخلاق را از پیامبر گرامی اسلام (ص) آموخته ایم، پیامبری که افراد عمدتا با برخورد شایسته او جذب دین می‌شدند. همچنین اهل بیت ما، به عنوان مثال امام صادق (ع) در حدیث عنوان بصری در مورد نحوه برخورد با مخالف می‌فرمایند: «‏اگر کسی به تو گفت یکی بگویی ده تا می‌شنوی بگو اگر ده تا هم بگویی یکی نمی‌شنوی
اگر کسی دشنامت داد بگو: اگر تو راست می‌گویی از خدا می‌خواهم که مرا ببخشد و اگر دروغ می‌گویی از خدا می‌خواهم که تو را ببخشد. اگر کسی تو را تهدید به ستم نمود تو او را اندرز ده و برایش دعا کن.»

خدا نکند که شخص نادانی این دستورات حیات بخش و زندگی ساز را با برچسب‌های مختلف نهی و نفی کند یا روایت‌های زیادی که نهی از منکر عمومی را منحصر در برخورد مشفقانه و مؤدبانه می‌کند و از غیر آن نهی می‌کند، که این دستور‌ها همان دستوراتی است که بار‌ها و بار‌ها در جملات رهبر معظم انقلاب آمده است که فرمودند: «انسان نهی از منکر هم می‌کند؛ نهی از منکر با زبان خوش، نه با ایجاد نفرت.»

این تمام سخن است که مبادا برخورد‌های ناشایست و نفرت انگیز را با اسم دین جایز بدانیم و اخلاق و دستورات ناب و جذاب دینی را با برچسب صورتی گری نفی کنیم که این گونه چهره دین را خراب می‌کنیم و جامعه دینی را به قهقرا می‌بریم.