لوئیز گلوک، برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۰، را بیشتر بشناسید

درباب تفاوت خلق شعر و نوشتن شعر

به نظرم در شعرگفتن از دو شیوه استفاده می‌کنم. یکی روش هنرمندانه‌ای است که در آن کلمات با زحمت انتخاب می‌شوند؛ به نظرم حالا که مدت‌هاست به این شیوه ننوشته‎ام، این روش بسیار برایم ارزشمند است. در این شیوه، احساسی پویا و فعالانه وجود دارد؛ در واقع شما احساس می‌کنید که شعر را خلق می‌کنید. در روش دیگر که خیلی سریع شعر می‌نویسم، اصلا حس نمی‌کنم که شعر از آن من است؛ نمی‌توانم بفهمم که از کجا آمده است. اما در این شیوه، معمولا شعر خیلی سریع نوشته می‌شود و تغییرات کمی روی آن صورت می‌گیرد.

درباب زوال و قلمرو‌های کشف‌نشده بیان شاعرانه

داشتم درباره گم‌کردن کلمات و بدترشدن واژگانم، به خواهرم گله می‌کردم. به او گفتم: «وقتی کلماتم را گم می‌کنم، چطور می‌توانم بنویسم؟» او گفت: «درباره خودِ گم‌شدن کلمات خواهی نوشت.» با خودم فکر کردم «وای، چه خوب! درباره «حرفی برای گفتن‌نداشتن»، درباره «زوال» می‌نویسم.» پس از آن همه‌چیز هیجان‌انگیزتر بود، انبوهی از ایده‌ها و کلمات- هرآنچه از آن ابراز تأسف می‌کردم در واقع قلمرو‌یی کشف‌نشده بود.

شعری از لوئیز گلوک

می‌دانی من چه بودم؟
چطور زندگی کردم؟
می‌دانی ناامیدی چیست؟ حالا،
زمستان باید برایت معنی پیدا کرده باشد.
انتظار نداشتم زنده بمانم، زمین مرا سرکوب می‌کرد.
انتظار نداشتم دوباره برخیزم، انتظار نداشتم بدنم دوباره در نمناکی زمین متولد شود،
چطور پس از زمانی طولانی در روشنایی خنک بهاری زودرس دوباره آغاز کند…
هراسان، آری، دوباره در میان شما،
گریان آری، اما لذت خطر کردن

در خنکای جهانی تازه.