طالبان گروه‌هایی را برای حل مشکلات هویتی مهاجرین به ایران اعزام کرد خلاصه بازی تیم‌های ملی فوتسال افغانستان و ایران در فینال رقابت‌های آسیایی بحرین + فیلم پخش زنده بازی تیم ملی فوتسال افغانستان و ایران (۸ آبان ۱۴۰۴) + تماشای آنلاین روایت انوش دستگیر از پناهندگی تا نیمکت تیم ملی هلند با تلاش‌های هند، آمریکا معافیت تحریمی بندر چابهار را تمدید کرد نخستین محموله سوخت صادراتی از ایران با خط آهن خواف-هرات وارد افغانستان شد + فیلم قیمت امروز پول افغانی (۷ آبان‌ ۱۴۰۴) فینال فارسی‌زبانان | تاریخ و ساعت بازی تیم‌های ملی فوتسال ایران و افغانستان در فینال رقابت‌های آسیایی بحرین خلاصه بازی تیم‌های ملی فوتسال افغانستان و تایلند + فیلم مذاکره در ترکیه آشتی در تهران + فیلم نتیجه دیدار تیم‌های ملی فوتسال زیر ۱۷ سال افغانستان و تایلند تیم ملی والیبال افغانستان نایب‌قهرمان مسابقات مرکز آسیا شد + فیلم قیمت امروز پول افغانی (ششم آبان‌ماه ۱۴۰۴) بلندقامتان افغانستان برای اولین بار به فینال بازی‌های والیبال مرکز آسیا راه یافتند اجلاس کمیساران آب هیرمند به میزبانی تهران برگزار خواهد شد رویترز: افغانستان و پاکستان در مذاکرات صلح استانبول به نتیجه نرسیدند از گفت‌وگو درباره حقابه تا توافق برای نوسازی علائم مرزی | نگاهی به اهداف سفر معاون حقوقی وزیر خارجه به کابل + فیلم اتباع خودمعرف به اردوگاه سفیدسنگ فریمان مراجعه نکنند نبرد سرنوشت‌ساز | تاریخ و ساعت بازی تیم‌های ملی فوتسال زیر ۱۷ سال افغانستان و تایلند در نیمه‌نهایی (۵ آبان ۱۴۰۴) ذبیح‌الله مجاهد: به گفت‌و‌گو با پاکستان متعهدیم، اما به هر تجاوزی پاسخ می‌دهیم واشنگتن‌پست در گزارشی، از ردپای تاریخی انگلیس در تنش‌های مرزی پاکستان و افغانستان خبر داد
سرخط خبرها

به ما نگویید اتباع بیگانه!

  • کد خبر: ۳۳۱۹۱
  • ۱۶ تير ۱۳۹۹ - ۱۶:۳۶
به ما نگویید اتباع بیگانه!
سید جمال الدین سجادی خبرنگار و فعال فرهنگی گلشهر

هر بار که می‌خوانی و در هر جا و هر زمان که می‌خوانی سلام. من یک مهاجرم! البته خودم این را قبول ندارم و خواهم گفت که چرا قبول ندارم. این نامه را در حالی می‌نویسم که خاطرات این ۳۰ سال و اندی زندگی در ایران از جلوی چشمانم عبور می‌کند. من در ایران متولد شدم، در مشهد و اگر دقیق‌تر بگویم در گلشهر! محله‌ای کوچک در حاشیه شهر. پدر و مادرم سال‌ها قبل از به دنیا آمدن من به ایران آمده بودند، یعنی قبل از انقلاب. من نمی‌دانستم که با تولدم به تعداد مهاجران و پناهندگان افزوده‌ام، خدا شاهد است روحم هم خبر نداشت. حالا سی و پنج ساله‌ام، یعنی ۳۵ سال آزگار در مشهد مجاور امام رضا (ع) بوده‌ام، این بزرگ‌ترین افتخار من است که بچه محله امام رضا هستم، البته که شر و باصفایم. از بچگی متوجه این شدم که یک تفاوتی با هم‌کلاسی‌ها دارم، یک تفاوت عجیب! مثل کسی که پا ندارد، معلول است. من هم حس می‌کردم که یک جای کار می‌لنگد. هر چه جلوتر آمدم این تفاوت ابعاد بزرگ‌تری گرفت و به من گفتند تو یک مهاجر هستی! اما من که از جایی به جایی نرفته‌ام، همین جا به‌دنیا آمده‌ام، اینجا درس خوانده‌ام، زندگی کرده‌ام، چطور مهاجر هستم؟ حتی گاهی به من می‌گویند اتباع بیگانه! این موضوع مرا رنج می‌دهد، خیلی زیاد. آن‌قدر که می‌روم حرم، گوشه صحن می‌نشینم؛ به گنبد آقا نگاه می‌کنم و اشک می‌ریزم. کار دیگری از دستم برنمی‌آید. من با تمام این شهر خاطره دارم، از گلشهر و التیمور و پنجتن و خواجه‌ربیع و بولوار طبرسی بگیر برو تا میدان شهدا و تقی‌آباد و ملک‌آباد و وکیل‌آباد و سجاد همه پیاده‌رو‌ها مرا می‌شناسند. چطور بیگانه‌ام؟ ۳۵ سال آزگار زندگی کرده‌ام، ریشه دوانده‌ام، تلاش کرده‌ام، با خنده شما خندیده‌ام، با گریه شما اشک ریخته‌ام. این شهر و آدم‌هایش برای من عزیز هستند، من عاشق مشهدم و هیچ جای دنیا برای من ایوان طلا و صحن و سرای آقا نمی‌شود. مهاجر، اتباع بیگانه، اتباع خارجی، افاغنه! این کلمات آزاردهنده است، چون بین ما فاصله می‌اندازد و هر چیزی که بین ما انسان‌ها فاصله ایجاد کند، خوب نیست. آیا می‌دانید که پس از گذشت ۴۰ سال یک مهاجر هنوز یک مهاجر است؟ نسل دوم و سوم مهاجرت در ایران متولد شده و اینجا رشد کرده‌اند، اما هنوز مهاجر هستند. این موضوع چطور است به نظر شما؟ وقت آن رسیده که چشم‌ها را بشوییم و جور دیگری ببینیم. مگر می‌شود کسی ۴۰ سال مهاجر باشد؟ ۳۵ سال عمرم رفته است و دیگر برنمی‌گردد، هر سال مالیات داده‌ام تا کارت اقامتم تمدید شود، هر سال برای کارت کارگری مالیات داده‌ام، هزینه‌های بیمارستان را آزاد پرداخت کرده‌ام، هیچ‌جا بیمه نشده‌ام، هیچ‌جا نتوانسته‌ام به صورت رسمی شغل پیدا کنم، هنوز گواهی‌نامه رانندگی ندارم، کارت عابربانکم هر از گاهی قطع می‌شود و باید دوباره اقدام کنم، هیچ چیزی نمی‌توانم به نام خودم بخرم! و این در حالی است که خیلی‌ها مثل من هستند، در سخت‌ترین شرایط! برخی می‌گویند مهاجران شغل‌ها را اشغال کرده‌اند، اما خوب است بدانید یک مهاجر فقط در شغل‌های سختی مثل کوره آجرپزی، بنایی، چاه کنی، تفکیک زباله و... می‌تواند کار کند، آن هم فقط به عنوان کارگر ساده! مهاجرت اختیاری نیست، هیچ کسی دوست ندارد خانه و کاشانه‌اش را رها کند و برود! پدران ما از ترس جانشان به ایران پناه آوردند، نه از سر دلخوشی. اگر به تاریخ مهاجرت افغانستانی‌ها به ایران نگاهی بیندازید، خواهید دید که آن‌ها سهم خودشان را به این آب و خاک ادا کرده‌اند، در ۸ سال دفاع مقدس بیش از ۲ هزار شهید افغانستانی داریم که «شهید نسیم افغانی» یکی از آن‌هاست. راستی می‌دانید چرا به امام رضا (ع) می‌گوییم غریب الغربا؟

گزارش خطا
ارسال نظرات
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
پربازدید
آخرین اخبار پربازدیدها چند رسانه ای عکس
{*Start Google Analytics Code*} <-- End Google Analytics Code -->