درباره داستان غم انگیز دختر و پسری جوان که مرگ در کارون را انتخاب کردند | تکرار تراژدی‌های بی‌اثر

محمد دادگر / شهرآرانیوز، وقتی در قرن ۵ پیش از میلاد تراژدی در یونان متولد شد، آن را تصفیه‌کننده خون شهر می‌دانستند. آدم‌ها می‌آمدند و در تئاترون‌ها می‌نشستند و با تماشای شقاوت و پستی و تقدیر زشت از پیش تعیین‌شده، دچار تزکیه می‌شدند، تا نه دیگر چنین کار‌هایی را تکرار کنند و نه به اعمال آن حجم خشونت دیده‌شده روی صحنه در زندگی واقعی نیازی داشته باشند. تراژی‌های این روز‌های ما، اما چنین نیست. اولا این که نمایش نیست و واقعیت است. دوما اینکه اثری را که باید ندارد. در یک ماه اخیر چندین خبر از قتل دختران به دست والدین و آزار و اذیت دختران جوان منتشر شده است و در آخرین خبر هم ۲ روز پیش بود که دختر و پسری جوان که عاشق هم بوده‌اند به علت مخالفت خانواده و نداشتن اجازه برای ازدواج، در روخانه‌ای خود را به هم بسته و غرق کرده‌اند. بعد هم خبری آمد از اینکه در وصیت نامه‌شان این طور نوشته‌اند که نمی‌خواهند جدا‌جدا دفن شوند و تقاضا کرده‌اند که در محلی خاص و در کنار هم به خاک سپرده شوند. البته که در اخبار تکمیلی چنین آمد که خانواده‌ها این کار را نکرده و خواسته‌اند که این ۲ نوجوان جدا از هم به خاک سپرده شوند. این اخبار با فیلم تلخی از بیرون کشیدن این ۲ نفر از آب خاطر همه را مکدر کرد. این خبر و اخبار مشابهی که در این مدت بیشتر از پیش دیده و شنیده می‌شوند، هر چند همیشه بوده‌اند، الان به علت قتل هولناک رومینا بیشتر توی چشم اند.
هم خبرنگاران شاخک‌هایشان برای انتشار چنین اخباری تیزتر است و هم رسانه‌ها در پخش گسترده آن عمیق‌تر کار می‌کنند و مردم هم که هنوز تحت‌تأثیر این گونه اخبار هستند بیشتر متأثر می‌شوند و در اشتراک گذاشتن آن اخبار در گروه‌های کوچک خانوادگی و دوستانه در بیشتر دیده شدنشان کمک می‌کنند.
اما چرا گسترش این اخبار بیشتر از کمک‌رسان بودن مخرب است؟
این خبر‌ها به‌شدت متأثرکننده و شبیه یک فاجعه انسانی‌اند که باید به سرعت و دقت و سخت‌گیری و البته فرهنگ‌سازی طولانی‌مدت از پیش آمدن بیشترشان جلوگیری کرد. این نکته‌ای است که قطعا هیچ‌کس با آن مخالف نیست و محکوم کردن این اتفاقات و تلاش برای آگاهی‌رسانی به جامعه برای کم شدن چنینی وقایعی یک نیاز جدی است. اما انتشار فقط و فقط به قصد انتشار و برای تماشاچی بیشتر پیدا کردن و لایک و کامنت بالا گرفتن فقط یک نشر عمومی و گسترده حال بد است. درست است که فشار افکار عمومی روی جا‌هایی که باید کاری کنند مفید است، اما از جایی به بعد تقریبا همه می‌دانند که باید چه کنند و انتشار دائمی این‌گونه خبر‌ها نه تأثیر خاصی روی روند برنامه‌ریزی و مدیریت دارد و نه کاری برای افراد تحت ظلم انجام می‌دهد. به عبارت دیگر این اخبار تلخ تا امروز همه تأثیری را که باید، داشته و شاخک‌های همه نهاد‌های دولتی و خصوصی و مردم را تیز کرده است؛ شاید از الان به بعد باید کاری غیر از انتشار و انتشار و انتشار مدام انجام داد.