میهمان‌نوازی‌مان را با بدرقه‌ای توأم با مهر و احترام کامل کنیم. این را باید به‌عنوان یک الزام اخلاقی و فرهنگی، راهبرد رفتاری خویش سازیم.
میهمان‌نوازی‌مان را با بدرقه‌ای توأم با مهر و احترام کامل کنیم. این را باید به‌عنوان یک الزام اخلاقی و فرهنگی، راهبرد رفتاری خویش سازیم. اتباعی که به‌دلیل ورود غیرمجاز به خانه خودشان می‌فرستیم، هم باید آخرین سوغاتشان از ایران، احترام و محبت باشد. این تنها دارایی ماست که هرچه ببخشیم، بیشتر می‌شود. هرکه هم بردارد، بدان حال‌واحوالی بهتر و امید و کرامتی غنی‌شده‌تر خواهد داشت. دادوستد مهربانی، هم دل‌ها را و هم شهر‌ها را و هم کشور‌ها را آباد می‌کند.
بکوشیم همیشه زارع محبت باشیم. چنین افرادی هستند که همواره خرمنی پر از مهر و کرامت خواهند داشت؛ شایسته‌میزبانانی که باوجود مشکلات و مصائب، سر سفره، جمع‌تر نشستند تا برای میهمانان جا باز شود. ادامه تکریم تا آخرین قدم است. قطعا میهمانان که دیدند ملت ایران از لقمه‌های خود زد تا آنان سیر شوند، هم در یاد خواهند داشت که ما اگر دستمان هم بسته بود، روی باز داشتیم و در را هم باز نگه داشتیم. تک‌مضراب‌هایی که برخی میزبانان به توهین و تحقیر می‌نوازند یا پاره‌سنگ‌هایی را که گاه برخی دست‌های تنها به‌سوی شیشه خانه میزبان پرتاب می‌کنند، نباید جدی گرفت.
هیچ جای جهان استثنا را قاعده نمی‌گیرند؛ قاعده همان است که با هم زیست کرده‌ا‌یم. روز‌ها از سر گذرانده‌ایم، حتی در سخت‌ترین شرایط با میهمانان بر مدار رحمت رفتار کردیم. حالا که به هر دلیل راه برای بازگشت اتباع باز شده است، بازهم باید با روی باز بدرقه‌شان کرد. التزام به فرهنگ دینی و هویت ایرانی، اقتضایی چنین دارد.
دلخوری از معدود اتباعی که نمکدان‌ها را به دندان شکستند و سنگ موساد را به شیشه خانه ما زدند، از خیل مظلومانی که آمدند، جداست. حق آنان را چنان‌که سزایشان است، قانون، تعیین و ابلاغ و اجرا خواهد کرد. حرف ما درباره مردمی است که باهم در یک مسجد نماز خوانده‌ایم؛ سر یک کار، آجر به دست هم داده‌ایم؛ در یک اتوبوس از مسیر کار تا خانه، سوار شده‌ایم.
شاید به هم نان هم قرض داده باشیم و از دست هم آب سرد نوشیده باشیم، با اینان باید درخور شأن میهمان برخورد کرد. بدرقه‌شان به آن سوی مرز باید خاطره‌ساز باشد؛ جوری که بتوانند از کشور همسایه به‌عنوان خانه برادر یاد کنند و برای فرزندان خود در فردا‌ها خاطره خوش هم‌سفرگی با ایرانیان را تعریف کنند.
اگر الزامات راهبردی براساس سیاست‌های کلان، بازگرداندنشان را اقتضا می‌کند، اخلاق هم رسم بدرقه نیکو را به یاد می‌آورد. ما هم به هر دو ملتزم هستیم؛ هم به بایستگی راهبردی بازگشت اتباع و هم به تمام کردن محبت در حق آنان. نگذاریم برخی افراد، ندانسته یا- خدای‌نکرده- دانسته، شهد سال‌ها پذیرایی ایرانی را در کامشان زهر کنند. آخرین خاطره اگر خراب شود، آبادی‌های پیشین را هم از یاد خواهد برد، اما خاطره زیبا در آخر می‌تواند برخی دلخوری‌ها را هم از قاب خاطرات پاک کند. مهربانی‌مان را تمام کنیم با بدرقه‌ای محبت‌آمیز.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
