در روز‌های کرونایی چگونه ورزشکاران مشهدی باشگاه را به خانه آورده‌اند
مرتضی اخوان/ شهرآرانیوز - حالا که پای باشگاه و ورزش گروهی در میان نیست، ترجیح می‌دهند پذیرایی منزلشان را به یک باشگاه خانگی تبدیل کنند. هر کدام از آن‌ها ورزشکارانی حرفه‌ای هستند که خانه‌نشینی برایشان کم از مصیبت ندارد. گویی بال پروازشان را قیچی کرده باشی تا در قفس قرنطینه بنشینند و مدام حسرت پریدن را بخورند. ورزشکاران حرفه‌ای در روز‌های قرنطینه و کرونا، دلشان برای یک نوبت ورزش گروهی لک زده است؛ اما چاره‌ای جز ورزش در خانه برای حفظ آمادگی جسمانی خود ندارند. آمادگی‌ای که اگر حفظ نشود، ممکن است بعد از سفیدشدن شرایط زندگی جامعه و بازگشت آن‌ها به ورزش حرفه‌ای، لطمه‌ای به‌مراتب جبران‌ناپذیرتر از کووید ۱۹ به آن‌ها بزند. فصل مشترک تمام آن‌ها که این‌روز‌ها اتاق خانه‌شان را به آوردگاه تمرین ورزش حرفه‌ای بدل کرده اند، استفاده از یکسری ابزار و ادوات ورزشی برای حفظ قوای بدنی و صدالبته تسلط بر عضلات عصیانگری است که ممکن است در خواب خانگی کرونا، آن‌ها را از فرم ایده‌آل بدنی دور کنند. در این گزارش سری به خانه چند ورزشکار حرفه‌ای در رشته‌های مختلف ورزشی زده‌ایم تا ببینیم چطور در هوای سنگین کرونا، ورزش را تنفس می‌کنند.
صفای ورزش با نوه‌ها
حاج‌حسین کریمی، از کباده‌کشان و باستانی‌کاران کهنه‌سوار ورزش مشهد است. او که بیش از ۵۰ سال در زورخانه شهدا میل می‌زده و کباده می‌کشیده، حالا به جبر کرونا در خانه بساط ورزشش را پهن کرده است. اگرچه دیگر خبری از گود و زنگ مرشد نیست، اما در عوض بساط ورزش خانگی‌اش به او حال‌وهوای دیگری داده است. تخته شنا همان وسط اتاق است و میل را سر دستانش می‌چرخاند. مهدی، پسرش هم پابه‌پای پدر میل می‌زند و شنا می‌کند. این، برنامه هرروزشان شده است؛ یک‌دست ورزش زورخانه‌ای با پسران و نوه‌ها. حاج‌حسین درباره ورزش خانگی‌اش در روز‌های کرونا می‌گوید: ۵۰ سال است ورزش می‌کنم و راستش را بخواهید مثل یک معتاد هستم؛ معتاد ورزش! مگر می‌شود ورزش نکرد؟! ۵۰ سال میانه گود باشی و حالا در خانه بنشینی و دست روی دست بگذاری؟ از همان روز اول که کرونا خانه‌نشینمان کرد و با دستور ستاد ملی مقررات بهداشتی را رعایت کردیم، بساط میل و تخته را پهن کردم. گفتم باید هر روز در خانه ورزش کنیم. وی می‌افزاید: معمولا یا پیش از افطار ورزش می‌کنیم یا حوالی ساعت ۱۰ و ۱۱ شب. مهدی و مجتبی پسرانم و نوه‌ها هم گاهی همراهم می‌شوند و میل دست می‌گیرند.
پیشکسوت باستانی‌کار مشهدی خاطرنشان می‌کند: ورزش دسته‌جمعی و در زورخانه خیلی بیشتر می‌چسبد؛ اما خب ورزش با بچه‌ها در خانه هم صفای خودش را دارد.
پیرمرد میل را برمی‌دارد. یا علی می‌گوید و آن را بالا می‌کشد. پشت کتف می‌چرخاند و سعی می‌کند جای خالی مرشد را پُر کند. مهدی و نوه‌ها هم دورش را می‌گیرند. بساط زنگ و ضرب برپاست....
جای خالی مربی
هوک راستش کیسه را گیج و سردر‌گم می‌کند. یکی پس از دیگری. به جان کیسه افتاده و تمام بغض قرنطینه سه‌ماهه را سرش خالی می‌کند. قهرمان کیک‌بوکسینگ بانوان برای حفظ آمادگی‌اش خانه را به رینگ بوکس تبدیل کرده است. اتاقش شبیه یک باشگاه کوچک ورزشی است. روشنک صابران، دارنده ۲ نشان طلای ارزشمند در سال ۲۰۱۶ است؛ یکی طلای مسابقات جهانی کیک‌بوکسینگ و دیگری طلای همان سال در رشته کاراته کیوکشین آزاد در خاک هندوستان. وقتی از او درباره ورزش در این روز‌ها می‌پرسیم، حسرت، صدایش را می‌گیرد. می‌گوید: با هزینه خودم ابزار و ادواتی را تهیه کردم و در منزل، فشرده تمرین می‌کنم.
کش و طناب و کیسه، توپ گلابی و یک‌مشت ابزار دیگر، گوشه اتاقش تلنبار شده است؛ ابزاری که قرار است روشنک را آماده نگه دارد. وی اضافه می‌کند: اینکه نمی‌توانم در یک باشگاه با امکانات بهتر تمرین کنم، سخت است. ما برای رشته‌مان به ورزش‌های هوازی در کوه و جاده هم نیازمندیم و شرایط قرنطینه دست‌وپایمان را بسته است. از طرفی اینکه مربی بالای سرم نیست هم کار را سخت‌تر کرده است. بانوی رزمی‌کار خاطرنشان می‌کند: با این تمرینات خانگی نهایت بتوانیم ۴۰ درصد آمادگی‌مان را حفظ کنیم و ورزشکار حرفه‌ای برای رسیدن به ۱۰۰ درصد آمادگی نیاز به تمرینات گروهی و امکانات باشگاهی بیشتر دارد.
غلتک روی پشت بام
دوچرخه‌اش همیشه سر دستش است! این قانون روز‌های قرنطینه است. نمی‌تواند به دل پیست بزند و بساط تمرین را آنجا به پا کند. این است که ترجیح می‌دهد دوچرخه را گاهی توی حیاط ببرد، گاهی توی اتاق و حتی گاهی بر پشت‌بام خانه‌شان. آنجا غلتک می‌گذارد و با دوچرخه روی آن رکاب می‌زند. می‌خواهد هر طور شده آمادگی‌اش را حفظ کند. رکاب‌زن نوزده‌ساله یک‌سال هم تجربه پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد. علی شکاری می‌گوید: برای تمرینات هوازی به کوه و دشت می‌روم، اما تمرینات بدن‌سازی را در خانه انجام می‌دهم. با کش و دمبل و وزنه. وی می‌افزاید: در روز بین یک تا ۳ ساعت تمرین می‌کنم و سعی می‌کنم با ضربان‌های مختلف کار کنم تا شرایط آمادگی بدنی را حفظ کنم.
تلاش برای حفظ عضلات
مجتبی تروال، شناگر معلول، نیز در تطبیق شرایطش با بحران کرونا، دشواری‌های زیادی را تجربه می‌کند. او درباره ورزش در روز‌های قرنطینه می‌گوید: رشته ما، چون شناست، کار برایمان کمی سخت‌تر است و باید ورزش‌های مکمل را برای حفظ آمادگی بدنی انجام بدهیم. باید مراقب باشیم عضله‌هایمان ضعیف نشود و کار با کش‌ودمبل را در خانه انجام می‌دهم. نباید عضلات پهن شوند و به‌همین‌خاطر باید بیشتر تمرینات کششی داشته باشم. وی اضافه می‌کند: مدال طلای آسیایی و برنز جهانی را در کارنامه دارم و این‌روز‌ها به‌عنوان دبیر ورزش در خانه سعی می‌کنم آیتم‌های تمرینی برای دانش‌آموزانم آماده کرده و در فضای مجازی آموزشی منتشر کنم.
صفای ورزش با نوه‌ها
حاج‌حسین کریمی، از کباده‌کشان و باستانی‌کاران کهنه‌سوار ورزش مشهد است. او که بیش از ۵۰ سال در زورخانه شهدا میل می‌زده و کباده می‌کشیده، حالا به جبر کرونا در خانه بساط ورزشش را پهن کرده است. اگرچه دیگر خبری از گود و زنگ مرشد نیست، اما در عوض بساط ورزش خانگی‌اش به او حال‌وهوای دیگری داده است. تخته شنا همان وسط اتاق است و میل را سر دستانش می‌چرخاند. مهدی، پسرش هم پابه‌پای پدر میل می‌زند و شنا می‌کند. این، برنامه هرروزشان شده است؛ یک‌دست ورزش زورخانه‌ای با پسران و نوه‌ها. حاج‌حسین درباره ورزش خانگی‌اش در روز‌های کرونا می‌گوید: ۵۰ سال است ورزش می‌کنم و راستش را بخواهید مثل یک معتاد هستم؛ معتاد ورزش! مگر می‌شود ورزش نکرد؟! ۵۰ سال میانه گود باشی و حالا در خانه بنشینی و دست روی دست بگذاری؟ از همان روز اول که کرونا خانه‌نشینمان کرد و با دستور ستاد ملی مقررات بهداشتی را رعایت کردیم، بساط میل و تخته را پهن کردم. گفتم باید هر روز در خانه ورزش کنیم. وی می‌افزاید: معمولا یا پیش از افطار ورزش می‌کنیم یا حوالی ساعت ۱۰ و ۱۱ شب. مهدی و مجتبی پسرانم و نوه‌ها هم گاهی همراهم می‌شوند و میل دست می‌گیرند.
پیشکسوت باستانی‌کار مشهدی خاطرنشان می‌کند: ورزش دسته‌جمعی و در زورخانه خیلی بیشتر می‌چسبد؛ اما خب ورزش با بچه‌ها در خانه هم صفای خودش را دارد.
پیرمرد میل را برمی‌دارد. یا علی می‌گوید و آن را بالا می‌کشد. پشت کتف می‌چرخاند و سعی می‌کند جای خالی مرشد را پُر کند. مهدی و نوه‌ها هم دورش را می‌گیرند. بساط زنگ و ضرب برپاست....
جای خالی مربی
هوک راستش کیسه را گیج و سردر‌گم می‌کند. یکی پس از دیگری. به جان کیسه افتاده و تمام بغض قرنطینه سه‌ماهه را سرش خالی می‌کند. قهرمان کیک‌بوکسینگ بانوان برای حفظ آمادگی‌اش خانه را به رینگ بوکس تبدیل کرده است. اتاقش شبیه یک باشگاه کوچک ورزشی است. روشنک صابران، دارنده ۲ نشان طلای ارزشمند در سال ۲۰۱۶ است؛ یکی طلای مسابقات جهانی کیک‌بوکسینگ و دیگری طلای همان سال در رشته کاراته کیوکشین آزاد در خاک هندوستان. وقتی از او درباره ورزش در این روز‌ها می‌پرسیم، حسرت، صدایش را می‌گیرد. می‌گوید: با هزینه خودم ابزار و ادواتی را تهیه کردم و در منزل، فشرده تمرین می‌کنم.
کش و طناب و کیسه، توپ گلابی و یک‌مشت ابزار دیگر، گوشه اتاقش تلنبار شده است؛ ابزاری که قرار است روشنک را آماده نگه دارد. وی اضافه می‌کند: اینکه نمی‌توانم در یک باشگاه با امکانات بهتر تمرین کنم، سخت است. ما برای رشته‌مان به ورزش‌های هوازی در کوه و جاده هم نیازمندیم و شرایط قرنطینه دست‌وپایمان را بسته است. از طرفی اینکه مربی بالای سرم نیست هم کار را سخت‌تر کرده است. بانوی رزمی‌کار خاطرنشان می‌کند: با این تمرینات خانگی نهایت بتوانیم ۴۰ درصد آمادگی‌مان را حفظ کنیم و ورزشکار حرفه‌ای برای رسیدن به ۱۰۰ درصد آمادگی نیاز به تمرینات گروهی و امکانات باشگاهی بیشتر دارد.
غلتک روی پشت بام
دوچرخه‌اش همیشه سر دستش است! این قانون روز‌های قرنطینه است. نمی‌تواند به دل پیست بزند و بساط تمرین را آنجا به پا کند. این است که ترجیح می‌دهد دوچرخه را گاهی توی حیاط ببرد، گاهی توی اتاق و حتی گاهی بر پشت‌بام خانه‌شان. آنجا غلتک می‌گذارد و با دوچرخه روی آن رکاب می‌زند. می‌خواهد هر طور شده آمادگی‌اش را حفظ کند. رکاب‌زن نوزده‌ساله یک‌سال هم تجربه پوشیدن پیراهن تیم ملی را دارد. علی شکاری می‌گوید: برای تمرینات هوازی به کوه و دشت می‌روم، اما تمرینات بدن‌سازی را در خانه انجام می‌دهم. با کش و دمبل و وزنه. وی می‌افزاید: در روز بین یک تا ۳ ساعت تمرین می‌کنم و سعی می‌کنم با ضربان‌های مختلف کار کنم تا شرایط آمادگی بدنی را حفظ کنم.
تلاش برای حفظ عضلات
مجتبی تروال، شناگر معلول، نیز در تطبیق شرایطش با بحران کرونا، دشواری‌های زیادی را تجربه می‌کند. او درباره ورزش در روز‌های قرنطینه می‌گوید: رشته ما، چون شناست، کار برایمان کمی سخت‌تر است و باید ورزش‌های مکمل را برای حفظ آمادگی بدنی انجام بدهیم. باید مراقب باشیم عضله‌هایمان ضعیف نشود و کار با کش‌ودمبل را در خانه انجام می‌دهم. نباید عضلات پهن شوند و به‌همین‌خاطر باید بیشتر تمرینات کششی داشته باشم. وی اضافه می‌کند: مدال طلای آسیایی و برنز جهانی را در کارنامه دارم و این‌روز‌ها به‌عنوان دبیر ورزش در خانه سعی می‌کنم آیتم‌های تمرینی برای دانش‌آموزانم آماده کرده و در فضای مجازی آموزشی منتشر کنم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
