توقیف پراید با رانندهٔ ۱۱ ساله در اصفهان + عکس اعلام اولویت‌ها و هزینه اولیه حج ۱۴۰۴ جهانگیر: اجل مهلت نداد حکم شارمهد اجرا شود تهاتر بدهی‌های دارویی سازمان غذا و دارو و تأمین اجتماعی افراد تحصیل‌کرده کمتر به زوال عقل مبتلا می‌شوند بررسی یکی از علل سقط جنین در خانواده‌ها آغاز فاز جدید رتبه‌بندی معلمان از مهرماه ۱۴۰۴ این متن را با صدای آهسته بخوانید! پیش‌بینی هواشناسی مشهد و خراسان رضوی (سه‌شنبه، ۱۵ آبان ۱۴۰۳) | کاهش دمای ۱۱ تا ۱۵ درجه‌ای در انتظار استان پرونده سرم‌های آلوده دیالیز روی میز دستگاه قضا ۱۰ درصد سالمندان «کم‌ماهیچگی» یا «تحلیل عضلانی» دارند کمبود معلم، مانعی بر سر راه آموزش باکیفیت در مدارس ابتدایی | ثبت‌نام ۹ میلیون دانش‌آموز در مقطع ابتدایی عملکرد پزشکی قانونی خراسان رضوی در شش ماه اول ۱۴۰۳ | ۱۶۱ مرگ داغ در بهار و تابستان کاهش ابتلای بانوان به سرطان پستان و تخمدان از جمله تأثیرات مثبت فرزندآوری است چرا گردشگران ایرانی فقط استانبول و آنتالیا را برای سفر انتخاب می‌کنند؟ تنها مکان مطمئن برای عرضه دارو «داروخانه» است کاهش تدریجی قد یکی از علائم پوکی استخوان است  کشف ۵۷ کیلوگرم زعفران تقلبی در طرقبه‌شاندیز (۱۵ آبان ۱۴۰۳) پایان رفاقت بیست‌ساله با قتل ناموسی در مشهد تداوم بارش باران در برخی استان‌ها (۱۵ آبان ۱۴۰۳) تزریق واکسن «روتاویروس» تا ۳ هفته آینده در سراسر کشور آخرین آمار بازماندگان از تحصیل در خراسان رضوی چقدر است؟ رسیدگی به اعتراضات پرونده‌های کد «۱۹» و «۵» آزمون‌های استخدامی آموزش و پرورش تا پایان آذرماه مردمی‌سازی، هدف اصلی در امر مبارزه با مواد مخدر در خراسان رضوی آزمون دکتری ۱۴۰۴ وزارت بهداشت چه زمانی برگزار می‌شود؟ با ترک سیگار طول عمر خود را افزایش دهید ۵۶ درصد زایمان‌های کشور سزارین است سقوط مرگبار کوهنورد شاهرودی از کوه دختر جوان برای انتقام از مرد تبهکار اراذل و اوباش اجیر کرد
سرخط خبرها

عادت می‌کنیم

  • کد خبر: ۲۸۱۴۴
  • ۰۸ خرداد ۱۳۹۹ - ۰۹:۲۰
عادت می‌کنیم
سلمان نظافت یزدی - روزنامه نگار
سال‌هاست سعی می‌کنم از یک مسیر ثابت و به قول بیهقی نبهره خودم را از خانه به روزنامه برسانم. حوصله ترافیک ندارم پس می‌ماند افتادن در دل کوچه پس‌کوچه‌ها و سیر خانه‌ها و محله‌هایی که پشت خیابان‌های اصلی از روند تغییر سریع جامانده‌اند و کمتر دستخوش تحول شده‌اند.
هرخانه و پنجره و درخت در این مسیر داستانی دارد، داستانی که من رهگذر از آن مطلع نیستم، اما اگر کمی دقیق شوی می‌شود حسش کرد.
مثلا پلاک ۳۵ یک خانه دوطبقه نما سنگ است که می‌توانم حدس بزنم اوایل دهه ۷۰ ساخته شده است. درخت تاکی حیاط را پوشانده و اگر به دیوارهایش نزدیک شوم و دقت کنم می‌توانم رد یادگاری دختر و پسر‌هایی را ببینم که حالا خودشان پدر و مادر شده‌اند و دارند در آپارتمانی زندگی می‌کنند.
اما این راه‌های انحرافی تنها جذابیتشان خانه‌ها و نما‌ها نیست. من در این عبور چندساله ۲ پیرمرد را هم نشان کرده‌ام و هر روز می‌بینمشان و حتی از دور و با صدای آهسته به آن‌ها سلام هم می‌کنم.
یک پیرمرد محافظه‌کار است و همیشه روی پله جلویی در خانه‌اش نشسته است و بالای سرش یک تابلوی آبی رنگ‌ورورفته نام کوچه را ثبت کرده، که نام یک شهید است. دوست دارم خیال کنم که آن پیرمرد پدر شهید است و هر روز زیر نام فرزندش نشسته است، با او حرف می‌زند، برای آینده از‌دست‌رفته فرزندش نقشه می‌کشد و هر روز چشمانش ضعیف‌تر می‌شود.
اما پیرمرد دومی چند قدم آن‌طرف‌تر همیشه در حال قدم زدن است. پیرمرد وزنش زیاد است و انگار از بیماری رنج می‌برد و هروز با کمک یک واکر، مورچه‌ای قدم برمی‌دارد و خودش را به مقصدی می‌رساند که هنوز بعد از این همه سال برایم روشن نشده است، کجاست؟

اما این نداستن مقصد، اگر در یک مقیاس بزرگ‌تر فکر کنیم، تنها مختص آن پیرمرد نیست، حکایت همه ماست که انگار روی قایقی نشسته‌ایم و به سمتی می‌رویم که فقط رفته باشیم یا فقط حرکتی داشته باشیم. این از دغدغه‌های بیست‌و‌چهار‌ساعته‌مان هم معلوم است، مثلا همین هفته‌ای که گذشت را اگر مرور کنیم، می‌شود تشنگی غیزانیه، قربان سبیل کلهر رفتن در کاخ آینه، فحش دادن به ایرانسل و قربان صدای همایون رفتن، چند کشتی رفتند و به مقصد رسیدند و بعد ناگهان غصه داس و ما و رومینای بی‌جان و قانونی که ۱۳ سال تصویب نشده است و احتمالا به‌زودی میان چند اتفاق دیگر فراموش می‌شود، تا خبر تلخ بعدی و تباه شدن یک زندگی دیگر.

اما وضعیت ارتباطم با این پیرمرد سبیلو که شبیه شیر دریایی است، بهتر است، معمولا در هفته چند‌روزی با او چشم‌در‌چشم می‌شوم و حتی سری هم به علامت سلام تکان می‌دهم، اما تنها کمی چشم‌هایش را جمع می‌کند و بی‌هیچ پاسخی از سمت او عبور می‌کنم.
در روز‌های گذشته که هنوز قرنطینه نشکسته بود، هربار که از کوچه رد می‌شدم و اثری از ۲ پیرمرد نبود، نگران بودم که نکند یکی از آن‌ها در این روز‌های بی‌سروسامان تمام کرده باشد و من دیگر نبینمش، من دیگر نتوانم برای پیرمرد پله‌نشین قصه بسازم، برای شیر دریایی شعر بنویسم؛ «هر روز از تربیت شمالی ۹ رد می‌شوم/ یک شیر دریایی روز‌های بازنشستگی‌اش را می‌گذراند/ سنجاقکی پیر کنار پیاده‌رو لیف می‌فروشد/ من رد می‌شوم/ هیچ‌کس نمی‌پرسد/ حلزونی در طبقه سوم یک روزنامه چه می‌خواهد».

به هرحال سختی مسئله این است که ما به مسیرها، خبر‌های تلخ، دغدغه‌های بیست‌و‌چهارساعته و چیز‌های دیگر عادت می‌کنیم، اما امیدوارم به فروختن روحمان عادت نکنیم که بعید است بتوانیم بعدا از پس خودمان بربیایم. بهترین تعریف از فروختن روح را استاد مصطفی ملکیان در یکی از درس‌گفتار‌های تحلیل فلسفی‌اش داشته است: «حضرت علی (ع) در یک دعایی که مربوط به احوال آدمی است و اینکه روح آدمی می‌تواند چه استعلا‌هایی پیدا کند، دعایی دارند که من آن را همیشه در قنوت می‌خوانم: اللهم اجعل نفسی اول کریمه تنتزع‌ها من کرائمی (خطبه۲۱۵): خدایا کاری کن که از چیز‌های ارزشمند زندگی، جانم اولین چیزی باشد که از من می‌گیری؛ نکند قبل از این که جانم را می‌گیری، انصافم گرفته شده باشد، شرفم، عدالتم، راست‌گویی و ادب و دیگر مکرمت‌های اخلاقی‌ام گرفته شده باشد و تفاله‌ای شده باشم که تو جانم را می‌گیری. خدایا از میان چیز‌های شریف، اولین چیزی را که می‌گیری، جانم باشد و وقتی می‌میریم شرفم، صداقتم، عدالتم، شفقت و عشق ورزی به انسان‌ها در من سر جایش باشد. تواضعم، انسان‌دوستی‌ام سر جایش باشد. نه اینکه تا جانم به لبم برسد و بمیرم، عدالتم، انصافم و مروت و جوانمردی و صداقت و تواضعم را از دست داده باشم.
این یکی از تکان دهنده‌ترین جملاتی است که در فرهنگ بشری گفته شده است. یعنی کریمه‌های وجود من زیاد است، اما جان من اولین کریمه‌ای باشد که از من می‌گیری. این جمله، شبیه به جمله حضرت عیسی است که می‌فرمایند نمی‌ارزد جهان را بگیری و در مقابلش روح خودت را بفروشی، ولو جهان را در مقابل روحت به تو بدهند».
گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->