مصاف زارع و معصومی برای دوبنده تیم ملی ۳ ملی‌پوش وزنه‌برداری به مسابقات قهرمانی آسیا می‌روند استقلال به ضرر پرسپولیس بازی می‌کند| معمای بزرگ بازی هفته آخر ۷ تیم از آسیا در جام جهانی بسکتبال ۲۰۲۷ پیروانی از ضاربان شکایت می‌کند بازگشت مسئولان سازمان لیگ وسط راه تهران به تبریز | زنوزی نبود، جشن تراکتور برگزار نشد آقای تاج، تکلیف پرونده مس رفسنجان را معلوم کن نتیجه بازی استقلال و چادرملوی اردکان در لیگ برتر(۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴)| کاش زودتر تمام شود این فصل سیاه! ویدئو| بازی استقلال و چادرملوی اردکان در لیگ برتر(۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) نتیجه بازی پرسپولیس و خیبر خرم‌آباد در لیگ برتر (۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) + فیلم گل‌ها | تلاش تا آخرین نفس برای نایب‌قهرمانی! ویدئو| خلاصه بازی پرسپولیس و خیبر خرم آباد در لیگ برتر(۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۴) ترکیب احتمالی پرسپولیس برای بازی برابر خیبر خرم‌آباد حذف زودهنگام و تلخ ساحلی‌بازان ایران از جام جهانی مهرداد محمدی، همچنان خارج از لیست استقلال
سرخط خبرها

نسخه خداداد

  • کد خبر: ۳۲۶۹۳۵
  • ۲۷ فروردين ۱۴۰۴ - ۱۰:۲۹
نسخه خداداد
فوتبال ایران این روز‌ها به‌شدت نیازمند اتحادیه و تشکلی برای حمایت از حقوق بازیکنان است.

در فوتبال حرفه‌ای، ستاره‌ها فقط با تکنیکشان شناخته نمی‌شوند، بلکه با منش و مسئولیتی که درقبال یکدیگر دارند، معنا پیدا می‌کنند. اما وقتی بازیکنان ملی‌پوش در بزنگاه‌هایی که یکی از خودشان زیر تیغ بی‌اخلاقی و هتاکی قرار گرفته، سکوت می‌کنند، نمی‌توان از تماشاگران سکو‌ها انتظار داشت که نقشی متفاوت ایفا کنند.

ماجرای اخیر علیرضا بیرانوند و حجم فحاشی‌هایی که در استادیوم به سمت او روانه شد، تنها یک رخداد تلخ نبود؛ یک هشدار جدی بود. تلخ‌تر آنکه از میان ده‌ها ملی‌پوش فعلی و سابق، جز سردار آزمون، کسی حاضر نشد واکنشی در حمایت از هم‌تیمی‌اش نشان دهد؛ سکوتی که از مسئولان فدراسیون فوتبال تا بازیکنان تیم ملی کشیده شد، بی‌تفاوتی‌ای است که به ریشه اخلاق در فوتبال ایران ضربه می‌زند.

این وضعیت، از فقدان یک نهاد مشخص و مسئول برای دفاع از کرامت انسانی بازیکنان حکایت دارد. در بسیاری از کشور‌های پیشرفته، اتحادیه‌های بازیکنان – مثل FIFPro در سطح بین‌المللی، یا PFA در انگلیس، UNFP در فرانسه و AFE در اسپانیا – نه‌فقط در مسائل صنفی بلکه در بزنگاه‌های اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی نقش‌آفرین هستند. آن‌ها با صدایی بلند دربرابر بی‌عدالتی‌، تبعیض و بی‌احترامی می‌ایستند و از اعضای خود دفاع می‌کنند؛ صرف‌نظر از رنگ پیراهن یا نام باشگاه.

در فوتبال ایران، اما چنین تشکیلات مستقلی وجود ندارد یا اگر هم هست، فاقد آن جسارت و کارآمدی است که بتواند بازیکنان را گرد هم آورد، از آن‌ها بخواهد مسئولیت اجتماعی بپذیرند و در مواجهه با بی‌اخلاقی‌ها بی‌تفاوت نباشند.

حمایت از یک بازیکن در برابر فحاشی، به‌معنای تأیید عملکرد ورزشی او نیست؛ بلکه دفاع از یک اصل انسانی‌ است: کرامت انسان. وقتی بازیکنان پشت هم نمی‌ایستند، چطور انتظار دارند هوادارانی که گاه درگیر هیجانات کور و تعصبات افراطی‌اند، مرز اخلاق را رعایت کنند؟

وقت آن رسیده است که بازیکنان فوتبال ایران، فراتر از رقابت‌های باشگاهی، به فکر هم‌صداشدن و تشکیل یک اتحادیه مستقل، شجاع و اثرگذار باشند؛ اتحادیه‌ای که نه‌فقط در بزنگاه‌های مالی یا قراردادی، بلکه در دفاع از حرمت و سلامت روانی اعضایش نقش ایفا کند.

وقتی ستاره‌ها پشت هم نباشند، فوتبال هم پشت آن‌ها نمی‌ماند.

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->