میهمانی امسال متفاوت است

زمان میهمانی خدا و گشوده شدن در‌های رحمت امسال با شیوع ویروس کرونا مصادف شد، همین امر باعث تمایز بسیاری در رفتار بندگان و شاید بتوان گفت خودشناسی بسیاری از ما شد.
نسبت به جمعیت شهر هر سال تعداد اندکی خیر پیش از رسیدن ماه مبارک رمضان برای نیازمندان بسته‌های خوراکی می‌بردند، اما این ماه رمضان و کرونا باعث شد بسیاری از مردم شهر خود یک خیر شوند. در بین طیف خیران همه اقشار را می‌توان دید.
کارگران روزمزد میدان ۱۵ خرداد که خود به سختی امرار معاش می‌کنند ذهن همه حتی دیگر کارگر‌ها را درگیر می‌کنند تا قدمی برایشان بردارند. دانش‌آموزی با اصرار به خانواده‌اش برای هم‌کلاسی خود چند بسته ماکارونی می‌برد و نام خود را به فهرست خیران اضافه می‌کند یا بانوی سالمندی کیسه برنجی را که فرزندانش برایش خریده‌اند؛ تقسیم و نیمی از آن را به مسجد محله تحویل می‌دهد تا سفره نیازمندی را پر کرده باشد.
این چند نمونه از هزاران خبری که این روز‌ها شنیدم موج بزرگی از همدلی در سرتاسر شهر را نشان می‌دهد. نکته جالب در فهرست حضور نسل فردای کشور در میان خیران است. دانش‌آموزان با وجودی که مدارس تعطیل هستند و دیگر در ماه رمضان خبری از جلسه‌های قرآن خانگی نیست، این روز‌ها در کلاس درس ماه رمضان از روی دست بزرگتر‌های خود درس ایثار و فداکاری را فرا می‌گیرند و البته بسیاری از آن‌ها حالا در محلات مختلف طلیعه‌دار این کار خوب هستند.
مهم نیست به دنبال این خبر سراغ کدام محله را بگیریم. حتی هیچ اهمیتی ندارد ارزش هر متر زمین در آن محله چه اندازه باشد. در تمام محلات به‌ویژه محلات پیرامونی این روز‌ها مهربانی، ایثار و فداکاری بسیار بیشتر از ویروس کرونا شیوع پیدا کرده است. در هر خانه‌ای را که بزنیم ممکن است یک نفر از اعضای آن منزل به بخشندگی مسری این روز‌ها مبتلا شده است.
امسال اگر چه ویروس کرونا باعث شد بسیاری از نعمت‌های خوبی که داشتیم مانند زیارت امام رضا (ع)، زیارت اهل قبور، هیئت‌های مذهبی، دوره‌های قرآن، روضه‌های خانگی، دورهمی‌های خانوادگی و سفره‌های افطار و ... را از دست بدهیم، اما در عوض نعمتی به دست آورده‌ایم که برکت همراهی و همدلی است.
کرونا به ما آموخت که همه اعضای یک پیکر هستیم و بیماری یک نفر می‌تواند به آلودگی یک شهر منجر شود، اما نمی‌شود که مثل هر سال راه بیفتیم و به مسجد محله برویم. افطار میهمانی بدهیم و ده‌ها نفر دور هم جمع شویم. شب‌های احیای امسال شاید وقت خلوت ما با خودمان است. جایی که مجبوریم تنها بمانیم و به عملکرد یک‌ساله‌مان فکر کنیم. ما مجبوریم که به دلیل احترام به سلامتی یکدیگر فاصله اجتماعی را رعایت کنیم تا باعث ابتلا نشویم. اگرچه برایمان سخت‌تر و طاقت‌فرساتر از گرسنگی و تشنگی است. ماه رمضان امسال قرار است از هر جهتی متفاوت باشد.
شاید به جای نگرانی و منفی‌بافی بهتر است به آسانی که خدا در دل این سختی برای ما قرار داده است فکر کنیم. به اتفاقات و ماجرای‌های خوب و به مهربانی‌مان که نکند خدایی ناکرده از دستمان برود.