مرضیه جعفری، سرمربی جدید تیم ملی فوتبال زنان شد+سوابق تمدید قرارداد فلیک با بارسلونا هواداران گالاتاسرای شاکی از موراتا پایان کار همیلتون در فرمول یک؟ مهدی تاج:با وجود VAR نباید اشتباهات داوری به وجود بیاید پیشنهاد وسوسه‌بر‌انگیز الهلال به رافینیا | ۲۰۰ میلیون یورو برای چهار فصل! محرومان مرحله یک چهارم‌نهایی جام حذفی مشخص شدند | استقلال و سپاهان با ۳ محروم خرید غندی‌پور برای پرسپولیس ۱۳۰ میلیارد آب می‌خورد! اطمینان موسیمانه از وصول مطالباتش از باشگاه استقلال آبی‌ها تمرین را تحریم کردند پاری سن ژرمن بیرون از خانه نمی‌بازد شکست ناهید کیانی مقابل مبینا نعمت زاده در چین مرادمند فصل را از دست داد؟ فستیوال ستارگان کشتی در آمریکا بند جدایی قرارداد کارتال با درگذشت پاپ فرانسیس، فوتبال یکی از هواداران باوفایش را از دست داد جلسه هیئت‌مدیره استقلال برای تعیین تکلیف بوژوویچ ویدیو| خلاصه بازی بارسلونا و مایورکا در لالیگا درویش درباره گندوز واقعیت را نگفت گل گهر به دنبال مدافع پرسپولیس
سرخط خبرها

نسخه خداداد

  • کد خبر: ۳۲۶۹۳۵
  • ۲۷ فروردين ۱۴۰۴ - ۱۰:۲۹
نسخه خداداد
فوتبال ایران این روز‌ها به‌شدت نیازمند اتحادیه و تشکلی برای حمایت از حقوق بازیکنان است.

در فوتبال حرفه‌ای، ستاره‌ها فقط با تکنیکشان شناخته نمی‌شوند، بلکه با منش و مسئولیتی که درقبال یکدیگر دارند، معنا پیدا می‌کنند. اما وقتی بازیکنان ملی‌پوش در بزنگاه‌هایی که یکی از خودشان زیر تیغ بی‌اخلاقی و هتاکی قرار گرفته، سکوت می‌کنند، نمی‌توان از تماشاگران سکو‌ها انتظار داشت که نقشی متفاوت ایفا کنند.

ماجرای اخیر علیرضا بیرانوند و حجم فحاشی‌هایی که در استادیوم به سمت او روانه شد، تنها یک رخداد تلخ نبود؛ یک هشدار جدی بود. تلخ‌تر آنکه از میان ده‌ها ملی‌پوش فعلی و سابق، جز سردار آزمون، کسی حاضر نشد واکنشی در حمایت از هم‌تیمی‌اش نشان دهد؛ سکوتی که از مسئولان فدراسیون فوتبال تا بازیکنان تیم ملی کشیده شد، بی‌تفاوتی‌ای است که به ریشه اخلاق در فوتبال ایران ضربه می‌زند.

این وضعیت، از فقدان یک نهاد مشخص و مسئول برای دفاع از کرامت انسانی بازیکنان حکایت دارد. در بسیاری از کشور‌های پیشرفته، اتحادیه‌های بازیکنان – مثل FIFPro در سطح بین‌المللی، یا PFA در انگلیس، UNFP در فرانسه و AFE در اسپانیا – نه‌فقط در مسائل صنفی بلکه در بزنگاه‌های اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی نقش‌آفرین هستند. آن‌ها با صدایی بلند دربرابر بی‌عدالتی‌، تبعیض و بی‌احترامی می‌ایستند و از اعضای خود دفاع می‌کنند؛ صرف‌نظر از رنگ پیراهن یا نام باشگاه.

در فوتبال ایران، اما چنین تشکیلات مستقلی وجود ندارد یا اگر هم هست، فاقد آن جسارت و کارآمدی است که بتواند بازیکنان را گرد هم آورد، از آن‌ها بخواهد مسئولیت اجتماعی بپذیرند و در مواجهه با بی‌اخلاقی‌ها بی‌تفاوت نباشند.

حمایت از یک بازیکن در برابر فحاشی، به‌معنای تأیید عملکرد ورزشی او نیست؛ بلکه دفاع از یک اصل انسانی‌ است: کرامت انسان. وقتی بازیکنان پشت هم نمی‌ایستند، چطور انتظار دارند هوادارانی که گاه درگیر هیجانات کور و تعصبات افراطی‌اند، مرز اخلاق را رعایت کنند؟

وقت آن رسیده است که بازیکنان فوتبال ایران، فراتر از رقابت‌های باشگاهی، به فکر هم‌صداشدن و تشکیل یک اتحادیه مستقل، شجاع و اثرگذار باشند؛ اتحادیه‌ای که نه‌فقط در بزنگاه‌های مالی یا قراردادی، بلکه در دفاع از حرمت و سلامت روانی اعضایش نقش ایفا کند.

وقتی ستاره‌ها پشت هم نباشند، فوتبال هم پشت آن‌ها نمی‌ماند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->