ادعای درویش: کارتال از پرسپولیس غرامت نمی‌گیرد علی کریمی - استقلال، دوباره جدی شد وحید هاشمیان در یک‌قدمی نیمکت پرسپولیس مرادمند از استقلال جدا شد باشگاه پرسپولیس: قرارداد دورسون بند جدایی ندارد ناکامی بایرن مونیخ در جذب لویس دیاز مجوز حضور ساپینتو در ایران صادر شد زمان بازی‌های ال‌کلاسیکو در فصل جدید لالیگا (۲۶-۲۰۲۵) مشخص شد ادعای رسانه‌ ایتالیایی: اینتر برای جانشینی طارمی دنبال مهاجم چندپسته است پرونده حضور برانکو و اوسمار در پرسپولیس بسته شد رئیس فدراسیون والیبال پاسخ داد | پیاتزا به دلیل شرایط جنگی فسخ می‌کند؟ ورمزیار: جویباری استقلالی‌بودنش را زیر سؤال برده است هاشمیان: پیشنهاد پرسپولیس رسمی نیست پرسپولیس به دنبال دو خرید لیگ‌برتری دخالت سروش رفیعی در انتخاب سرمربی پرسپولیس؟ گندوز خواهان فسخ قرارداد با پرسپولیس شد بازگشت مهرداد محمدی به لیست استقلال مربی یونانی برای سیدحسین حسینی | غلامپور برنمی‌گردد رضاوند رفت، اندونگ برمی‌گردد؟ بی‌اطلاعی باشگاه استقلال از بخشش ساپینتو
سرخط خبرها

نسخه خداداد

  • کد خبر: ۳۲۶۹۳۵
  • ۲۷ فروردين ۱۴۰۴ - ۱۰:۲۹
نسخه خداداد
فوتبال ایران این روز‌ها به‌شدت نیازمند اتحادیه و تشکلی برای حمایت از حقوق بازیکنان است.

در فوتبال حرفه‌ای، ستاره‌ها فقط با تکنیکشان شناخته نمی‌شوند، بلکه با منش و مسئولیتی که درقبال یکدیگر دارند، معنا پیدا می‌کنند. اما وقتی بازیکنان ملی‌پوش در بزنگاه‌هایی که یکی از خودشان زیر تیغ بی‌اخلاقی و هتاکی قرار گرفته، سکوت می‌کنند، نمی‌توان از تماشاگران سکو‌ها انتظار داشت که نقشی متفاوت ایفا کنند.

ماجرای اخیر علیرضا بیرانوند و حجم فحاشی‌هایی که در استادیوم به سمت او روانه شد، تنها یک رخداد تلخ نبود؛ یک هشدار جدی بود. تلخ‌تر آنکه از میان ده‌ها ملی‌پوش فعلی و سابق، جز سردار آزمون، کسی حاضر نشد واکنشی در حمایت از هم‌تیمی‌اش نشان دهد؛ سکوتی که از مسئولان فدراسیون فوتبال تا بازیکنان تیم ملی کشیده شد، بی‌تفاوتی‌ای است که به ریشه اخلاق در فوتبال ایران ضربه می‌زند.

این وضعیت، از فقدان یک نهاد مشخص و مسئول برای دفاع از کرامت انسانی بازیکنان حکایت دارد. در بسیاری از کشور‌های پیشرفته، اتحادیه‌های بازیکنان – مثل FIFPro در سطح بین‌المللی، یا PFA در انگلیس، UNFP در فرانسه و AFE در اسپانیا – نه‌فقط در مسائل صنفی بلکه در بزنگاه‌های اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی نقش‌آفرین هستند. آن‌ها با صدایی بلند دربرابر بی‌عدالتی‌، تبعیض و بی‌احترامی می‌ایستند و از اعضای خود دفاع می‌کنند؛ صرف‌نظر از رنگ پیراهن یا نام باشگاه.

در فوتبال ایران، اما چنین تشکیلات مستقلی وجود ندارد یا اگر هم هست، فاقد آن جسارت و کارآمدی است که بتواند بازیکنان را گرد هم آورد، از آن‌ها بخواهد مسئولیت اجتماعی بپذیرند و در مواجهه با بی‌اخلاقی‌ها بی‌تفاوت نباشند.

حمایت از یک بازیکن در برابر فحاشی، به‌معنای تأیید عملکرد ورزشی او نیست؛ بلکه دفاع از یک اصل انسانی‌ است: کرامت انسان. وقتی بازیکنان پشت هم نمی‌ایستند، چطور انتظار دارند هوادارانی که گاه درگیر هیجانات کور و تعصبات افراطی‌اند، مرز اخلاق را رعایت کنند؟

وقت آن رسیده است که بازیکنان فوتبال ایران، فراتر از رقابت‌های باشگاهی، به فکر هم‌صداشدن و تشکیل یک اتحادیه مستقل، شجاع و اثرگذار باشند؛ اتحادیه‌ای که نه‌فقط در بزنگاه‌های مالی یا قراردادی، بلکه در دفاع از حرمت و سلامت روانی اعضایش نقش ایفا کند.

وقتی ستاره‌ها پشت هم نباشند، فوتبال هم پشت آن‌ها نمی‌ماند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->