سرپرست گروه پرواز: به دلیل هزینه‌های تمرین بدهکار شده‌ایم | مهاجران افغانستانی فرصت کمی برای حضور در تلویزیون دارند

سید محمدرضا هاشمی | شهرآرانیوز، در سال‌های اخیر رسانه ملی رویکرد متفاوتی در رابطه با مهاجران افغانستانی ساکن ایران روی دست گرفته و در تلاش است تا با حضور نخبگان، دانشجویان و چهره‌هایی از جمعیت مهاجر در تلویزیون برای معرفی چهره‌ای دیگر از آن‌ها گام بردارد.

 

چهارشنبه شب هفته‌ای که گذشت، «گروه پرواز» که اعضای آن هفت جوان افغانستانی ساکن ایران هستند؛ با اجرای متفاوتشان در صحنه «عصر جدید» نه تنها با تشویق داوران مواجه شدند بلکه فرصتی فراهم کردند که مجری و داوران این برنامه پرطرفدار تلویزیونی نزدیک به ۱۰ دقیقه درباره افغانستانی‌های ساکن ایران صحبت کنند. فرصتی که کم پیش می‌آید، اما «احسان علیخانی» این امکان را در برنامه تلویزیونی خود ایجاد کرد.

 

عبدالعظیم مظفری متولد ۱۳۷۲ در تهران است و پدر و مادر او افغانستانی هستند. او سرپرست گروه پرواز است، گروهی که با اجرای خوبه‌شان تحسین بسیاری از طرفداران برنامه عصر جدید را برانگیختند و موفق شدند به مرحله نهایی فصل دوم راه پیدا کنند.

 

مظفری در گفتگو با شهرآرانیوز از سختی‌های زندگی در مهاجرت می‌گوید، از اینکه ایران را دوست دارد و آرزو‌های بزرگش باعث شده تا بیشتر تلاش کند.

 

 

مظفری: من و دوستانم، هشت سال پیش ورزش‌های نمایشی با دوچرخه انجام می‌دادیم، بعد یک عده از دوستانم مهاجرت کردند و یک عده‌ی دیگر به دلیل شرایطی که داشتند نتوانستند ورزش را ادامه بدهند. گروه پرواز را سه سالی است داریم، اما اسمش این نبود. در انتخاب این اسم به دنبال اسمی بودیم که انگیزشی باشد. این اسم به مسیرمان هم میخورد و ان را انتخاب کردیم. من و دیگر اعضای گروه متولد ایران هستیم.

آیا مهاجر بودن سدی برای ادامه مسیر شما نبود؟
مظفری: ما هرجایی بودیم همیشه مشکلات با ما همراه بوده است. این مشکلات ممکن است همه جای دنیا باشد. من همیشه به این فکر بودم وقتی قرار است کسی کاری را شروع کند، چرا آن فرد خود من نباشم. شرایط ما افغانستانی‌ها در ایران طوری است که همیشه باید برای روزمرگی‌هایمان تلاش کنیم و آرزو‌ها زیاد در زندگی ما جایی ندارد، این مهمترین دلیل ما بود تا تلاش کنیم و برای رسیدن به آرزوهایمان سختی بکشیم.

 

همه ما در گروه پرواز هدف داشتیم و به نظر من همین هدف مشترک باعث موفقیت ما شده است. هرچند که ما امکانات کمی داشتیم و با مشکلات زیادی مواجه بودیم، اما همین هدف مشترک باعث موفقیت ما شد.

 

در کجا تمرین می‌کنید؟
مظفری: یکی از بچه‌ها ساکن قم است و بقیه ما در تهران زندگی می‌کنیم. در دو ماه اخیر سمت یافت آباد یک سالنی برای تمرین داشتیم و در این اواخر شب هم همانجا می‌ماندیم.

 

 

از اینکه عصر جدید از شما استقبال نکند نمی‌ترسیدید؟
مظفری: قبل از اینکه ما بخواهیم به عصر جدید برویم، این نگرانی را داشتیم که این برنامه ما را با همه ویژگی‌هایی که داریم نپذیرند. با ورود به عصر جدید متوجه شدیم، اینجا ما را همانطور که هستیم پذیرفته‌اند. مهاجران فرصت کمی برای حضور در تلویزیون دارند و ما سعی کردیم از این فرصت استفاده کنیم و به همشهری‌های خود بگوییم که به دنبال اهدافشان بروند، هر چند که با مشکلات زیادی روبرو هستند، اما از تلاش برای رسیدن به اهدافشان خسته نشوند. تیم عصر جدید خیلی حرفه‌ای هستند، هوای ما را دارند و می‌توانم بگویم خیلی بیشتر هوای ما را دارند.

 

 

بازخورد‌ها بعد از اجرای مرحله اول چطور بود؟
مظفری: بعد از اجرای اول همانطور که منتظر بودیم بازخورد‌های خوبی گرفتیم. اما متاسفانه برخی به هویت و قومیت ما اشاره کرده بودند. اما این‌ها برای من و دوستانم اهمیتی نداشت.

 

 

مظفری: خیلی‌ها و به خصوص دوستان ایرانی‌ام از من زیاد می‌پرسند که تو چرا از ایران نمی‌روی؟ من معتقد هستم که انسان حق دارد که هرجا دوست دارد زندگی کند. حتی اگر مشکلات زندگی زیاد است. درست است که ما در اینجا با محدودیت‌های زیادی مواجه هستیم، اما وقتی من بتوانم طبق علاقم زندگی کنم، درسم، ورزشم و کارم را درست انجام بدهم، حالم خوب است. قطعا به مهاجرت فکر می‌کنم، به نظر من تجربه کردن برای هرکسی اهمیت دارد، و مهاجرت این فرصت را به ما می‌دهد.

 

 

مظفری: خوشبختانه وضعیت مهاجران در ایران در حال بهتر شدن است، فکر می‌کنم هرکسی دوست دارد از شرایطی که دوستان ایرانی ما استفاده می‌کنند، استفاده کند. اگر امکاناتی هست برای همه باشد، اجازه عبور و مرور به همه شهر‌های ایران را داشته باشیم و مثل یک شهروند از حقوق این کشور استفاده کنیم. بچه‌هایی که متولد اینجا هستند دوست دارند اینجا شناسنامه بگیرند و خود را جزیی ازین خاک بدانند.

 

چرا پرچم ایران و افغانستان روی لباس‌هایتان نصب شده؟
مظفری: هدف ما از نصب پرچم ایران و افغانستان بر روی لباس‌هایمان این بود که دوستی دو ملت را نشان بدهیم، سعی کنیم با این کار همبستگی را بیشتر کنیم، چون افغانستان و ایران مشترکات زیادی دارند و خوشبختانه بازخورد‌های خوبی هم دریافت کردیم.

 

آیا از طرف مسئولان ایرانی و افغانستانی از شما حمایت شد؟
مظفری: بچه‌ها و من فکر می‌کردیم بعد از مرحله اول حمایت‌ها از ما بیشتر شود، اما اینطور نشد. شاید ما را در شلوغی‌های کرونا خیلی زود فراموش کردند، واقعا حمایت نشدیم. از کسانی که مسئولیت دارند و حمایت از ما برای آن‌ها کار سختی نیست، انتظار داشتیم ما را حمایت کنند. ما حتی برنامه غذایی خود را طوری تنظیم کردیم که هزینه‌هایمان کم بشود. من و دیگر دوستانم به دلیل هزینه‌های این کار مبالغی را بدهکار شده‌ایم. شب‌هایی بود که ما در سالن تمرین سرمان را روی کوله پشتی گذاشتیم و خوابیدیم و برای اینکه هزینه‌های ما کم شود ما در شب تمرین می‌کردیم.