ارتباط مستمر میان اولیا و مربیان در همه مقاطع تحصیلی، امری ضروری و از ظرفیتهایی است که میتواند به رشد، توسعه و تعالی نظام آموزشی کمک کند و با درنظرگرفتن سه نقش دانشآموز، معلم و ولی دانشآموز در یک سیستم آموزشی، اهمیت این ارتباط بیشتر مشخص میشود. این ارتباط، بهویژه در برخی از مقاطع خاص سنی مانند گذر از دوران کودکی به نوجوانی و جوانی و چالشهای ذهنی که دانشآموز با آن مواجه میشود، اهمیت بیشتری نیز پیدا میکند.
ازیکسو، والدین باید بدانند که همه وظیفه تعلیم و تربیت فرزند، برعهده مدرسه نیست و حضور مستمر آنها در کنار مدرسه، میتواند به آن بخش از تعلیم و تربیت که برعهده خانواده است نیز کمک کند. شناخت هرچهبیشتر مربیان از دانشآموزان، میتواند به بهبود جریان تحصیل و هدایت تحصیلی دانشآموز نیز منجر شود و این شناخت با کمک ارتباط مستمر والدین و دانشآموزان محقق میشود.
ولی دانشآموز نباید تصور کند با صرف ثبتنام دانشآموز در مدرسه و تهیه مایحتاج تحصیلی او، دیگر مسئولیت و نقشی در تعلیم و تربیت ندارد. او عهدهدار بخشی از آموزشوپرورش است که در منزل و محیط خارجازمدرسه شکل میگیرد. خاصه در روزهایی که بههردلیل، سیستم آموزشی مدرسه از حضوری به مجازی تغییر میکند، این نقش بهصورت پررنگتر نیز بروز پیدا میکند. انجمن اولیا و مربیان میتواند در پررنگشدن این بخش از مسئولیت اجتماعی والدین، ایفاینقش کند.
ازسویدیگر، توانمندیها و ظرفیتهایی در اولیای دانشآموزان وجود دارد که استفاده مناسب و بهنگام از آن میتواند به ارائه خدمات بهتر توسط سیستم آموزشی منجر شود؛ البته نه باید اینگونه باشد و نه حتی ذهنیت آن ایجاد شود که مدرسه و محیط آموزشی قرار است با سوءاستفاده از ظرفیتهای والدین، از زیر بار وظایف جاری خود نیز شانه خالی کند.
این موضوع میبایست با خواست خود والدین و بهصورت کاملا داوطلبانه شکل بگیرد و حتی اگر شرایط بهگونهای است که نیاز ضروری سیستم آموزشی، جز با همراهی والدین برطرف نمیشود، این موضوع بهعنوان یک وظیفه جاری والدین تلقی نشود. خود والدین هستند که باید به این نتیجه برسند که حضور آنها در کنار اولیای مدرسه میتواند به بهبود آموزش فرزندشان کمک کند.
اینجاست که بار دیگر، نقش انجمن اولیا و مربیان پررنگتر میشود. این تشکل و نهاد که از جمع همین والدین دانشآموزان به وجود آمده است، میتواند ارتباط میان دو نهاد خانواده و مدرسه را هرچهبیشتر استحکام ببخشد و موجب همافزایی آن شود.
نباید این تلقی شکل بگیرد که برگزاری جلسه اولیا و مربیان، درنهایت قرار است به دریافت کمک از والدین منجر شود. شکلگیری چنینتلقیای، ضمن ازرونقافتادن این جلسات، منجر به آن میشود که کارکرد اصلی انجمن اولیا و مربیان که قرار است به برقراری ارتباط میان خانواده و مدرسه به عنوان دو نهاد آموزشی فرزند بینجامد را از میان میبرد. جلسه انجمن اولیا و مربیان در وهله نخست میبایست به محفلی برای بهرهگیری از تجارب و همفکری متقابل میان والدین و معلمان مبدل شود.