۲ روی یک سکه | نگاهی به «دوشات»، تاک شوی پرمخاطب شبکه نمایش خانگی

محمد عنبرسوز | شهرآرانیوز؛ مدت هاست که شبکه نمایش خانگی پس از تولید و پخش برنامه‌هایی مثل «هم رفیق» و «پیشگو»، قید ساخت برنامه‌های گفت وگومحور را زده است و تعداد زیادی از تاک شو‌های تخصصی در فضای اینترنتی پخش می‌شوند، با این حال «دوشات» برنامه‌ای است که وجوه مختلفش می‌تواند زوایای پنهانی از شرایط تولید و پخش تاک شو در ایران را روشن کند.

علی میرمیرانی چهره‌ای باسابقه و کاربلد در عرصه نویسندگی و برنامه سازی است که به واسطه صدای گیرا، بیان قدرتمند، اطلاعات وسیع، روابط گسترده با هنرمندان و توانایی خوبش در هدایت گفتگو، گزینه‌ای مناسب برای اجرای «دوشات» به حساب می‌آید. لحن اجرای میرمیرانی در «دوشات» موقر و کارآمد است. او گفت وگوهایش را بدون کمترین حرف اضافه آغاز می‌کند و بیشتر ترجیح می‌دهد نقش هدایت کننده گفتگو را برعهده بگیرد، نه هم سخنی که در لابه لای حرف‌های مهمانش به دنبال مجالی برای اظهارفضل کردن می‌گردد.

درواقع، میرمیرانی در «دوشات» فقط سعی می‌کند مراقب به حاشیه نرفتن گفتگو باشد و مسیر صحبت را در جاده اصلی نگه دارد. او به عنوان میزبان، هرجا که لازم شد زیر نقاط کلیدی صحبت‌های مهمانش خط می‌کشد و با ذکاوت، به تعبیر خودش، از مهمان می‌خواهد که فراز‌های مهم حرف هایش را به اتفاق مزمزه کند.

این رویکرد میزبان برنامه «دوشات» هم زمان ویژگی مثبت و منفی اجرای او نیز محسوب می‌شود؛ زیرا در مواجهه با برخی مهمان‌ها مانع از ذبح شدن لحظات جذاب و مهم می‌شود؛ اما در حضور مهمان‌هایی با بینش سطحی تر، تاک شو را به یک سخنرانی زرد یا تریبون آزاد یک انسان معمولی برای تعریف وتمجیدکردن از خودش تبدیل می‌کند.

مسئله مهمی که «دوشات» احتمالا به شکل ناخواسته آن را بازنمایی می‌کند، کیفیت مهمان‌های دعوت شده به تاک شوهاست. در این روز‌ها که تاک شو‌های تخصصی عموما به فضای برخط نقل مکان کرده اند و بسیاری از چهره‌های مهم سازنده برنامه‌های گفت وگومحور تلویزیون در سال‌های گذشته، ترجیح می‌دهند که برنامه سازی خودشان را در بستر فضای مجازی ادامه دهند، «دوشات» نشان می‌دهد که کیفیت و غنای یک تاک شو، الزاما ارتباط مستقیمی با میزان محبوبیت و چهره بودن مهمان هایش ندارد.

در ادامه حتما بخوانید ذوق زدگی عجولانه! چرا سریال «دفتر یادداشت» تا این حد تحسین می‌شود؟

این موضوع می‌تواند سرآغاز دوباره‌ای برای مسیر تریبون دادن به انسان‌های فرهیخته، این بار در شبکه نمایش خانگی باشد؛ درست مثل مشی آگاهانه‌ای که در دوره‌های مختلف تلویزیون، با دو برنامه «ماه عسل» و «کتاب باز» رقم خورد تا همه بدانند که مهمان یک برنامه غنی الزاما نباید بازیگر، خواننده یا ورزشکار باشد.

«دوشات» که توسط پلتفرم فیلیمو اساسا برای یک هدف تبلیغاتی ساخته شده بود و در قسمت‌های ابتدایی اش تلاش می‌کرد با دعوت از بازیگران سریال‌های این پلتفرم، نظر مخاطبان را به این مجموعه‌ها جلب کند، در ادامه و به شکلی جذاب مسیرش را تغییر داد و به وادی متفاوتی گام نهاد. دعوت از مهمانانی که الزاما هنرمندان عرصه نمایش نبودند، ناگهان ظرفیت‌های دیده نشده برنامه‌های گفت وگومحور را یادآوری کرد؛ نکته‌ای که مدت هاست از نظر برنامه سازان شبکه نمایش خانگی و حتی مدیران رسانه ملی مغفول مانده است.

حضور کسانی که صاحب بینش و جهان بینی هستند، باعث شد که برخی قسمت‌های «دوشات» بسیار مورد توجه قرار گیرد. به طور مشخص، دعوت از شاعرانی مانند رشید کاکاوند، سیدعلی میرفتاح، حامد عسکری و عبدالجبار کاکایی به تعبیر مجری این برنامه، معاشرت به قاعده‌ای را رقم زد. علاوه بر این، دعوت از چند روان شناس و یک جامعه شناس نیز باعث ایجاد لحظات جذابی در این برنامه شد که وجه آموزش عمومی هم در آن‌ها مورد توجه قرار گرفته بود.

برخی قسمت‌های «دوشات» که میرمیرانی در آن‌ها میزبان هنرمندانی با نگاه عمیق‌تر و کلامی شیواتر بود هم به مذاق مخاطبان خوش آمد؛ چهره‌هایی مثل امیرمهدی ژوله، رضا کیانیان و محمد بحرانی. در نقطه مقابل، دعوت از برخی بازیگران متوسط و همچنین تعدادی از فعالان فضای مجازی، «دوشات» را در دام پرحرفی و اظهار فضل مهمانانی پرمدعا و توخالی انداخت که مخاطب از تماشای نطق آن‌ها دل زده می‌شد؛ اتفاقی که بار دیگر یادآوری کرد که حضور چنین مهمانانی، بیشتر مناسب رئالیتی شو‌ها و مسابقه‌های سرگرمی ساز است تا برنامه‌های گفت وگومحور.

با این همه، «دوشات» برای مردم به برنامه‌ای قابل دیدن تبدیل شده است؛ زیرا با استفاده از تدوین درست و هدایت دقیق گفتگو، ریتم را حفظ می‌کند و حتی به مهمان‌های ناموجهش هم میدان خودنمایی بیش از حد نمی‌دهد. اگر این برنامه را با دقت بیشتری تماشا کنید، خواهید دید که علی میرمیرانی به هرگونه مزه پرانی و حرف بیهوده مهمان هایش واکنش تلخی نشان می‌دهد و فوری به بحث اصلی بازمی گردد.

او بیشتر تمرکزش را بر این موضوع می‌گذارد که نقاط روشن و حرف‌های به دردبخور را از دل گفتگو بیرون بکشد. استفاده از موسیقی روی فراز‌های پراحساس گفت وگوها، عمدتا رنگ وبوی بهتری به «دوشات» می‌بخشد و مجری مطلع و متواضع این برنامه نیز می‌تواند ضمانتی برای حفظ کیفیت آن باشد.