برنامه‌ریزی و اتحاد؛ راز موفقیت تیم ملی فوتسال افغانستان مفتی نور ولی محسود، رهبر طالبان پاکستانی در حمله هوایی کابل کشته شد (۱۷ مهرماه ۱۴۰۴) حمله هوایی در کابل | منابع خبری از انفجار یک خودروی لندکروزر در نقطه استراتژیک شهر کابل خبر می‌دهند (۱۷ مهر ۱۴۰۴) نتیجه بازی تیم‌های ملی فوتبال افغانستان و پاکستان (۱۷ مهر ۱۴۰۴) اطلاعیه وزارت کشور درباره تمدید کارت‌های موقت اتباع خارجی شماره ۱ تا ۴+ جزئیات (۱۷ مهرماه ۱۴۰۴) قیمت امروز پول افغانی (پنجشنبه هفدهم مهرماه ۱۴۰۴) تقویت همکاری ایران و افغانستان در حوزه بهداشت و درمان نماینده طالبان در قطر: اظهارات ترامپ درباره بگرام سوءتفاهم بود | ما خواستار به‌رسمیت‌شناخته‌شدن از سوی هند هستیم اولین سفر یک مقام ارشد طالبان به هند | دهلی‌نو میزبان متقی برای گفت‌وگوهای دوجانبه مشکل ویزا حل شد، تیم ملی فوتبال افغانستان به پاکستان می‌رود تأکید والی هرات بر استفاده از ظرفیت راه‌آهن خواف - هرات برای تسهیل در واردات محصولات نفتی قیمت امروز پول افغانی (چهارشنبه شانزدهم مهرماه ۱۴۰۴) دیدار لاوروف و متقی در مسکو بهرامی: حضور نظامی خارجی در افغانستان به تقویت گروه‌های افراطی انجامید تاکید بر حمایت از افغانستان مستقل در بیانیه پایانی مشترک فرمت مسکو مقام سازمان ملل متحد از خدمات ایران برای مهاجران قدردانی کرد وزیر خارجه طالبان: افغان‌ها حضور خارجی‌ها را در خاک خود تحمل نمی‌کنند + فیلم طالبان اینستاگرام را در افغانستان فیلتر کرد (۱۵ مهرماه ۱۴۰۴) لاوروف: استقرار زیرساخت‌های نظامی کشور‌های ثالث در افغانستان غیرقابل قبول است هفتمین نشست فرمت مسکو با دستورکار ویژه امنیت افغانستان آغاز شد تعیین تابعیت فرزندان اتباع خارجی متولد ایران برعهده وزارت امور خارجه است
سرخط خبرها

به ما نگویید اتباع بیگانه!

  • کد خبر: ۳۳۱۹۱
  • ۱۶ تير ۱۳۹۹ - ۱۶:۳۶
به ما نگویید اتباع بیگانه!
سید جمال الدین سجادی خبرنگار و فعال فرهنگی گلشهر

هر بار که می‌خوانی و در هر جا و هر زمان که می‌خوانی سلام. من یک مهاجرم! البته خودم این را قبول ندارم و خواهم گفت که چرا قبول ندارم. این نامه را در حالی می‌نویسم که خاطرات این ۳۰ سال و اندی زندگی در ایران از جلوی چشمانم عبور می‌کند. من در ایران متولد شدم، در مشهد و اگر دقیق‌تر بگویم در گلشهر! محله‌ای کوچک در حاشیه شهر. پدر و مادرم سال‌ها قبل از به دنیا آمدن من به ایران آمده بودند، یعنی قبل از انقلاب. من نمی‌دانستم که با تولدم به تعداد مهاجران و پناهندگان افزوده‌ام، خدا شاهد است روحم هم خبر نداشت. حالا سی و پنج ساله‌ام، یعنی ۳۵ سال آزگار در مشهد مجاور امام رضا (ع) بوده‌ام، این بزرگ‌ترین افتخار من است که بچه محله امام رضا هستم، البته که شر و باصفایم. از بچگی متوجه این شدم که یک تفاوتی با هم‌کلاسی‌ها دارم، یک تفاوت عجیب! مثل کسی که پا ندارد، معلول است. من هم حس می‌کردم که یک جای کار می‌لنگد. هر چه جلوتر آمدم این تفاوت ابعاد بزرگ‌تری گرفت و به من گفتند تو یک مهاجر هستی! اما من که از جایی به جایی نرفته‌ام، همین جا به‌دنیا آمده‌ام، اینجا درس خوانده‌ام، زندگی کرده‌ام، چطور مهاجر هستم؟ حتی گاهی به من می‌گویند اتباع بیگانه! این موضوع مرا رنج می‌دهد، خیلی زیاد. آن‌قدر که می‌روم حرم، گوشه صحن می‌نشینم؛ به گنبد آقا نگاه می‌کنم و اشک می‌ریزم. کار دیگری از دستم برنمی‌آید. من با تمام این شهر خاطره دارم، از گلشهر و التیمور و پنجتن و خواجه‌ربیع و بولوار طبرسی بگیر برو تا میدان شهدا و تقی‌آباد و ملک‌آباد و وکیل‌آباد و سجاد همه پیاده‌رو‌ها مرا می‌شناسند. چطور بیگانه‌ام؟ ۳۵ سال آزگار زندگی کرده‌ام، ریشه دوانده‌ام، تلاش کرده‌ام، با خنده شما خندیده‌ام، با گریه شما اشک ریخته‌ام. این شهر و آدم‌هایش برای من عزیز هستند، من عاشق مشهدم و هیچ جای دنیا برای من ایوان طلا و صحن و سرای آقا نمی‌شود. مهاجر، اتباع بیگانه، اتباع خارجی، افاغنه! این کلمات آزاردهنده است، چون بین ما فاصله می‌اندازد و هر چیزی که بین ما انسان‌ها فاصله ایجاد کند، خوب نیست. آیا می‌دانید که پس از گذشت ۴۰ سال یک مهاجر هنوز یک مهاجر است؟ نسل دوم و سوم مهاجرت در ایران متولد شده و اینجا رشد کرده‌اند، اما هنوز مهاجر هستند. این موضوع چطور است به نظر شما؟ وقت آن رسیده که چشم‌ها را بشوییم و جور دیگری ببینیم. مگر می‌شود کسی ۴۰ سال مهاجر باشد؟ ۳۵ سال عمرم رفته است و دیگر برنمی‌گردد، هر سال مالیات داده‌ام تا کارت اقامتم تمدید شود، هر سال برای کارت کارگری مالیات داده‌ام، هزینه‌های بیمارستان را آزاد پرداخت کرده‌ام، هیچ‌جا بیمه نشده‌ام، هیچ‌جا نتوانسته‌ام به صورت رسمی شغل پیدا کنم، هنوز گواهی‌نامه رانندگی ندارم، کارت عابربانکم هر از گاهی قطع می‌شود و باید دوباره اقدام کنم، هیچ چیزی نمی‌توانم به نام خودم بخرم! و این در حالی است که خیلی‌ها مثل من هستند، در سخت‌ترین شرایط! برخی می‌گویند مهاجران شغل‌ها را اشغال کرده‌اند، اما خوب است بدانید یک مهاجر فقط در شغل‌های سختی مثل کوره آجرپزی، بنایی، چاه کنی، تفکیک زباله و... می‌تواند کار کند، آن هم فقط به عنوان کارگر ساده! مهاجرت اختیاری نیست، هیچ کسی دوست ندارد خانه و کاشانه‌اش را رها کند و برود! پدران ما از ترس جانشان به ایران پناه آوردند، نه از سر دلخوشی. اگر به تاریخ مهاجرت افغانستانی‌ها به ایران نگاهی بیندازید، خواهید دید که آن‌ها سهم خودشان را به این آب و خاک ادا کرده‌اند، در ۸ سال دفاع مقدس بیش از ۲ هزار شهید افغانستانی داریم که «شهید نسیم افغانی» یکی از آن‌هاست. راستی می‌دانید چرا به امام رضا (ع) می‌گوییم غریب الغربا؟

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->